گروه علم و فناوری:مصرف بیش از حد کافئین می‌تواند خطری بیش از تپش قلب برای شما به همراه داشته باشد و شانس شما برای ابتلا به گلوکوم یا آب سیاه را بیش از سه‌برابر افزایش دهد.
مطالعه جدیدی که توسط محققان بریتانیایی انجام گرفته، نشان می‌دهد که بیماران با سابقه خانوادگی ابتلا به گلوکوم، بخصوص در صورتی که دارای استعداد ژنتیکی افزایش فشار چشم هستند، باید مصرف کافئین را کاهش دهند. فشار داخل چشم (IOP)، یک عامل خطر برای گلوکوم است.در این مطالعه بیش از ۱۲۰ هزار بریتانیایی ۳۹ تا ۷۳ ساله اطلاعاتی در مورد مصرف کافئین و بینایی خود ارائه دادند، از جمله اینکه آیا آنها به گلوکوم مبتلا هستند یا سابقه خانوادگی بیماری دارند یا نه؟پس از سه سال، محققان چشم شرکت کنندگان را ارزیابی کردند. این مطالعه نشان داد که در شرکت‌کنندگان با بیشترین استعداد ژنتیکی فشار چشم افزایش‌یافته، مصرف بیش از حد کافئین، خطر ابتلا به گلوکوم و کوری ناشی از آن را سه‌برابر بیشتر از دیگران افزایش می دهد.
همچنین در این مطالعه، میزان فشار چشم کسانی که بیشترین کافئین را مصرف کرده‌بودند (حدود چهار فنجان قهوه روزانه)، ۰.۳۵ میلی‌متر جیوه بالاتر بود.
گلوکوم می‌تواند سبب آسیب عصب بینایی و در نهایت کوری شود. بیماران معمولاً در ابتدای بیماری، علائم کمی را تجربه می‌کنند یا هیچ علائمی ندارند تا زمانی که بیماری پیشرفت کند و دچار افت بینایی شوند.
مطالعه جدیدی که توسط محققان بریتانیایی انجام گرفته، نشان می‌دهد که بیماران با سابقه خانوادگی ابتلا به گلوکوم، بخصوص در صورتی که دارای استعداد ژنتیکی افزایش فشار چشم هستند، باید مصرف کافئین را کاهش دهند. فشار داخل چشم (IOP)، یک عامل خطر برای گلوکوم است.در این مطالعه بیش از ۱۲۰ هزار بریتانیایی ۳۹ تا ۷۳ ساله اطلاعاتی در مورد مصرف کافئین و بینایی خود ارائه دادند، از جمله اینکه آیا آنها به گلوکوم مبتلا هستند یا سابقه خانوادگی بیماری دارند یا نه؟پس از سه سال، محققان چشم شرکت کنندگان را ارزیابی کردند. این مطالعه نشان داد که در شرکت‌کنندگان با بیشترین استعداد ژنتیکی فشار چشم افزایش‌یافته، مصرف بیش از حد کافئین، خطر ابتلا به گلوکوم و کوری ناشی از آن را سه‌برابر بیشتر از دیگران افزایش می دهد.
همچنین در این مطالعه، میزان فشار چشم کسانی که بیشترین کافئین را مصرف کرده‌بودند (حدود چهار فنجان قهوه روزانه)، ۰.۳۵ میلی‌متر جیوه بالاتر بود.
گلوکوم می‌تواند سبب آسیب عصب بینایی و در نهایت کوری شود. بیماران معمولاً در ابتدای بیماری، علائم کمی را تجربه می‌کنند یا هیچ علائمی ندارند تا زمانی که بیماری پیشرفت کند و دچار افت بینایی شوند.
