بازدیدکنندگانی که برای دیدن مجموعه سعدآباد با در نظر گرفتن دو کاخ اصلی ملت و سبز و با صرف نظر از موزه نظامی، پوشاک سلطنتی، ظروف، استاد فرشچیان، اتومبیل‌های سلطنتی، حسین بهزاد و برادران امیدوار، باید ۷۵۰۰ تومان پرداخت کنند که حدودا یک‌سوم دستمزد روزانه یک کارگر و یا کارمند دولت می‌شود.
قلم، اگر بازدیدکننده خارجی باشد، فقط برای وارد شدن به مجموعه یا هر اثر جهانی و ملی درجه یک، طبق تعریفی که سازمان میراث فرهنگی و گردشگری داشته، باید ۲۰ هزار تومان پرداخت کند، یعنی وارد شدن به مجموعه‌ای چون سعدآباد که ورودیِ آن برای خارجی‌ها ۱۵ هزار تومان تعیین شده به همراه بازدید از دو کاخ اصلیِ سبز و ملت، ۴۵ هزار تومان خرج برمی‌دارد و اگر آن گردشگر بخواهد کاخ‌های بیشتری را در همین یک مجموعه ببیند، باید حدود ۱۰۰ هزار تومان هزینه کند و تازه این اول ماجراجویی است، چرا که این گردشگر خارجی حتما قرار است موزه‌ها و آثار تاریخی بیشتری را در تهران، کاشان، اصفهان، یزد، فارس و احتمالا خوزستان و تبریز ببیند.
هرچند رییس سازمان میراث فرهنگی و گردشگری معتقد است، «این قیمت‌ها برای بازدیدکنندگان خارجی در مقایسه با سایر هزینه‌های سفر مثل بلیت هواپیما، اسکان و غذا، رقم قابل توجه نمی‌شود و اختلالی را در گردشگری داخلی و ورودی ایجاد نمی‌کند.»
تغییر تعرفه ورودیه موزه‌ها از آذرماه امسال طبق مصوبه شورای عالی میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری و با توجیه دریافت خدمات بیشتر در ازای پرداخت پول بیشتر، درحالی اتفاق افتاد که در این مدت، سطح خدمات موزه‌ها نسبت به گذشته تغییر محسوسی نداشته است.
معمولا بروشور و یا سیستم صوتی در اختیار بازدیدکننده‌ها قرار داده نمی‌شود تا اطلاعات لازم را دریافت کنند، پاسخ اغلب بلیت فروش‌ها و راهنمایان موزه این است که “بروشورها تمام شده‌اند”. بیشتر بازدیدکننده‌ها در مجموعه‌ها و سایت‌های تاریخی و موزه‌ها سرگردان هستند. راهنماهای مستقر در محل، بیشتر مواقع برای توضیح دادن احساس وظیفه نمی‌کنند و نشستن روی صندلی و یا گپ زدن با همکاران خود را به توضیح دادن‌های مکرر، ترجیح می‌دهند و خدمات بهداشتی و رفاهی در برخی محوطه‌های تاریخی و موزه‌ها حتی پاسخگوی نیاز معدود بازدیدکنندگان نیست.
تغیبر نکردن این شرایط پس از افزایش نرخ ورودی موزه‌ها، این پرسش را از سوی تورگردان‌ها و راهنمایان تور مطرح کرده است، «در زمانیکه متولی گردشگری به عنوان سازمان پیشرو در حمایت از توسعه صنعت گردشگری، نرخ ورودی موزه‌ها و مجموعه‌های تاریخی را ۳۰ تا ۴۰ درصد افزایش می‌دهد، چگونه می‌توان از مدیران سایر بخش‌های دولتی و خصوصیِ ارائه‌دهنده خدمات به گردشگران، انتظار داشت نرخ خدمات خود را ثابت نگه دارند؟»
همچنین سوال دیگری از معاون گردشگری پرسیده شد که «چرا در مقابل گرانی موزه‌ها آن‌چنان که ترمز هتل‌ها در برابر افزایش نرخ کشیده شد، صدایی در دفاع از حقوق مصرف‌کننده بلند نشد؟»
مرتضی رحمانی موحد در پاسخ به این پرسش، موضوع موزه‌ها را به عنوان مراکز خاص فرهنگی، تاریخی و هنری با هتل‌ها که فرآیند و مخاطبانی عمومی دارد، کاملا متفاوت دانست و به خبرنگار گردشگری گفت: موزه‌ها مخاطبانی خاص دارند، بازدیدکنندگانی که متخصص و جست وجوگر هستند.
او معتقد است: قیمت بلیت موزه‌های ایران برای خارجی‌ها در قعر جدول نرخ موزه‌های دنیا قرار دارد.
معاون گردشگری کشور بیان کرد: علت این‌که برخی معتقدند با افزایش قیمت ورودی موزه‌ها، هزینه سفر گردشگران خارجی به ایران زیاد می‌شود، آن است که تقریبا ۶۰ درصد اوقات خارجی‌ها در موزه‌های ایران سپری می‌شود که مجموع آن، هزینه سفر به ایران را افزایش می‌دهد، وگرنه در سایر کشورها گردشگران نهایتا از دو موزه بازدید می‌کنند.
وی افزود: درست است که برخی گردشگران به موزه‌گردی علاقه دارند، اما دیدن تمام موزه‌ها و آثار تاریخی سبب خستگی می‌شود، این مطلب را برخی گردشگران برای بنده تعریف کرده‌اند.
معاون گردشگری در ادامه گفت: اگر با این مساله تخصصی برخورد شود باید اعتراف کنیم قیمت بلیت موزه‌های ایران در مقایسه با موزه‌های جهانی بالا نیست. این اقدام سازمان میراث فرهنگی و گردشگری می‌تواند بازدیدکنندگان موزه‌ها و سایت‌های تاریخی را سامان‌دهی کند و به تبع، پرداختن این چند هزار تومان برای آن‌هایی که می‌خواهند تجربه‌های جدید کسب کنند، آنقدر مساله‌ساز نیست و تاثیر منفی روی سفرشان ندارد.
رحمانی موحد با تاکید بر این که افزایش نرخ بلیت موزه‌ها بر وضعیت اقتصادی مردم اثری ندارد، اظهار کرد: مطمئنا این تصمیم با تدبیر از سوی دولت اتخاذ شده، چرا که آن‌ها روی افزایش نرخ و تناسب آن با منطق، حساس‌تر هستند.
