خطر نفوذ دشمنان در کمین است، این هشدار همواره از سوی مقامات ارشد نظام جمهوری اسلامی ایران طی سه دهه اخیر به مردم و مسوولان گوشزد شده تا مبادا سیاست های خصمانه ایالات متحده آمریکا علیه کشورمان با ظاهری بزک شده در ارکان مختلف جامعه رخنه کند، اگر به سابقه تاریخی دو کشور خاصه در ماجرای کودتای ننگین ۲۸ مرداد نیم نگاهی انداخته شود پر واضح است که هشدار من باب چنین خطری در تمامی ادوار پر اوج و حضیض این دیار پر بیراه نبوده و چه بسا بر حق هم هست، اکنون نیز با تصویب برجام یا همان توافق هسته ای میان ایران و شش قدرت جهانی ابراز خطر پیرامون نفوذ آمریکایی ها در لوای برقراری رابطه مجدد تهران – واشنگتن رنگ و بوی جدی تری به خود گرفته است اما در مقطع حساس کنونی برخی از شکست خوردگان انتخابات پیشین ریاست جمهوری بجای درک صحیح از این هشدار عقلانی که از طرف حاکمیت مطرح می شود، متاسفانه با سیاسی و جناحی جلوه دادن این مبحث بیش از تامین امنیت ملی و جلوگیری از روزنه های نفوذ در صدد عقده کشایی از رای تحول خواهانه مردم در ۲۴ خرداد سال ۹۲ و به اصطلاح نسخ کشی از دولت منتخب ملت و پایگاه اجتماعی اصلاح طلبان و اعتدال گرایان هستند! آن هم در آستانه دو انتخابات مهم در اسفند ماه امسال. بی گمان در پیش گرفتن چنین رویه ای نتیجه ای جز انشقاق و دو دستگی میان صفوف حامیان انقلاب اسلامی و قانون اساسی در پی نخواهد داشت و از آن مهمتر بستری ایجاد خواهد کرد تا در وهله نخست فضا برای رشد نفوذی های دشمن در دل این خاک فراهم شود، چنان که طی سالیان گذشته نیز به واسطه همین عملکرد های جناحی و محفلی در مقابله با جنگ نرم دشمن، نفوذی هایی به اصطلاح ارزشی نظیر محمودرضا خاوری ظهور و بروز پیدا کردند بی آنکه کسی در بین این مدعیان پاسخگو باشد که چطور یک مدیر عالی رتبه می تواند در کشوری متخاصم با نظام اسلامی به راحتی و بدون کنترل اجازه اقامت بگیرد تا سربزنگاه یک رسوایی عظیم مالی فرار را بر قرار ترجیح دهد و با کوله باری از استاد و مدارک محرمانه به کاخی که از بیت المال کوخ نشینان برای خود و خانواده اش در کانادا ساخته بگریزد! هنوز سیمای محمودرضا خاوری در صف نخست تظاهرات ۹ دی با چفیه ای بر گردن از یادها نرفته است که از دریچه رسانه هایی چون صدا و سیما و نشریات اصولگرا به عنوان فردی با بصیرت معرفی میشد! به راستی آن هنگام که بنا به ملاحظات سیاسی «ظاهر صلاح» بر «باطن خلا» اولویت پیدا کرد، دیواری سست نیز در راستای نقش تنیدن تار عنکبوت های نفود دشمنان مهیا نشد؟ حال نیز بجای تکرار مکررات آیا با اصلاح این کژتابی های سلیقه ای بهتر نیست برای مبارزه با نفوذ در دوران پسابرجام از این تجربه گران بها بهره جست؟
باری؛ سخن آخر آنکه اگر به مثال ابتدای این نوشتار در باب کودتای ۲۸ مرداد علیه آرمان های استقلال طلبانه و آزادی خواهانه ملت ایران به مثابه مشت نمونه خروار برگردیم تا صحه ای بر این تحلیل گذاشته شود، باید گفت که اگر هیئت رئیسه مجلس منحله شورای ملی در تابستان سوزان سال ۳۲ به بهانه هایی در ظاهر عوام فریبانه و در باطن منفعت طلبانه به سمت استبداد سلطنت پهلوی دوم نمی کوچیدند، بی شک اعضای دولت ملی وقت نیز هیچگاه دچار خطای محاسباتی در قبال سیاست های خصمانه آمریکایی ها نمی شدند.
امیر حسین مصلی – روزنامه روزان
