رضا صادقیان
گویا قرار نیست خط سیر خبرهای اقتصادی روی خوش به مردم نشان بدهد. طبق اعلام مرکز آمار ایران، نرخ تورم سالانه آذرماه ١٣۹۹ برای خانوار‌های کشور به ۳۰.۵ درصد رسید که نسبت به همین شرایط در ماه قبل، ۱.۵ واحد درصد افزایش نشان داد.
براساس پیش‌بینی کارشناسان اقتصادی، احتمالا تا پایان سال شاهد صعودی بودن نرخ تورم هستیم. برخی از تورم ۲۰ درصدی و شماری دیگر از اقتصاددانان که نگاه خوش‌بینانه کارشناسان اقتصادی وابسته به ساختار دولت را برنمی‌تابند، از تورم ۵۰ درصدی خبر می‌دهند. در صورتی که هر کدام از سناریوهای پیش‌بینی شده در واقعیت اقتصاد نمایان شود، با آینده‌ای امیدوار کننده‌ای روبرو نخواهیم بود.
براساس زیست روزمره شهروندان نرخ تورم در سال جاری بیش از ۳۰ درصد است. در واقع شهروندان به آب رفتن سبد خرید خانوار، کوچک شدن سفره، کاهش قدرت خرید و حذف برخی از مایحتاج ضروری مانند گوشت قرمز، برنج ایرانی و… را از سبد غذایی خود نام می‌برند. آمارهایی که مرکز آمار ایران در زمینه تورم به آن ارجاع می‌دهد بررسی ۳۸۰ الی ۴۰۰ کالا می‌باشد، در واقع با حذف بخش زیادی از کالاهای مصرفی به عدد ۳۰ درصد تورم در آمارهای رسمی می‌رسیم، چنانچه سایر کالاهای ضروری را در این سبد قرار دهیم چه بسا با تورمی بیش از ۵۰ درصد روبرو شویم. مقایسه قیمت برخی کالاهای مصرفی در ابتدای سال جاری از جمله محصولات لبنی، تخم‌مرغ، برنج، گوشت قرمز و سفید با آذرماه مصرف کننده نهایی را به این نتیجه می‌رساند که در برخی کالاها با تورم بیش از ۱۰۰ درصد روبرو هستیم.
تاثیرات مخرب تورم تنها به اعداد ختم نمی‌شود، بلکه با افزایش تورم می‌توان شاهد کاهش کیفیت زندگی، حذف کامل کالاهای فرهنگی از قبیل خرید فیلم و کتاب، کاهش دورهمی‌های خانوادگی، استفاده از فضاهای تفریحی، کاهش سفرها و… شهروندان باشیم. کلمه تورم، از چهار حرف تشکیل شده، ولی با افزایش آن شاهد بیش از ۴۰ آسیب در حوزه‌های مختلف بوده و هستیم.
اما؛ بزرگترین خسارتی که غول تورم به زندگی شهروندان وارد می‌کند، مخدوش شدن تصویر زیستن در آینده نزد مردم است. ساخت و بازسازی تصویر آینده در اذهان شهروندان ریشه در شرایط زندگی آنان در امروز دارد، به عبارتی شهروندان آینده خود را در آینه امروز می‌ّبینند. بی‌تردید انسانی که نتواند خواسته‌های امروز خود را تامین نماید، آینده‌ای خوشایند را پیش‌روی خود به تصویر نخواهد کشید، چنین انسانی به جای استقبال از روزهای بعد و امید به رسیدن فردا، دلهره روزهای پیشرو را همیشه به همراه دارد.
گویا قرار نیست خط سیر خبرهای اقتصادی روی خوش به مردم نشان بدهد. طبق اعلام مرکز آمار ایران، نرخ تورم سالانه آذرماه ١٣۹۹ برای خانوار‌های کشور به ۳۰.۵ درصد رسید که نسبت به همین شرایط در ماه قبل، ۱.۵ واحد درصد افزایش نشان داد.
براساس پیش‌بینی کارشناسان اقتصادی، احتمالا تا پایان سال شاهد صعودی بودن نرخ تورم هستیم. برخی از تورم ۲۰ درصدی و شماری دیگر از اقتصاددانان که نگاه خوش‌بینانه کارشناسان اقتصادی وابسته به ساختار دولت را برنمی‌تابند، از تورم ۵۰ درصدی خبر می‌دهند. در صورتی که هر کدام از سناریوهای پیش‌بینی شده در واقعیت اقتصاد نمایان شود، با آینده‌ای امیدوار کننده‌ای روبرو نخواهیم بود.
براساس زیست روزمره شهروندان نرخ تورم در سال جاری بیش از ۳۰ درصد است. در واقع شهروندان به آب رفتن سبد خرید خانوار، کوچک شدن سفره، کاهش قدرت خرید و حذف برخی از مایحتاج ضروری مانند گوشت قرمز، برنج ایرانی و… را از سبد غذایی خود نام می‌برند. آمارهایی که مرکز آمار ایران در زمینه تورم به آن ارجاع می‌دهد بررسی ۳۸۰ الی ۴۰۰ کالا می‌باشد، در واقع با حذف بخش زیادی از کالاهای مصرفی به عدد ۳۰ درصد تورم در آمارهای رسمی می‌رسیم، چنانچه سایر کالاهای ضروری را در این سبد قرار دهیم چه بسا با تورمی بیش از ۵۰ درصد روبرو شویم. مقایسه قیمت برخی کالاهای مصرفی در ابتدای سال جاری از جمله محصولات لبنی، تخم‌مرغ، برنج، گوشت قرمز و سفید با آذرماه مصرف کننده نهایی را به این نتیجه می‌رساند که در برخی کالاها با تورم بیش از ۱۰۰ درصد روبرو هستیم.
تاثیرات مخرب تورم تنها به اعداد ختم نمی‌شود، بلکه با افزایش تورم می‌توان شاهد کاهش کیفیت زندگی، حذف کامل کالاهای فرهنگی از قبیل خرید فیلم و کتاب، کاهش دورهمی‌های خانوادگی، استفاده از فضاهای تفریحی، کاهش سفرها و… شهروندان باشیم. کلمه تورم، از چهار حرف تشکیل شده، ولی با افزایش آن شاهد بیش از ۴۰ آسیب در حوزه‌های مختلف بوده و هستیم.
اما؛ بزرگترین خسارتی که غول تورم به زندگی شهروندان وارد می‌کند، مخدوش شدن تصویر زیستن در آینده نزد مردم است. ساخت و بازسازی تصویر آینده در اذهان شهروندان ریشه در شرایط زندگی آنان در امروز دارد، به عبارتی شهروندان آینده خود را در آینه امروز می‌ّبینند. بی‌تردید انسانی که نتواند خواسته‌های امروز خود را تامین نماید، آینده‌ای خوشایند را پیش‌روی خود به تصویر نخواهد کشید، چنین انسانی به جای استقبال از روزهای بعد و امید به رسیدن فردا، دلهره روزهای پیشرو را همیشه به همراه دارد.
