مرگ مغزی و فرهنگ اهدای عضو در جامعه ترویج فراوانی یافته است و افرادی که مرگ مغزی می شوند خانواده های شان به اهدای عضو و جان بخشی به دیگران رضایت می دهند.
وقتی عدد عمر از پنجاه می گذرد و آرام آرام به دهه شصت و هفتاد وارد می شوی، همه چیز روی دور تکرار می افتد و تقریبا اتفاق جدیدی در زندگی رخ نمی دهد. در این میان به فرصت هایی فکر می کنی که به راحتی آن ها را نادیده گرفته ای، فرصت هایی که می شد دست نیازمندی را گرفت یا برای رضای خدا قدمی برداشت و گل لبخند بر لبان بسیاری نشاند.
خیلی ها گمان می کنند که پا گذاشتن به دوران کهولت یعنی از دست دادن فرصت ها، اما خانم اغول وطن دوست که امسال شمع تولد هفتاد وسه سالگی اش را فوت کرد، نشان داد که در همیشه روی یک پاشنه نمی چرخد.
نام اغول وطن دوست در پی یک حادثه به فهرست بیماران مرگ مغزی اضافه شد. با اعلام پزشکان به خانواده این مادر سالمند و اطمینان به آن ها که دیگر مادرشان به زندگی باز نمی گردد و با مشورت دادن به این خانواده داغدار، فهرستی را به آن ها نشان دادند که تعداد زیادی از افراد به علت نقص عضو، در حال دست وپنجه نرم کردن با مرگ هستند و در هر ساعت تعدادی از این افراد جان خود را از دست می دهند.
در نهایت با این مشورت، خانواده این مادر مسن، با پرکردن فرم اهدای عضو، رضایت دادند تا پیش از مرگ قطعی، اعضای پیوند شدنی مادرشان به بیماران نیازمند اهدا شود.
با انتقال پیکر مرحوم از بیمارستان امام حسین(ع) به بیمارستان منتصریه مشهد، کبد او به مردی ۶۷ساله ساکن مشهد پیوند شد. قرنیه های مرحوم وطن دوست و قسمتی از پوست او نیز برای پیوند به بیماران نیازمند به بانک چشم و بخش سوختگی بیمارستان امام رضا(ع) مشهد ارسال شد.
