گروه بین الملل: وزارت دفاع افغانستان ده‌ها نفر از زنان سرپرست خانوار را در کارگاه خیاطی تولید لباس‌های نظامیان این کشور در کابل استخدام کرد.
در حال حاضر ۱۲۰ زن در این کارگاه خیاطی مشغول به کار هستند که اکثر آنها همسران و مادران نظامیانی هستند که در جریان جنگ افغانستان کشته و یا دچار معلولیت شده‌اند.
رویا نعمتی، ۳۱ ساله و دارای چهار فرزند، پس از آن که همسرش در جریان یک عملیات نظامی به رودخانه افتاد و غرق شد نه تنها یک واحد آپارتمانی در کابل به او تعلق گرفته بلکه در این کارگاه خیاطی نیز مشغول به کار شده است. او می‌گوید: «در ابتدا امیدم را از دست دادم و مدام به این فکر بودم که چگونه می‌توانم بچه‌هایم را بزرگ کنم.» خانم نعمتی به عنوان سرپرست خانواده‌ای پنج نفره اکنون ماهانه ۱۲ هزار افغانی (۱۵۵ دلار آمریکا) درآمد دارد.البته محبوبه سدید پروانی، ۳۷ ساله، احساس متفاوتی به این کار دارد. او می‌گوید:«هنگام خیاطی احساس غم می‌کنم چون که لباسی را می‌دوزم که پسرم هنگام کشته شدن بر تن داشت. ولی در عین حال خوشحالم که جوانان دیگر همچنان علیه طالبان می‌جنگند.
سمیرا زن دیگری که در این کارگاه خیاطی شاغل است، چندان حس خوبی به این کار ندارد. او حس خود را این‌گونه توضیح می‌دهد: «ممکن است این لباس ویژه زندانیان را که می‌دوزم یک عضو طالبان بر تن بکند؛ به همین خاطر حتی رغبت نمی‌کنم پارچه آن را لمس کنم ولی چه کنم که برای سیر کردن شکم سه فرزندم درمانده‌ام.»
در جامعه سنتی افغانستان که همواره مردها به عنوان نان‌آور خانه مطرح بودند، ابتکار وزارت دفاع افغانستان موجب شده تا بخشی از زنان سرپرست خانوار نیز صاحب کسب و کار خارج از خانه بشوند و قادر باشند نیازهای فرزندان خود را تامین کنند.
