مرتضی میرحسینی| هشتم جولای ۱۹۵۱ پاریسی‌ها دوهزارمین سال تولد شهرشان را جشن گرفتند. عددی که براساس مستندات تاریخی چندان دقیق نبود، اما راحت‌تر در ذهن می‌ماند و تاثیر تبلیغات را بیشتر می‌کرد.
نوشته‌اند نخستین ساکنان این شهر و در واقع کسانی که سنگ بنای آن را گذاشتند گروهی از گُل‌های ماهیگیر موسوم به پاریسی‌ها بودند که حوالی سال ۲۵۰ قبل از میلاد دو سوی رودخانه سن را برای اقامت انتخاب کردند. گویا، حداقل در آغاز کشاورز نبودند و شکم‌شان را با شکار حیوانات سیر می‌کردند.
غارت اقوام همجوار و حمله به سکونتگاه‌های دیگر هم جزو راه و رسم زندگی‌شان بود. اما سرانجام یکجانشینی بر سبک زندگی‌شان اثر گذاشت و آنان بعد از حدود یک قرن به مردمی آرام‌تر تبدیل شدند که هم زمین را کشت می‌کردند و هم با اقوام دور و نزدیک روابط تجاری داشتند.
سال ۵۲ قبل از میلاد، مثل دیگر قبایل گُل تسلیم رومی‌ها شدند و اطاعت از ژولیوس سزار را پذیرفتند. رومی‌ها بودند که این سکونتگاه را لوته‌تیا نامیدند که گویا معنای آن هم به رودی که از وسطش می‌گذشت و هم به جمعیت قابل توجهش اشاره داشت.
این نام چند نسل باقی ماند و بعد به پاریس تغییر کرد. از قرن دوم میلادی مسیحیت به این ناحیه رخنه کرد و تا جایی که می‌دانیم از اواخر قرن دهم میلادی، از دوره فرمانروایی دودمان کاپت پایتخت فرانسه محسوب می‌شد (هرچند مرز‌های فرانسه در آن زمان و تا قرن‌ها بعد بار‌ها تغییر می‌کرد).
در دوره رنسانس -که درباره کشور فرانسه به قرن‌های ۱۵ تا ۱۷ میلادی برمی‌گردد- این شهر یکی از مراکز علمی و هنری در اروپای غربی شد و طبق اطلاعات سایت هیستوری‌دات‌کام، آن زمان بیشتر دانشمندان و هنرمندان در بخش جنوبی شهر زندگی می‌کردند و بازرگانان و صنعتگران در قسمت شمالی آن سکونت داشتند.
البته ناگفته نماند که پاریس تا نیمه‌های قرن نوزدهم، حتی در سال‌های انقلاب کبیر هم -در قیاس با آنچه امروزه از شهر‌های بزرگ در ذهن‌مان داریم- شهر بزرگی نبود و جمعیت آن به ۵۰۰ هزار نفر هم نمی‌رسید (اما به قول اریک هابسبام، پاریس با معیار‌های آن زمان و حتی باوجود ابهامی که درباره خود واژه «شهر» وجود دارد شهر بزرگی بود).
این ناپلئون سوم بود که به کمک ژرژ هوسمان پاریس را به شهری مدرن و بزرگ به معنی امروزی‌اش تبدیل کرد. در آن دوره شهر را به هر سو گسترش دادند، در مرکز و حواشی آن بلوار‌ها و پارک‌های عمومی بزرگ ساختند و شبکه فاضلاب شهر را نوسازی کردند.
خود ناپلئون سوم شاه بدعاقبتی بود و در جنگ با پروس مغلوب و اسیر شد، اما پاریس بعد از او همچنان رشد کرد و نسل پشت نسل، بزرگ‌تر و مهم‌تر شد.
امروزه بیشتر از ۱۱ میلیون نفر در پاریس و حومه آن زندگی می‌کنند (فقط بیشتر از ۲ میلیون نفر در خود شهر) و یکی از مراکز عمده فرهنگ و مد و نیز تجارت و صنایع غذایی در دنیا شناخته می‌شود. برج ایفل آنکه به افتخار صدمین سال انقلاب ساخته و برپا شد -و قرار بود سازه‌ای موقت باشد- یکی از مشهورترین نماد‌های این شهر است، هرچند موزه لوور، کلیسای نوتردام، باغ‌های لوکزامبورگ و خیابان شانزه‌لیزه آن هم بسیار مشهور است.
جالب اینکه چند مجسمه شبیه به مجسمه آزادی در گوشه و کنار این شهر قرار دارد که یکی از آنها بسیار شبیه همان مجسمه معروف نیویورکی است.
منبع: روزنامه اعتماد
