شنیدن چنین سخنانی شاید در تاکسی یا صف نانوایی تعجب‌برانگیز نباشد، اما وقتی یک نماینده مجلس که سابقه سفارت هم دارد، از این منطق استفاده می‌کند، آدم را شگفت‌زده می‌کند. این سوال پیش می‌آید که افرادی با این سطح تحلیل چگونه تصمیم‌های مهم برای کشور و مردم می‌گیرند؟
چنین استدلال‌هایی یعنی گویی حضور یک فرد به تنهایی می‌تواند سیاست‌های کلان نظام را در مقابله با تهدیدهای بین‌المللی دگرگون کند. یعنی پزشکیان و تیمش نه، اما سعید جلیلی می‌توانست نظر رهبری، فرماندهان نظامی و مقامات امنیتی را طوری تغییر دهد که سیاستی کاملاً متفاوت روی میز بیاید، و در نتیجه، اسرائیل هم از این سیاست تأثیر بپذیرد و تغییرات عجیب و غریبی در آن رخ دهد.
ما بارها نوشته‌ایم که پای سیاسیونی مثل ظهره‌وند بر زمین واقعیت نیست؛ آنها در دنیای خیالات زندگی می‌کنند و سیاست را به اندازه بازی‌های کودکانه ساده می‌بینند. همین افراد فراموش کرده‌اند که در زمان رئیس‌جمهور فقید رئیسی، که خود مدافع سرسختش بودند، اسرائیل دقیقاً همین رفتار را داشت. غزه به خاک و خون کشیده شد و حزب‌الله هر روز تحت حمله قرار می‌گرفت، و فرمانده ارشد سپاه، سید رضی، به شهادت رسید.
در خیال این افراد، اگر مردم به جای مسعود پزشکیان، به سعید جلیلی رأی داده بودند، حالا کاخ سفید به حسینیه تبدیل شده بود و شاید نتانیاهو هم بعد از “متنبه” شدن، نام سعید را برای خود برمی‌گزید! ایران هم به یگانه بهشت روی زمین تبدیل می‌شد. اما بله، در رویاها همه چیز ممکن است، ولی در واقعیت، سیاست پیچیده‌تر از این خیالات عمل می‌کند.
نکته جالب‌تر این است که این افراد از سعید جلیلی طوری صحبت می‌کنند که گویی او بزرگترین مدیر اجرایی کشور بوده و تصمیماتش برای مردم ملموس‌تر از آفتاب. اما هر چه پرونده جلیلی را بررسی کنی، به جز تحریم‌های بیشتر که نصیب ملت ایران کرده، چیز دیگری نمی‌بینی.
افرادی مثل ظهره‌وند، ثابتی و جریان پایداری در شعار دادن مهارت دارند. کاش یک مجلس شعار و داد و بیداد در کشور راه می‌انداختند و همه این افراد را به آنجا می‌فرستادند تا هر چقدر که می‌خواهند شعار بدهند و از فتح کشورها و ویران کردن آنها بگویند. در این حین، سیاستمداران واقعی، با پاهایی که روی زمین واقعیت است، برای شرایط بحرانی منطقه تصمیمگیری کنند.
