ایسنا و به نقل از تک اکسپلوریست، اگر بخواهیم این سیاره را با زمین مقایسه کنیم جرم این سیاره ابرزمین چیزی بین زمین و نپتون است و در جایی بین زهره و زمین(اگر با منظومه شمسی مقایسه کنیم) به دور ستاره والد(parent star) می‌چرخد. پیش‌بینی می‌شود ستاره میزبان این سیاره جرم کمتری از خورشید داشته باشد و یک سال این سیاره تقریباً ۶۱۷ روز داشته باشد.
سیاره ابرزمین یک سیاره فراخورشیدی است که جرم آن بیشتر از کره زمین است اما به مراتب کمتر از غول‌های یخی منظومه شمسی، اورانوس و نپتون است.
دکتر “هررا مارتین”(Herrera Martin) نویسنده اصلی این مقاله گفت: برای اینکه دریابیم این ستاره تا چه حد نادر است باید بگویم به خاطر ستاره میزبانش تقریبا پنج روز طول کشید تا تصویر آن را بزرگ کرده، مشاهده و تحلیل کنیم. در حالی که این سیاره فقط طی یک اعوجاج پنج ساعته کوچک کشف شد. پس از تایید این موضوع ما به بررسی و ویژگی‌های سیستم ستاره-سیاره‌ای پرداختیم. ترکیب گرانش سیاره و ستاره میزبان آن باعث شده است که نور یک ستاره دورتر به شکلی خاص بزرگ شود. ما از تلسکوپ‌های سراسر جهان برای اندازه گیری اثر خمیدگی نور(light-bending effect) استفاده کردیم.
ستاره شناس دانشگاه کنتربری گفت: تأثیر ریزهمگرایی بسیار نادر است و ممکن است یک در میلیون ستاره در کهکشان در یک زمان خاص تحت این تاثیر قرار بگیرند. علاوه بر این احتمال کشف یک سیاره در همان زمان بسیار پایین است.
دانشمندان این پدیده ریزهمگرایی را در طول سال ۲۰۱۸ مشاهده کردند و سیاره” OGLE-۲۰۱۸-BLG-۰۶۷۷ “را با استفاده از ابزار آزمایشی همگرایی گرانشی نوری(OGLE) و یک تلسکوپ در شیلی و شبکه تلسکوپ ریزهمگرایی کره(KMTNet) و با استفاده از سه تلسکوپ در شیلی، استرالیا و آفریقای جنوبی مشاهده کردند.
پروفسور “آلبرو”(Albrow ) یکی از محققان این مطالعه گفت: توسط این آزمایشات هر ساله حدود ۳ هزار پدیده ریزگرانشی کشف می‌شوند که بیشتر آنها به دلیل همگرایی ستاره‌های تکی(single stars) رخ می‌دهند.
دکتر هررا مارتین اولین بار متوجه شد که نور خروجی این رویداد شکل غیرمعمولی دارد و سپس پس از ماه‌ها تجزیه و تحلیل محاسباتی نتیجه گرفت که این رویداد به خاطر یک ستاره با سیاره کم جرم رخ داده است.
انتهای پیام
