کره شمالی نیاز به معرفی ندارد. این کشور به توریست‌ها اجازه ورود می‌دهد اما آن‌ها تحت یک برنامه محافظت شده قادر به بازدید هستند. تعجبی ندارد که اینترنت در این کشور هم اساسا یک بزرگراه آزاد انتقال اطلاعات نیست.
در این کشور اینترنت “Kwangmyong” نامیده می‌شود و دلیل آن هم این است که اساسا یک شبکه اختصاصی شده و نسخه محدودی از اینترنت است. به همین دلیل آدرس وب سایت‌ها در کره شمالی با آنچه ما به عنوان آدرس وب‌سایت‌ها میشناسیم متفاوت است و مردم قادر به دسترسی به وب سایتهای خارجی را ندارند.
مردم اما می‌توانند به “Kwangmyong” متصل شوند و اتصال به آن رایگان است. اما در کشوری که فقر بیداد می‌کند و سرویس‌های عمومی مانند کتابخانه در حداقل خود قرار دارد بسیاری از شهروندان اساسا به این شبکه هم متصل نمی‌شوند.
به همین دلیل از میان ۲۵ میلیون نفر ساکنان این کشور تنها چند هزارنفر از همین شبکه استفاده می‌کنند.
در این کشور تنها یک شرکت خدمات دهنده اینترنت وجود دارد و نام آن Star Joint Venture است. همچنان که از نام آن مشخص است این شرکت از شراکت بین وزارت پست و ارتباطات با یک شرکت تایلندی ایجاد شده است. این شرکت از سال ۲۰۰۹ مشغول سرویس دهی است و تا قبل از آن اتصال اینترنت در کره شمالی از طریق ماهواره‌ای که با آلمان یک لینک برقرار کرده بود انجام می‌شد.
آنچنانکه می‌شود حدس زد اینترنت در این کشور به خارجی‌ها، ارتشی‌ها و برخی شهروندان ارایه می‌شود. از طریق این سرویس می‌توان حتی یک پرواز را رزور کرد اما مثلا دسترسی به اطلاعاتی در مورد بحران ۱۹۹۰ این کشور ممکن نیست.
البته در این کشور دسترسی به اینترنت آزاد هم وجود دارد اما این دسترسی فقط برای مقام‌های رسمی و دولتی است.
منبع: روزنامه خراسان
