سایت عصرایران نوشت: فقط با نشان دادن بخشی از تاریخ معاصر کشورمان در دورانی که جلیلی سرنوشت ملت را در دست گرفته بود یادآور می‌شویم که به عمل کار برآید ، به سخنرانی و عمق راهبردی گویی نیست که اگر بود سنگین ترین و بی سابقه ترین تحریم ها در تاریخ ایران در دوران او علیه کشورمان شکل نمی گرفت.
سعید جلیلی در حرف های خود، می کوشد با استفاده از کلماتی مانند عمق راهبردی، خود را کاندیدایی معرفی کند که عمیق تر و راهبردی تر از دیگران به موضوعات می نگرد! اما واقعیت این است که اداره کشور با قلمبه سلمبه گویی میسر نیست و حرف درمانی، مدت های مدیدی است که از فهرست درمان کشورها خارج شده است.
در ادامه یک نمونه از نتایج “عمق راهبردی” یا “راهبرد عمیق” جلیلی را مرور می کنیم.
یادآور می شویم که جلیلی در دوران ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد، دبیر شورای عالی امنیت ملی بود، پرونده هسته ای ایران به او سپرده شده بود و او مسوول تام الاختیار مذاکرات ایران و ۱+۵ بود. هدف از این مذاکرات این بود که جلیلی فقط این نکته را به آنها بگوید که فعالیت های هسته ای ایران صلح آمیز است تا آنها ایران را درگیر تحریم های رسمی شورای امنیت نکنند.
ذکر این نکته هم مهم است که روزی که جلیلی مذاکرات را در دست گرفت، هیچ کدام از تحریم های زیر وجود خارجی نداشت ولی با آغاز کار “آقای عمق راهبردی” به طور متوسط هر ۱۶۰ روز یک قطعنامه توسط شورای امنیت سازمان ملل و شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی علیه ایران تصویب شد.
خطرناک ترین بخش ماجرا این بود که پرونده ایران در شورای امنیت به فصل هفت منشور رسیده بود؛ این فصل، ناظر به برخوردهای اقتصادی و سپس نظامی با کشورهایی است که پرونده شان در این فصل بررسی می شود.
در اینجا فقط تیتر قطعنامه هایی که حاصل مذاکرات جلیلی بود را می آوریم (می توانید در گوگل جست و جو کنید و محتوای قطعنامه ها را خودتان ببینید که چقدر برای ایران مصیبت بار بودند):
قطعنامه های شورای امنیت سازمان ملل متحد علیه ایران
قطعنامه تحریم ۱۶۹۶ مصوب سال ۲۰۰۶
قطعنامه تحریم ۱۳۷۳ مصوب سال ۲۰۰۶
قطعنامه تحریم ۱۴۷۴ مصوب سال ۲۰۰۷
قطعنامه تحریم ۱۸۰۳ مصوب سال ۲۰۰۸
قطعنامه تحریم ۱۸۳۵ مصوب سال ۲۰۰۸
قطعنامه تحریم ۱۹۲۹ مصوب سال ۲۰۱۰
قطعنامه های شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی علیه ایران
قطعنامه سپتامبر ۲۰۰۳
قطعنامه نوامبر ۲۰۰۳
قطعنامه مارس ۲۰۰۴
قطعنامه ژوئن ۲۰۰۴
قطعنامه سپتامبر ۲۰۰۴
قطعنامه نوامبر ۲۰۰۴
قطعنامه اوت ۲۰۰۵
قطعنامه سپتامبر۲۰۰۵
قطعنامه فوریه ۲۰۰۶
قطعنامه نوامبر ۲۰۰۹
قطعنامه نوامبر ۲۰۱۱
قطعنامه سپتامبر ۲۰۱۲
گفتنی است در دوران مذاکرات جواد ظریف که منتهی به برجام شد، همه این قطعنامه ها لغو شدند و ایران از فصل هفتم منشور سازمان ملل بیرون آمد. حتی بعد از روی کار آمدن ترامپ نیز که به صورت یکجانبه آمریکا را از بسیاری از معاهدات و از جمله برجام خارج کرد، این تحریم ها احیا نشدند و تحریم های خود آمریکا برگشتند که البته خود حدیث مفصلی است که اساساً چرا با آمریکایی که خواهان تنش زدایی با ایران بود، گفت و گو نشد و آمریکا از برجام خارج شد.
خلاصه این که خواستیم بدون قضاوت گری، فقط با نشان دادن بخشی از تاریخ معاصر کشورمان در دورانی که جلیلی سرنوشت ملت را در دست گرفته بود یادآور شویم که به عمل کار برآید ، به سخنرانی و عمق راهبردی گویی نیست که اگر بود سنگین ترین و بی سابقه ترین تحریم ها در تاریخ ایران در دوران او علیه کشورمان شکل نمی گرفت؛ حالا با چه اعتماد به نفسی می خواهد رئیس جمهور شود، الله اعلم!
