شاید برخی اشاره کنند به زلاتان ابراهیموویچ که در سن نزدیک به ۴۰ سالگی بازیکن کلیدی تیمش به حساب می‌آید اما اگر یوونتوس واقعاً مصمم است در سبک بازی‌اش به شیوه پپ گواردیولا وفادار باشد- همانطور که با انتصاب مائوریتسیو ساری و آندره‌آ پیرلو نشان داده- عاقلانه نیست که بازیکنی مثل رونالدو داشته باشد، حداقل در این سن.رفتن او بدون شک باعث کاهش شمار گل‌های تیم می‌شود- اگر باور نمی‌کنید از رئال مادرید بپرسید- اما شاید به بیانکونری کمک کند کارکرد بهتری به عنوان یک تیم داشته باشد و شاید به پائولو دیبالا کمک کند دوباره خودش را پیدا کند.اگر یوونتوس بخواهد به عنوان مثال با منچستریونایتد وارد مذاکره شود برای بازگشت رونالدو، می‌توانند دوباره روی برگشت پل پوگبا برنامه‌ریزی کنند. این فرانسوی تا سال ۲۰۲۲ با اولدترافورد قرارداد دارد اما ایجنتش، مینو رایولا گفته زمان پوگبا در یونایتد به پایان رسیده است.یوونتوس می‌تواند کریستیانو را با مبلغی بدهد تا بازیکنی که ۸ سال جوان‌تر است، به خدمت بگیرد. من مطمئنم که این تصمیم خوشایند کریستیانو نیست. باشگاه‌های زیادی هستند که می‌خواهند برنده پنج توپ طلا را در اختیار داشته باشند اما تعداد آنهایی که شرایطش را دارند، کم است و منچستریونایتد یکی از آنها است در کنار پاری‌سن‌ژرمن، منچسترسیتی و شاید رئال مادرید.
این آخری شاید ترجیح بدهد پول‌هایش را برای به دست آوردن کیلیان امباپه حفظ کند اگر او قراردادش را با تیم پاریسی تمدید نکند به جای اینکه برای بازگرداندن کریستیانو به مادرید خرج شود.در واقع گزینه‌های زیادی پیش روی کریستیانو وجود ندارد و یوونتوس بین دیوار و جسمی سخت گیر افتاده: بردن به هر قیمت یا بردن زیبا. پایان دادن به همکاری با این مهاجم فوق‌العاده مؤثر به «بانوی پیر» اجازه می‌دهد تمام اعتمادش را روی سبک بازی قرار دهد که پیرلو سعی در اجرایش دارد اما در این صورت آنها مهره تعیین‌کننده‌ای که می‌تواند تکلیف خیلی از بازی‌ها را روشن کند، از دست می‌دهند.بنابراین در نهایت این موضوع علاوه بر جنبه اقتصادی از نظر فلسفی هم قابل طرح و بررسی است. شش ماه مانده تا اینکه کریستیانو به سال آخر قراردادش برسد و در این مدت باید تصمیمی بزرگ گرفته شود. زمان به سرعت در حال گذر است.
