پس از پیروزی انقلاب اسلامی، در سال ۱۳۶۴ اولین موزه قرآن جهان توسط آستان قدس رضوی در ساختمانی به مساحت یک‌هزار متربع با نام «گنجینه قرآن و نفایس» گشایش یافت و مجموعه‌ای از قرآن‌های خطی با قدمت تاریخی از قرن سوم تا قرن سیزدهم هجری و همچنین مجموعه‌ای از مرقعات از دوره صفوی تا عصر حاضر در آن به نمایش درآمد.
نسخ قرآن به خط کوفی منسوب به دست‌خط ائمه اطهار بر روی پوست مربوط به قرن سوم هجری، جزوات قرآنی به خط و تذهیب و تجلید استاد عثمان‌ابن حسین وراق مربوط به قرن پنجم هجری، قرآن‌های استاد یاقوت مستعصمی مربوط به قرن هفتم هجری، برگ‌هایی از قرآن منسوب به خط بایسنقر میرزا مربوط به دوره تیموری، قرآن بی‌نظیر و منحصر به فرد به خط بابر شاه از سلاطین سلسله مغولان هندوستان مربوط به قرن دهم هجری، قرآن‌هایی به خط استاد عبدالقادر حسینی شیرازی مربوط به قرن دهم هجری که توسط سلاطین قطب‌شاهی‌دکن وقف شده، برخی از آثار مهم به نمایش درآمده در این موزه است.
در حال حاضر آستان قدس با وجود حدود ۱۷ هزار نسخه قرآن و جزوه قرآنی بزرگترین مجموعه نسخ خطی قرآن را در اختیار دارد و بزرگترین موزه قرآن جهان به شمار می‌رود که قدیمی‌ترین قرآن موجود در آن دارای تاریخ کتابت ۳۲۷ هجری و تاریخ وقف ۳۲۹ هجری است.
قدیمی‌ترین قرآن وقفی این مجموعه اهدایی وزیر سلطان محمود و سلطان مسعود غزنوی و متعلق به سده چهارم هجری است.
همچنین جزوه قرآنی که قدیمی‌ترین تاریخ وقف را داراست، در ربیع‌الاول ۳۹۳ هجری قمری(۳۸۲ شمسی) از طرف «ابوالقاسم منصور بن محمد بن کثیر» وزیر صاحب دیوان سلطان محمود و سلطان مسعود غزنوی وقف آستان قدس رضوی شده است و هم‌اکنون در موزه آستان نگهداری می‌شود.
این جزوه قرآن با خط کوفی در ۱۴۲ ورق از جنس کاغذ ضخیم حنایی رنگ دولت‌آبادی به اندازه ۱۰٫۷ در ۷٫۸ سانتی‌متر کتابت شده و شامل جزء سیزدهم یعنی از آغاز آیه ۵۳ سوره مبارکه «یوسف» تا پایان سوره مبارکه «ابراهیم» است. هر صفحه از این جزوه قرآن در چهار سطر به ابعاد ۵٫۵ در ۴٫۳ سانتی‌متر به کتابت درآمده است.
