این بافت به اندازه‌ای قوی است که می‌تواند ۳۰ روز زنده بماند و مشابه بدن انسان عمل کند.دو تیم نخست مسابقه هر کدام از تکنیکی متفاوت برای ساخت کبد مصنوعی استفاده کرده‌اند. تیم وینستون که مقام اول را به خود اختصاص داده است ۳۰۰ هزار دلار دریافت می‌کند و این اجازه را خواهد داشت تا تحقیقاتش را در آزمایشگاه ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) پیش ببرد. تیم دبلیوفرم نیز جایزه ۱۰۰ هزار دلاری را دریافت خواهد کرد.
جیم رویتر، مدیر همکاری فناوری فضایی ناسا، درباره مسابقه این سازمان گفت: «وقتی ناسا این چالش را در سال ۲۰۱۶ آغاز کرد مطمئن نبودیم که برنده‌ای خواهیم داشت. بسیار استثنایی خواهد بود که یک روز در مورد پیوند اولین عضو مصنوعی بشنویم و این فکر را کنیم که چالش جدید ناسا ممکن است نقش کمی در تحقق آن داشته باشد.»
چالش بافت عروقی ناسا با هدف تسریع در آن دسته از نوآوری‌های مهندسی بافت انسانی برگزار شد که می‌توانند در کاوش‌های فضایی آینده و همچنین در زندگی بشر بر روی زمین مورد استفاده قرار گیرند.ساز و کار بافت‌های بدن برای تأمین مواد مغذی، رساندن اکسیژن به سلول‌ها و از بین بردن مواد زائد متابولیکی، متکی به رگ‌های خونی میکروسکوپی و به فرایند پرفیوژن معروف است. از آن‌جا که بازآفرینی این فرآیند در بافت‌های مهندسی شده کار آسانی نیست، ناسا از تیم‌ها خواسته بود تا استراتژی‌هایی برای ساخت بافت با رگ‌های خونی مصنوعی کاربردی تهیه و آزمایش کنند.
تیم‌های برنده از فناوری‌های چاپ سه بعدی برای ایجاد قالب‌های ژل‌مانند که شبیه داربست بودند استفاده کردند. آنان به این طریق شبکه‌ای از کانال‌ها را پدید آوردند که به بافت اجازه می‌داد سطح اکسیژن و مواد مغذی کافی برای زنده نگه داشتن بافت‌ها را حفظ کند و به مدت دستکم ۳۰ روز در آزمایشگاه زنده بماند.
لین هارپر، مدیر چالش در مرکز تحقیقات ایمز ناسا در سیلیکون ولی کالیفرنیا، در این باره گفت: «ارزش یک بافت مصنوعی کاملاً به این بستگی دارد که تا چه حد شبیه بدن انسان عمل می‌کند. آنچه باید رعایت شود از یک اندام به اندام دیگر متفاوت است و به همین خاطر بازسازی این کار بسیار دقیق و پیچیده‌ای به شمار می‌رود.» دانشمندان امیدوارند نتایج این تحقیق به دوام طولانی‌تر بافت‌های ضخیم سه‌بعدی برای مقاصد درمانی و تحقیقاتی و در نهایت جایگزینی اعضای بدن کمک کند.
در کوتاه مدت این بافت‌ها می‌توانند در آزمایشات دارویی و مدل‌سازی بیماری‌ها را سرعت بخشند و در بلند مدت با اندام‌های مصنوعی تولید شده زندگی بیماران را تغییر دهند.این فناوری در صورت تکامل نهایی می‌تواند کمبود اعضای پیوندی انسانی را در بیمارستان‌ها مرتفع سازد و لیست انتظار پیوندی را کوتاه کند.
