این روزها مقامات عربستان بسیار افسار گسیخته و تهدیدآمیز سخن می گویند. این روزها بیش از هر زمان دیگری مقامات حوزه داخلی و حوزه خارجی عربستان عصبانی به نظر می رسند و آرامش خود را از دست داده اند و در برابر کشورهای منطقه تا آمریکا و انگلیس درشت گویی و پرخاشگری و بیان نامتعارف پیشه گرفته اند و کلام خشن به زبان می آورند.
یکی از نمونه های اخیر، محمد بن نواف بن عبدالعزیز، شاهزاده سعودی و سفیر آن کشور در لندن است که در یادداشتی در روزنامه «دیلی تلگراف» چهارم آبان بطرز حیرت انگیزی بی محابا به منتقدان سیاست های داخلی این کشور تاخته و آنها را تهدید کرده است.
انتقادهای روبه افزایش در انگلیس طی هفته های گذشته از وضعیت حقوق بشر در عربستان سعودی، با واکنش سفیر ریاض در لندن روبرو شده که در یادداشتی نوشته روابط دو کشور در معرض خطر قرار گرفته است!
در یک ماه گذشته، به ویژه واکنش انگلیس به صدور حکم اعدام برای شیخ علی النمر، که در یک تظاهرات ضددولتی بازداشت شده بود، واکنش ها به موضوع پناهجویان سوری و یا ۳۵۰ ضربه شلاق برای یک شهروند انگلیسی، بازتاب گسترده ای پیدا کرده است.
تعبیر محمد بن نواف در برداشت خود از این تحولات معنادار، پیام دار و قابل ملاحظه است که در دیلی تلگراف نوشت «طی هفته های گذشته تغییراتی هشداردهنده در گفتمان موجود درمورد عربستان سعودی دیده شده است».
علاوه براین، عادل الجبیر وزیر امورخارجه ناپخته عربستان است که بر خلاف عرف و قاعده نانوشته که بایستی مثل وزیر امورخارجه در هرکابینه ای از آرام ترین و صبورترین مردهای کابینه دولت یک کشور باشد، هر صباحی در قامت یک مرد قبیله ای شمشیر به دست، و نظامی مسلح، ظاهر می شود و کشورهای بزرگ منطقه را تهدید غیر قابل اعتنا می کند.
از دیگر نشانه های عصبی در رفتار دولت عربستان، صدور حکم اعدام برای روحانی مظلوم شیخ نمر باقر النمر و شتابزدگی در اعلام تایید آن است.
دولت عربستان بایستی از آن میزان آگاهی و فراست برخوردار باشد که بداند اعدام شیخ النمر برابر است با عصبانیت و قیام ملی در این کشور، که فرونشاندن آن دیگر قابل پیش بینی و تضمین نیست.
عربستان، عصبانی است زیرا تصور می کند قافیه را باخته است و فکر می کند بازنده است و هر رفتار دیگران را به دیده توطئه علیه خود می نگرد، زیرا احساس تنهایی و انزوا می کند. همچنانکه در ماجرای سوریه این احساس را دارد و بالاخره ناچارا به حضور ایران در مذاکرات بحران این کشور تن داد.
عربستان عصبی، این مرد عصبی خاورمیانه، روزهای خوب و خوشی را سپری نمی کند و خصوصا مدیریت کنونی این کشور دست کم در یک خصوصیت با رژیم صهیونیستی شریک شده و آن انزوا و تنهایی است.
عربستان زمانی تنها مجرای نگاه قدرت ها به خاورمیانه و تنها اتاق حل بحران های این منطقه بشمار می آمد، اما حالا دیگر اینچنین نیست و این دلیل عصبی بودن آن است.
