کاووس صادقلو در غرفه با بیان این‌که متأسفانه بحث سازمان‌های مردم‌نهاد (NGO) و فرهنگ آن هنوز آن‌طور که باید جا نیفتاده است، اظهار کرد: دلیل این اتفاق، نبودن شناخت است. باید برای به‌وجود آوردن چیزی که وجود ندارد، تلاش کنیم. برای همین کار کردن سخت است.
او ادامه داد: یکی از ایرادهای ما این است که به محض این‌که کمی در مطبوعات پر و بال می‌گیریم، احساس می‌کنیم متفاوت‌تر از دیگران هستیم. این موضوع نه فقط به عکاسان، بلکه به همه مربوط می‌شود، حتی کارمند یک نشریه و خبرگزاری. فعالیت در این عرصه آدم را به فضای غیرواقعی وارد می‌کند و نمی‌گذارد پیشرفت درستی داشته باشیم. تا یک جایی می‌آییم و بعد دیگر حرکت روبه جلو نداریم. اگر این حس به آدم دست بدهد که اگر سال‌ها هم کار کند، همچنان در حال یادگیری است، پیشرفت چند برابر می‌شود.
این عکاس همچنین بیان کرد: کسی که به‌دنبال پیشرفت و اوج گرفتن باشد، با یک اتفاق قانع نمی‌شود. گاهی در یک نشریه، سال‌ها کار می‌کنیم و با ساختار آن حل می‌شویم و در نهایت در یک رتبه می‌مانیم، مگر این‌که جابه‌جا شویم و جای جدیدی را تجربه کنیم. سیستم مطبوعات همین‌طور است.
صادقلو نبودن امنیت شغلی را دلیلی برای این سکون و بی‌حرکتی دانست و اظهار کرد: در این حرفه امنیت شغلی وجود ندارد و همین امر باعث می‌شود این ترس وجود داشته باشد که از نقطه‌ای که هستیم حرکت نکنیم. تنها راه حل این است که دل را به دریا بزنیم، به شرطی که افق ما این باشد که پیشرفت کنیم، نه این‌که آدم معروفی شویم. من اگر می‌خواستم آدم معروفی شوم، می‌رفتم هنرپیشه یا خواننده می‌شدم. در حالی که اکنون فقط تعداد محدودی از رسانه‌ای‌ها من را می‌شناسند، اما اگر بروم در یک برنامه طنز اجرا کنم همه ایران من را می‌شناسند.
او ادامه داد: آقای زنده‌روح – رییس انجمن عکاسان ایران – حرف خوبی می‌زند، می‌گوید تو انجمنی داری که هر عضو آن، یک انجمن است، من نمی‌دانم شما چه می‌کشید! اداره کردن انجمنی که تک‌تک اعضایش به‌خاطر دستی که در رسانه دارند، توقع‌هایی هم دارند، واقعا سخت است.
رییس انجمن صنفی عکاسان مطبوعاتی همچنین به مشکلات این انجمن اشاره کرد و گفت: اولین دغدغه انجمن، داشتن یک مکان بود. بحث دوم این است که برای این‌که خودش را جا بیندازد باید یک رخداد را برگزار کند. در این بحث به «مسابقه عکاسی مطبوعاتی ایران» رسیدیم که تأمین هزینه برگزاری‌اش خیلی سخت است. این‌که بیاییم یک مسابقه عکاسی مطبوعاتی در دنیا را بومی‌سازی کنیم، برای‌مان سنگین است و به حامی نیاز داریم.
او ادامه داد: در این مسیر، استارت کار و قدم اول مهم است. اگر بتوانیم این کار را بکنیم، در دوره‌های بعد بخش خصوصی جلو می‌آید. کافی است یک دوره برگزار شود. الان در به در دنبال اسپانسر هستیم. اگر بتوانیم این کار را جلو ببریم اتفاقات خوبی می‌افتد، ولی همیشه برداشتن قدم اول سخت است.
این عکاس در بخش دیگری از سخنانش به استقرار انجمن در خانه هنرمندان شماره ۲ اشاره و اظهار کرد: فضایی را در این خانه به‌صورت مشترک با یک انجمن دیگر به ما داده‌اند. البته به‌خاطر حرکت حاشیه‌ای آن انجمن، ۴۸ ساعت بعد، آنها را خارج کردند. حالا هم گویا قرار است انجمن دیگری بیاید.
صادقلو همچنین به تغییر مدیریت خانه هنرمندان ایران اشاره کرد و افزود: امیدواریم آقای رجبی‌معمار – مدیرعامل جدید خانه هنرمندان ایران – موفق باشند. ما با هر کسی که آمده و رفته، رابطه خوبی داشتیم.
رییس انجمن صنفی عکاسان مطبوعاتی در پایان درباره‌ی برپایی نمایشگاهی شامل آثار عکاسان با موضوع توافق هسته‌ای در بیست‌ویکمین دوره نمایشگاه مطبوعات، گفت: در نمایشگاه «توافق هسته‌ای» از ۱۵ عکاس، ۶۶ عکس به‌نمایش گذاشته شده که البته همه‌ی آنها اعضای انجمن نیستند. آنها کسانی هستند که در سفرهای مربوط به مذاکرات هسته‌ای حضور داشتند. با همه آنها تماس گرفتیم و تعدادی از آنها آثارشان را دادند. حدود ۶۰۰ عکس آمد و ما ۱۰۰ عکس را انتخاب کردیم و ۶۶ عکس روی دیوار رفت.
