پرسپولیس اما در این بازی متوجه شد هنوز مشکل بزرگش برطرف نشده. عبدی که نزدیکترین بازیکن به دروازه حریف بود باز هم فرصت‌های زیادی از دست داد. او جایگیری خوب و پرش‌های بلندی دارد، ولی ضربات آخرش دقیق نیست. عبدی دیروز هم اکثر ضرباتش را به وسط دروازه و دستان دروازه‌بان زد. هرچند وحید امیری مهاجم نیست و به اجبار در این پست بازی می‌کند، ولی جایگیری خوبش در تیر دوم و ضربه آخر خونسردانه و دقیقش در صحنه گل اول می‌تواند برای عبدی یک کلاس درس باشد. در صحنه گل دوم هم نوراللهی جور مهاجمان را کشید؛ هافبکی که در هفته‌های گذشته بابت فرصت‌های از دست رفته سرزنش شد، ولی با چهار گل زده بهترین گلزن این فصل پرسپولیس است.
تنها راهکار کادر فنی پرسپولیس در خط حمله فعلاً استفاده همزمان از عبدی و امیری است و به نظر می‌رسد آنها دیگر روی آرمان رمضانی حساب نمی‌کنند، چرا که دیروز وقتی به گل نیاز داشتند هم از او خبری نشد.
برتری ماشین‌سازی در نیمه دوم هم می‌تواند برای کادر فنی پرسپولیس نگران‌کننده باشد. یکی از ویژگی‌های پرسپولیس در زمان برانکو قدرت بدنی بالای تیم بود که می‌توانست حریفانش را پرس کند و فرصت بازی را از آنها بگیرد، ولی بازیکنان پرسپولیس در نیمه دوم بازی دیروز و پیش از دریافت گل تساوی بیشتر نبردهای تن به تن را باختند و میانه زمین را به حریف دادند. چهار حریف بعدی پرسپولیس تا پایان نیم فصل یعنی تراکتور، مس رفسنجان، پیکان و گل‌گهر کیفیت بالاتری از ماشین‌سازی دارند و اگر این تیم نتواند میانه زمین را کنترل کند، امتیازات مهمی از دست خواهد داد.هرچند نتایج هفته سیزدهم به نفع پرسپولیس رقم خورد و آنها خیز بلندی به سمت بالای جدول و قهرمانی نیم‌فصل داشتند ولی اگر کیفیت خط میانی و حمله تیم بالاتر نرود، رسیدن به رتبه‌های بالاتر آسان نخواهد بود.
