مسؤول بخش موسیقی فرهنگسرای ارسباران در اینباره به ایسنا توضیح داد: چندی پیش، طی تماس تلفنی با استاد علیاکبر مرادی، به درخواست من، ایشان برگزاری کنسرت تکنوازی تنبور به مدت یک شب در فرهنگسرای ارسباران را پذیرفت و بهعلت حضور در یک جشنوارهی موسیقی مقامی در خارج از کشور در مهرماه امسال، ۲۶ شهریورماه را برای برگزاری این برنامه انتخاب کردیم.
شهرام صارمی ادامه داد: سال گذشته نیز در تاریخ ۲۱ مهرماه چنین کنسرتی را البته با همراهی تنبک پژمان حدادی برگزار کردیم که با استقبال بسیار خوبی مواجه شد. پس از تشکیل پرونده در ادارهی ارشاد استان تهران، طی شدن مراحل مقدماتی کار، گرفتن استعلام از حراست ادارهی فرهنگ و ارشاد اسلامی استان تهران و ارجاع نامه به ادارهی نظارت بر اماکن عمومی نیروی انتظامی (پلیس امنیت تهران بزرگ) پس از هفت بار مراجعه به این اداره، متأسفانه موفق به دریافت مجوز از ادارهی اماکن نشدیم و دلیل این موضوع هم به ما اعلام نشد.
این نوازندهی کمانچه اظهار کرد: با مطلع شدن خانه موسیقی از این موضوع، مکاتبهای از سوی رییس خانه موسیقی با فرماندهی پلیس امنیت تهران بزرگ مبنی بر مساعدت، با هدف برگزار شدن این کنسرت صورت گرفت، ولی باز هم تأثیری نداشت. در نهایت، من مجبور شدم از برگزاری کنسرت منصرف شوم و آن را لغو کردم.
او دربارهی دلیل ارجاع پروندههای کنسرت به ادارهی اماکن، گفت: بهجز سالنهایی که تحت نظر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی فعالیت میکنند (تالار وحدت، سالن رودکی، فرهنگسرای نیاوران و مجموعهی آزادی) دیگر سالنها مجبورند از ادارهی نظارت بر اماکن عمومی نیروی انتظامی برای اجرای کنسرت مجوز بگیرند، هرچند به نظر من، این کار، بسیار غیرضروری است. البته اگر دلیل ارجاع داده نشدن برنامه سالنهای تحت نظر وزارت ارشاد به ادارهی اماکن، دولتی بودن آنها باشد، باید در نظر داشت که فرهنگسراها نیز تحت پوشش شهرداری تهران و در نهایت، وزارت کشور هستند و حراست این مجموعهها هم طبعا توسط کادر ادارهی حراست ریاست جمهوری انجام میشود.
وی بیان کرد: ادارهی اماکن در صورت صدور مجوز، مبلغی را دریافت میکند که دست کم یک میلیون تومان است. در حالی که براساس قانون، سالنهای با ظرفیت کمتر از ۵۰۰ نفر، از دریافت مجوز ادارهی نظارت بر اماکن معاف هستند، اما بهدلیل نامعلومی هیچکدام از این موارد رعایت نمیشود. به همین دلیل، فرهنگسرای ارسباران از ابتدای امسال تا کنون (حدود ششماه) فقط دو کنسرت برگزار کرده است و بقیه اجراهایی که داشتیم، بهخاطر همین مسائل و انصراف گروههای موسیقی برگزار نشدند.
مدیر بخش موسیقی فرهنگسرای ارسباران در پاسخ به پرسشی مبنی بر اینکه مرجع رسیدگی و بررسی صلاحیتهای فردی و نداشتن سوءپیشینه اعضای گروههای موسیقی کجاست؟ توضیح داد: اطلاع خاصی ندارم که مرجع قطعی تصمیمگیری کدام است و این ارجاعات به چه دلیل صورتی میگیرد. فقط این نکته را اعلام میکنم که اینگونه ارجاعات بهجز پیچ و خم اداری و تحمیل فشار مالی به گروههای موسیقی و طبیعتا انصراف آنها از اجرا، حاصل دیگری ندارد.
او ادامه داد: ادارهی اماکن نیز اعلام میکند که مبلغ دریافتی و اخذ مجوز از این اداره برای برقرار کردن امنیت عمومی است؛ اما من به شما اعلام میکنم که در طول ۱۸ سال فعالیت اجرایی موسیقی و برگزاری بیش از ۱۴۰۰ کنسرت، هیچگاه موردی در کنسرتها ندیدهام که به امنیت عمومی لطمه زده باشد، بخصوص در نوع کنسرتهایی که ما برگزار میکنیم که شامل موسیقی دستگاهی ایرانی، مقامی و کلاسیک است.
صارمی اضافه کرد: ورود به ادارهی اماکن که برای پاسخگویی به ارباب رجوع تشکیل شده، مانند ورود به مراکز نظامی است و مراجعهکنندگان با بازرسی بدنی و سختیهای فراوانی مواجه میشوند! حتی در سایر ادارههای نیروی انتظامی نیز چنین رویهای وجود ندارد.
علیاکبر مرادی: دست مریزاد!
علیاکبر مرادی نیز در واکنش به صادر نشدن مجوز از سوی ادارهی اماکن برای برگزاری کنسرت، گفت: من فقط میتوانم متأسف باشم؛ پس از گذشت بیش از ۳۰ سال، ما به کدام سمت حرکت میکنیم. تمام اهالی هنر آگاهاند که من هرگز اهل حاشیه در هنر نبودهام و نیستم. همواره بهخاطر عشقی که به فرهنگ و هنر سرزمینم داشته و دارم، کوشش کردهام تا کارم را در حد توان درست انجام دهم.
این تنبورنواز پیشکسوت اظهار کرد: آثار گذشتهی من، در زمینه موسیقی تنبور گواه این مدعاست. حال که ادارهی اماکن نیروی انتظامی میخواهد هنر، عقیده و فرهنگ من را به میل خود محک بزند و در اینباره تصمیم بگیرد، حتما قدرت و صلاحیت این کار را دارد. من فقط میتوانم بگویم، دست مریزاد.
او افزود: تنها پرسشی که برای من بیجواب میماند، این است که اگر ادارهی اماکن نیروی انتظامی مسؤول و متولی هنر در کشور ماست، پس وزارت ارشاد چه وظیفهای دارد؟ طبق این روال شاید بهتر است که وزارت ارشاد هنرمندان را مسؤول تأمین امنیت عمومی کند!
علیاکبر مرادی، نوازندهی صاحبنام تنبور اهل کرمانشاه است و از مهمترین میراثداران موسیقی مقامی تنبور است. او از سال ۱۳۷۲ جمعآوری و ثبت مقامهای کهن تنبور را آغاز کرد. این مقامها (۷۲ مقام) سالها بعد توسط خانهی فرهنگهای جهان در پاریس و بعد از آن در ایران در قالب چهار سیدی منتشر شد. مجلهی sing line او را یکی از ۵۰ نوازنده برتر دنیا دانسته است.