اینهبیتت: هوای به دام افتاده در یخ‌های باستانی گرینلند متعلق به ۸۰۰ هزار سال قبل است و غلظت اکسیژن آن حدود ۰٫۷ درصد بیشتر از هوای فعلی زمین است.
با وجود تمام پشرفت‌های علمی بدست آمده توسط بشر، هنوز پدیده کاهش ذخیره اکسیژن زمین ناشناخته مانده است.
دانشمندان معتقدند که یکی از دلایل احتمالی کاهش ذخیره هوای قابل تنفس زمین به تولید بیش از حد دی‌اکسیدکربن ناشی از فعالیت بشر و کاهش منابع گیاهی زمین مربوط می‌شود.
از دیگر نظریات ارائه شده در مورد این پدیده، نظریه افزایش فرسایش جهانی زمین است. با افزایش این پدیده آهن شسته شده از سنگ‌های زمین به سرعت با اکسیژن ترکیب شده و اکسیژن زمین در پیوند با آهن محصور می‌شود.
نظریه دوم توضیح پدیده کاهش اکسیژن زمین بیشتر بر آب‌وهوای زمین تمرکز دارد. این نظریه به ۵۶ میلیون سال عصر یخبندان زمین اشاره می‌کند. یعنی در طول چند دوره یخبندان طولانی مدت، تراکم اکسیژن محلول در اقیانوس‌های زمین افزایش یافته و در شرایط فعلی نیز اقیانوس‌های سرد زمین همچنان اکسیژن را حفظ کرده‌اند.
دانشمندان معتقدند که امکان تایید کامل هیچ یک از دو نظریه ارائه شده وجود ندارد، چرا که میزان اکسیژن موجود در اتمسفر زمین به عوامل دیگری همچون فعالیت‌های آتشفشانی نیز بستگی دارد.
