ایلنا نوشت: ۸۰۴ نفر از دست اندرکاران نشریات دانشجویی که در ۲۷۳ نشریه دانشجویی گوناگون فعالیت می‌کنند، از ۶۳ دانشگاه سراسری، آزاد و علوم پزشکی مختلف سطح کشور در نامه‌ای به حجت‌الاسلام روحانی خواستار رسیدگی به وضعیت نشریات دانشجویی شدند.
در بخشی از این نامه آمده است: نشریه‌های دانشجویی، بی شک یکی از کارآمدترین و پویاترین و البته مدنی‌ترین رسانه‌هایی هستند که در بطن دانشگاه متولد شده، در بطن دانشگاه رشد کرده و ریشه دوانده و به عنوان گونه‌ای از رکن چهارم دموکراسی در محیط دانشگاهی، می‌توانند بارور شده و ثمره آزادی و پیشرفت و نشاط و آزاداندیشی بدهند.
در ادامه این نامه آمده است: ماه‌های اخیر و به خصوص آذرماه امسال، سخت ترین ماه‌ها و روزهای حاکم بر نشریه‌های دانشجویی بوده است؛ این روزها فضا آنچنان بر ما تنگ شده که به این باور رسیده‌ایم که اصل ۲۴ قانون اساسی (که مقرر می دارد نشریه‌ها و مطبوعات در بیان مطالب آزادند) استثنایی بیش نیست و این محدودیت‌های ظاهرا قانونی و غیرقانونی‌اند که تبدیل به یک اصل شده‌اند؛ امروز در برخی دانشگاه‌های ایران، نوشتن از سیاست جرمی نابخشودنی است.
در بخش دیگری از این نامه آمده است: طرح مشکلات صنفی یا اخبار دانشگاه، بلافاصله با شکایت مراجع دانشگاهی به بهانه‌های مختلف روبه رو می‌شود. بیان آسیب‌های اجتماعی سیاه‌نمایی دانسته شده و حتی انتشار چند تصویر ساده (که پیشتر بارها در رسانه‌های داخلی منتشر شده) می‌تواند مصداق نشر تصاویر خلاف عفت عمومی به شمار آید. اشاره به بورسیه‌های غیرقانونی و روند جذب و استخدام یا روش آموزشی یا آثار پژوهشی یک استاد که دیگر …
در ادامه با تاکید بر اینکه ما به عنوان دیده‌بانان جامعه دانشگاهی، رسالت خویش را فراموش نکرده و کماکان بر آگاهی بخشی به اقشار گوناگون دانشگاهی مصریم ، آمده است: در این میان اما از شما به عنوان مجری قانون اساسی، تنها و تنها یک خواسته داریم؛ اصل ۲۴ قانون اساسی را از استثناء در بیاورید و با دستور قاطع خود به مدیران ارشد و میانی سیستم آموزش عالی، مانع گسترش روند روبه رشد برخوردها و تهدیدهای غیرقانونی شوید. باشد که همانطور که انتظار می‌رود، پاسدار حقوق و آزادی‌های ما دانشجویان باشید.
در بخش دیگری از این نامه اشاره شده است: در بسیاری از دانشگاه‌ها، نشریه‌های دانشجویی از کمترین حقوق قانونی خود بی‌بهره‌اند؛ کوچکترین فضایی برای پخش نشریه‌های خود ندارند، از کمترین حمایت‌های مالی بی‌بهره‌اند و با محدودیت‌های عجیبی در جذب آگهی مواجه می‌شوند.
در بسیاری موارد حمایت مالی دانشگاه از نشریه‌ها، بهانه‌ای برای نظارت بر محتوای نشریه قبل از انتشار است (آن هم از سوی یک کارشناس) و کوچکترین مقاومتی هم کار را به کمیته ناظر و کمیته انضباطی و حراست و … می‌کشاند.
در ادامه آمده است: در کمال تأسف باید به استحضار برسانیم که آنچه در بالا گفته شد، مربوط به آن دسته از دانشجویان خوش‌اقبالی است که در دانشگاه خود کمیته‌ای با نام کمیته ناظر بر نشریه‌ها دارند و جلسه این کمیته در دانشگاهشان لااقل هر از گاهی برگزار می‌شود و نهایتا پس از کش‌وقوس‌های فراوان توانسته‌اند امتیاز انتشار نشریه خود را از کمیته ناظر دریافت کنند.
در برخی دانشگاه‌ها که اصلا کمیته ناظری وجود نداشته یا در صورت وجود، ماه‌هاست که از تشکیل آخرین جلسه آن گذشته است یا در صورت تشکیل، با درخواست صدور امتیاز انتشار نشریه به دلایل مختلف مخالفت شده است.
در ادامه نویسندگان یادآور شده‌اند: در خرداد ماه ۱۳۹۲، برگه رأی اکثریت مردم ایران از آن روی با نام «حسن روحانی» به درون صندوق ها ریخته شد که امیدمان به شعار دولت امید شما گره خورد و دل در گرو اعتدالی بستیم که قرار بود بساط افراط و تندروی را از دانشگاه‌ها جمع کند تا زمستان علم و فرهنگ سرآید و بهار اندیشه و خردورزی جانی دوباره به پیکر بی رمق دانشگاه ها ببخشد.
در پایان آمده است: حال، هرچند قدردان زحمات و استقامت شما در صیانت از حریم علم و جایگاه فرهنگیم، اما بر خود واجب می‌دانیم که وضعیت خطرناک کنونی را به شما گوشزد کرده و بخواهیم هرآنچه در توان دارید در مبارزه با اقدام‌‌های غیرقانونی به کار بگیرید، باشد که دانشجو همواره چشم بینای جامعه و در خط مقدم آزادی‌خواهی و آزاداندیشی باشد و فضای دانشگاه آنچنان که روزی رئیس جمهور اصلاحات می گفت «باز و امن» شود.
و من الله التوفیق
جمعی از فعالان نشریه‌های دانشجویی کشور
بهمن ماه ۱۳۹۴
