ایسنا و به نقل از مدیکال‌اکسپرس، برای افرادی که به آرتروز مبتلا هستند، معمولا ورزش و درمان فیزیکی پیشنهاد می‌شود تا قدرت عضلات افزایش و درد مفاصل کاهش یابد اما ساخته شدن عضله و قدرت گرفتن آن معمولا ماه‌ها زمان می‌برد و دشوار است؛ به خصوص برای افراد مسن و کسانی که اضافه وزن دارند. بررسی جدید پژوهشگران “مدرسه پزشکی دانشگاه واشنگتن”(WUSM) که با همکاری دکتر “فرشید گیلک”(Farshid Guilak)، استاد ایرانی این دانشگاه انجام شده است، نشان می‌دهد که شاید روزی ژن‌درمانی بتواند به این بیماران کمک کند.
این پژوهش نشان می‌دهد که ژن‌درمانی می‌تواند به ساخت سریع توده عضله کمک کند و شدت درد ناشی از آرتروز را در موش‌ها حتی موش‌هایی که ورزش زیادی نداشته‌اند، کاهش دهد. این درمان همچنین توانست از اضافه‌وزن موش‌ها حتی هنگامی که رژیم غذایی پرچرب داشتند، پیشگیری کند.
دکتر گیلک گفت: اضافه‌وزن یکی از مهم‌ترین دلایل بروز آرتروز است. اضافه‌وزن می‌تواند مانعی برای ورزش کردن شخص و اثر کامل درمان فیزیکی باشد. ما در این پژوهش، روشی را ارائه داده‌ایم که ژن‌درمانی را به کار می‌گیرد و به ساخت سریع عضله کمک می‌کند. این روش، تاثیر عمیقی بر موش‌ها گذاشت و در برابر آرتروز نیز موثر بود.
گیلک و گروهش در این پژوهش، ویروس حامل ژن “فولیستاتین”(follistatin) را به موش‌هایی که سن آنها هشت هفته بود، تزریق کردند. این ژن، فعالیت نوعی پروتئین را در عضلات متوقف می‌کند که کنترل رشد عضلات را بر عهده دارد. این کار به موش‌ها کمک کرد تا توده کافی عضله را بدون نیاز به ورزش کردن بیش از اندازه معمول به دست بیاورند.
توده عضلانی این موش‌ها حتی بدون ورزش اضافی و با وجود داشتن رژیم غذایی پرچرب، دو برابر شد و قدرت آن نیز به دو برابر رسید. همچنین آسیب غضروفی ناشی از آرتروز در این موش‌ها کمتر رخ داد، شمار سلول‌های التهابی و پروتئین‌های آنها در مفاصل موش‌ها کمتر بود، مشکلات مربوط به سوخت و ساز کمتر پیش آمد و قلب و رگ‌های خونی این موش‌ها نیز نسبت به موش‌هایی که ژن‌درمانی روی آنها انجام نشده بود، سالم‌تر بودند. حساسیت این موش‌ها نسبت به درد، به طور قابل توجهی کمتر بود.
برای ثابت شدن ایمنی این نوع ژن‌درمانی، باید بررسی‌های بیشتری انجام شود. این روش در صورت داشتن ایمنی لازم می‌تواند روش کارآمدی برای درمان بیماران مبتلا به دیستروفی عضلانی باشد که ساخت عضله جدید در آنها دشوار است.
این پژوهش، در مجله “Science Advances” به چاپ رسید.
انتهای پیام
