سرویس ترجمه ، دنیای پسا کرونا را چنین فرض کنید که مقامات رسمی در شهرهای مختلف جهان رویکردهای مفیدی را ارائه می‌دهند تا امنیت سایبری، برنامه‌ریزی نرم‌افزار و سایر شاخه‌های فنی را به میلیون‌های نفر از مردمی که شغل خود را طی پاندمی کرونا از دست داده‌اند، آموزش می‌دهند؛ به عنوان مثال، اگر مقامات شهری با کسب و کارهای محلی، دانشگاه‌ها و نهادهای غیر دولتی برای برآورده کردن نیازهای نیروی کاری متحد شوند، آنگاه این کار چه مزایایی برای شهروندان و خود شهر ممکن است در پی داشته باشد؟
بدیهی است که دست‌یافتن به چنین اهدافی، آنگونه که ممکن است به نظر برسد، مشکل نیست چرا که قبل از انتشار ویروس کرونا نیز اغلب شهرهای جهان برای آموزش مهارت‌های فنی به افراد داوطلب اقدامات زیادی انجام داده‌اند.
به عنوان مثال، مقامات رسمی در کلانشهر کلگری کانادا، رویکردی چند شاخه برای جذب شرکت‌های تکنولوژی به همکاری در پیش گرفته‌اند تا از این طریق به مدرن‌سازی نیروی کار خود کمک کنند یا مثلاً در شهرهای آمریکایی دنور، بوستون و نیویورک، مقامات با سازمان‌های غیردولتی پیمان همکاری بسته‌اند تا ساکنان کم‌درآمد خود را برای اشتغال در کارهای فنی بهتر آماده کنند. سایر کشورها نظیر سنگاپور نیز اهداف بلندپروزانه‌ای برای آموزش افراد داوطلب در سر پرورانده‌اند تا از این طریق، روحی دوباره به اقتصاد رکود یافته ناشی از دوران کرونا ببخشند.
رکود اقتصادی در شهرها
اعمال مقررات ماندن در خانه طی دوران کرونا برای به حداقل رساندن سرعت شیوع بیماری کووید -۱۹، منجر به بیکار شدن میلیون‌ها نفر از مردم سراسر دنیا شد. از سوی دیگر، حدود ۹۰ درصد شهرهای آمریکایی با کمبود شدید درآمد مواجه شدند و کشورهای اروپایی نیز رکود اقتصادی بی‌سابقه‌ای را تجربه کردند. در این راستا، دولت‌های اروپایی برنامه‌هایی را برای به حداقل رساندن زیان‌ها در پیش گرفتند، اما در ماه ژوئیه، نرخ بیکاری در ۱۹ کشور اروپا به طور قابل توجهی افزایش یافت. این پیامدها در ایالات متحده آمریکا از شدت بیشتری برخوردار بود به طوری که نرخ بیکاری در ماه جولای به ۲. ۱۰ درصد رسید و سیاه‌پوستان و جوامع فقیر را بیش از سایرین تحت تأثیر قرار داد.
به همین دلیل، مقامات در اغلب شهرهای آمریکای و اروپایی تلاش کردند برنامه‌هایی برای آموزش افراد بیکار در پیش گیرند تا از این طریق، نرخ بیکاری در کشورهای خود را به حداقل برسانند. اغلب برنامه‌ریزان در طرح‌های پیشنهادی خود نیاز ساکنان و علاقمندی افراد بیکار را مورد توجه قرار داده و سعی کردند حرفه‌هایی سازگار با آنها را در کارگاه‌ها آموزش دهند. آمار حاکی است که دو درصد از ساکنان شهری در پی انتشار ویروس کرونا به طور موقت یا دائمی به روستاها مهاجرت کرده‌اند و ۱۹ درصد از آنها نیز برای تغییر محل سکونت و یادگیری مهارت‌های کاری جدید تلاش کرده‌اند. بدون شک اگر مقامات شهری فرصت‌هایی را برای آموزش مهارت‌های فنی به شهروندان فراهم آورند، نه تنها نرخ بیکاری و رکود اقتصادی شهر را به حداقل می‌رسانند، بلکه از مهاجرت شهرنشینان به روستاها خودداری خواهند کنند.
مطالعات موردی
یک رویکرد جامع در سنگاپور. بعضی از شهرهای سنگاپور از قبل برنامه‌هایی برای کاهش نرخ بیکاری در پیش گرفته بودند که البته با گسترش ویروس کرونا با تغییرات قابل توجهی مواجه شد. به طور کلی، اقداماتی که مقامات رسمی کشور برای مهار ویروس کرونا اعمال کردند، زیان‌های زیادی را در پی داشت. چنین پیش‌بینی شده است که تولید ناخالص داخلی کشور در تمام طول سال، به میزان ۵ تا ۷ درصد کاهش یابد که این اتفاق در طول تاریخ سنگاپور بی‌سابقه بوده است. دولت فوراً به بحران فوق واکنش نشان داده و در این راستا، پکیج‌های محرک مختلفی ارائه کرده است. به عنوان مثال، مبلغ ۶۶ میلیارد دلار به عنوان وام در اختیار مراکز تجاری برای پرداخت حقوق کارکنان قرار گرفته و دو میلیار دلار نیز برای آموزش مهارت‌های جدید به افراد بیکار تعلق گرفته شده است.
یک رویکرد هدفمند در کلگری. مقامات کلگری پس از کاهش قیمت نفت و تغییر ساختاری در بخش انرژی که منجر به حذف هزاران شغل شد، هیچ چاره‌ای جز تغییر رویکرد اشتغال نداشتند. نرخ بیکاری از ۵. ۴ درصد در سال ۲۰۱۴ به ۱۵ درصد در دوران کرونا رسید و به همین دلیل مدیران ارشد اجرایی شهر با همکاری تعداد هزار و ۸۰۰ مقام محلی و سرمایه‌گذاران استراتژی اقتصادی جدیدی ایجاد کردند.
در استراتژی جدید قرار شده است استارتاپ‌های تکنولوژی تحت حمایت مدیران و سرمایه‌گذاران شهر، به آموزش مهارت‌های خود به کارگران و افراد بیکار بپردازند و کمپانی‌های جدید را نیز به خود جذب کنند. هدف اصلی مسئولان این طرح، دو برابر کردن تعداد مهندسان نرم‌افزار در شهر است و علاوه بر این، در صورت پیاده‌سازی طرح فوق، تعداد شرکت‌های تکنولوژی تا ۱۰ سال آینده از ۲۵۰ مورد به هزار شرکت افزایش خواهد یافت.
