دوره ویکتوریایی بود که پدیده‌ای نوظهور به نام عکاسی، جایگزین پرتره‌های خانوادگی هزینه‌بر شد.
در آن زمان، آمار مرگ و میر نسبت به حالا، بالاتر بود و مرگ در خانه، امری عادی تلقی می‌شد. خانواده‌ها فرد متوفی را با بهترین لباس و با چشمان باز جلوی دوربین قرار می‌دادند و حتی ژستی هم برای او طراحی می‌کردند و عکاس آخرین تصویر از آنها را ثبت می‌کرد.
کودکان یا در تخت آرمیده بودند یا با عروسک محبوب‌شان در آغوش، تصویر می‌شدند؛ گویی به خوابی عمیق فرو رفته‌اند.
«گوست دایری»، در بسیاری از این عکس‌ها اعضای خانواده و فامیل هم به فرد درگذشته می‌پیوستند و جلوی دوربین ژست می‌گرفتند و این مناظر که شاید به چشم بیننده قرن بیست‌ویکمی سرشار از غم و تاریکی بیاید، را خلق می‌کردند.
دخترکی تازه درگذشته که فامیل دور او جمع شده و آخرین عکس را ثبت کرده‌اند
کودکی که با مرده‌ای هم‌سن خودش عکس گرفته
آخرین عکس پدر و پسر
زن جوان در کنار افرادی که ظاهرا والدین او هستند
نوزادی با حلقه گلی بر سر
مادری که تکیه‌گاه دخترش پس از مرگ شده
مادر فوت‌شده در کنار سه‌قلوهایش، نزدیک‌ترین نوزاد به مادر به‌نظر زنده است