سعید جلیلی در حرف های خود، می کوشد با استفاده از کلماتی مانند عمق راهبردی، خود را کاندیدایی معرفی کند که عمیق تر و راهبردی تر از دیگران به موضوعات می نگرد! اما واقعیت این است که اداره کشور با قلمبه سلمبه گویی میسر نیست و حرف درمانی، مدت های مدیدی است که از فهرست درمان کشورها خارج شده است.
در ادامه یک نمونه از نتایج “عمق راهبردی” یا “راهبرد عمیق” جلیلی را مرور می کنیم.
یادآور می شویم که جلیلی در دوران ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد، دبیر شورای عالی امنیت ملی بود، پرونده هسته ای ایران به او سپرده شده بود و او مسوول تام الاختیار مذاکرات ایران و ۱+۵ بود. هدف از این مذاکرات این بود که جلیلی فقط این نکته را به آنها بگوید که فعالیت های هسته ای ایران صلح آمیز است تا آنها ایران را درگیر تحریم های رسمی شورای امنیت نکنند.
ذکر این نکته هم مهم است که روزی که جلیلی مذاکرات را در دست گرفت، هیچ کدام از تحریم های زیر وجود خارجی نداشت ولی با آغاز کار “آقای عمق راهبردی” به طور متوسط هر ۱۶۰ روز یک قطعنامه توسط شورای امنیت سازمان ملل و شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی علیه ایران تصویب شد.
خطرناک ترین بخش ماجرا این بود که پرونده ایران در شورای امنیت به فصل هفت منشور رسیده بود؛ این فصل، ناظر به برخوردهای اقتصادی و سپس نظامی با کشورهایی است که پرونده شان در این فصل بررسی می شود.
در اینجا فقط تیتر قطعنامه هایی که حاصل مذاکرات جلیلی بود را می آوریم (می توانید در گوگل جست و جو کنید و محتوای قطعنامه ها را خودتان ببینید که چقدر برای ایران مصیبت بار بودند):
قطعنامه های شورای امنیت سازمان ملل متحد علیه ایران
قطعنامه تحریم ۱۶۹۶ مصوب سال ۲۰۰۶
قطعنامه تحریم ۱۳۷۳ مصوب سال ۲۰۰۶
قطعنامه تحریم ۱۴۷۴ مصوب سال ۲۰۰۷
قطعنامه تحریم ۱۸۰۳ مصوب سال ۲۰۰۸
قطعنامه تحریم ۱۸۳۵ مصوب سال ۲۰۰۸
قطعنامه تحریم ۱۹۲۹ مصوب سال ۲۰۱۰
قطعنامه های شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی علیه ایران
قطعنامه سپتامبر ۲۰۰۳
قطعنامه نوامبر ۲۰۰۳
قطعنامه مارس ۲۰۰۴
قطعنامه ژوئن ۲۰۰۴
قطعنامه سپتامبر ۲۰۰۴
قطعنامه نوامبر ۲۰۰۴
قطعنامه اوت ۲۰۰۵
قطعنامه سپتامبر۲۰۰۵
قطعنامه فوریه ۲۰۰۶
قطعنامه نوامبر ۲۰۰۹
قطعنامه نوامبر ۲۰۱۱
قطعنامه سپتامبر ۲۰۱۲
گفتنی است در دوران مذاکرات جواد ظریف که منتهی به برجام شد، همه این قطعنامه ها لغو شدند و ایران از فصل هفتم منشور سازمان ملل بیرون آمد. حتی بعد از روی کار آمدن ترامپ نیز که به صورت یکجانبه آمریکا را از بسیاری از معاهدات و از جمله برجام خارج کرد، این تحریم ها احیا نشدند و تحریم های خود آمریکا برگشتند که البته خود حدیث مفصلی است که اساساً چرا با آمریکایی که خواهان تنش زدایی با ایران بود، گفت و گو نشد و آمریکا از برجام خارج شد.
خلاصه این که خواستیم بدون قضاوت گری، فقط با نشان دادن بخشی از تاریخ معاصر کشورمان در دورانی که جلیلی سرنوشت ملت را در دست گرفته بود یادآور شویم که به عمل کار برآید ، به سخنرانی و عمق راهبردی گویی نیست که اگر بود سنگین ترین و بی سابقه ترین تحریم ها در تاریخ ایران در دوران او علیه کشورمان شکل نمی گرفت؛ حالا با چه اعتماد به نفسی می خواهد رئیس جمهور شود، الله اعلم!
