سه هم بند که سال‌ها در زندان بگرام که پس از حمله آمریکا به افغانستان ایجاد شد، زندانی بودند، گفتند که سربازان آمریکایی با زندانیان رفتار غیرانسانی داشتند.
ایالات متحده اسامه بن لادن رهبر القاعده را عامل حمله به برج‌های دوقلو در نیویورک در ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ دانست و خواستار استرداد وی از سوی رهبران طالبان شد.
وقتی ملا عمر رهبر وقت طالبان اعلام کرد که بن لادن را به ایالات متحده تحویل نمی‌دهد، دولت واشنگتن حمله‌ای همه جانبه به افغانستان انجام داد.
در این مدت، ایالات متحده برای شکستن مقاومت طالبان پاداش‌های میلیونی را برای سرکردگان ارشد آن تعیین کرد.
دولت آمریکا که نتوانست به خواسته خود برسد، زندان‌هایی را ایجاد کرد تا اعضا و حامیان طالبان را بترساند تا عقب نشینی کنند.
یکی از مهمترین این زندان‌ها زندان بگرام بود که در ۵۰ کیلومتری شمال کابل قرار داشت. زندان بگرام که دارای ۱۲۰ بند با ۵ تا ۶ هزار زندانی بود توسط ایالات متحده در سال ۲۰۰۲ در محوطه پایگاه هوایی بگرام ایجاد شد.
در این زندان که به عنوان “زندان گوانتانامو افغانستان” شناخته و توسط اداره اطلاعات مرکزی آمریکا (سیا) اداره می‌شد، هزاران افغان به بهانه‌های مختلف توسط نیروهای آمریکایی مورد بازجویی و شکنجه قرار گرفتند.
سه تن از اعضای طالبان که سال‌ها در زندان بگرام که به “سیاه چال” معروف است، در زندان بودند، درباره تجربیات سال‌های زندان خود با خبرنگار آناتولی گفت‌وگو کردند.
مولوی عبدالحلیم شادیم ۳۳ ساله بود که دستگیر شد. او می‌گوید، وی هفت سال و سه ماه را در زندان بگرام گذرانده و شاهد شکنجه‌های زیادی بوده است.
وی گفت: آنها مرا با ادعاهای بی‌اساس زیادی به اینجا آوردند. گفتند عضو گروه حقانی هستم. سپس آنها مرا دستگیر کردند و به زندان انداختند.
روزهایی بود که سه روز غذا نمی‌دادند
شادیم که ادعای وابستگی به گروه حقانی را رد کرد، در مورد شکنجه توسط سربازان آمریکایی گفت: من هفت سال و سه ماه در این بند ماندم. آن زمان ۳۳ ساله بودم. ازدواج کرده بودم و چهار فرزند داشتم. شکنجه‌های زیادی شدم. روزهایی بود که سه روز غذا نمی‌خوردیم.
وی افزود: ما بین ۳۰ تا ۴۰ نفر در در یک بند بودیم. فضایی به اندازه بیش از نیم متر برای دراز کشیدن وجود نداشت.
شادیم با نشان دادن محل توالت و دوش در لبه بند گفت: این توالت بود. ۳۰-۴۰ نفر از این مکان استفاده می‌کردند. در ابتدا این نیمه دیوار نیز وجود نداشت. آنها همچنین پرده را مجاز نمی‌دانستند. ما در اینجا وضو گرفته و حمام می‌کردیم. پرده‌ای در حمام نبود و در حالی که ما حمام می‌کردیم عکس می‌گرفتند.
وی افزود: ما با آنچه در این زندان پشت سر گذاشتیم آنقدر قوی شده‌ایم که حتی اگر ۱۰۰ بار دیگر در زندان باشیم از دفاع از ایمان، میهن و دین خود دست نمی‌کشیم.
احمد داوود منصوری یکی دیگر از کسانی که سال‌ها در زندان بگرام بود نیز گفت که نقاب حمایت از حقوق بشر در زندان بگرام از چهره ایالات متحده افتاده است.
منصوری که در سن ۳۲ سالگی به اتهام تبلیغ علیه آمریکا دستگیر شد، هفت سال را در زندان بگرام گذراند.
وی گفت: کسانی که از حقوق بشر دفاع می‌کنند ما را اینجا زندانی کردند. ما سال‌ها ماندیم. آیا حقوق بشر این گونه عمل می‌کند، به وضعیت اینجا نگاه کنید. زندان در تابستان بسیار گرم و در زمستان بسیار سرد بود.
منصوری در مورد پایان حمله آمریکا به افغانستان گفت: ما خدا را شکر می‌کنیم. ایالات متحده یک قدرت اشغالگر بود که افغان‌ها را در شرایط سختی قرار داد. مردم مظلوم افغانستان با کمک خدا آنها را شکست دادند. برای این ما باید بسیار سپاسگزار باشیم. آزادی را نمی‌توان تعریف کرد.
شکرالله از معلمین مدرسه‌ای در افغانستان نیز گفت که ایالات متحده زندان بگرام را به عنوان مکانی طراحی کرده بود که در آن زندگی و زنده ماندن ممکن نبود.
وی با اشاره به اینکه حافظان قرآن و علمای زیادی در بند او بودند، گفت: افراد بسیار ارزشمندی در اینجا بودند. نمی‌دانستند در بیرون چه خبر است، آنها فقط منتظر بودند، دور از خانه و فرزندان خود. ما اینجا قرآن می‌خواندیم و دعا می‌کردیم.
شکرالله با بیان اینکه حقوق بشر یک عبارت ساختگی است، گفت: این چه حقوق بشری است. آنها فقط یک کلمه به نام حقوق بشر ساختند. آیا این حقوق بشر است؟ آیا می‌توان در اینجا زندگی کرد؟ آنها زندانی ساخته‌اند که در آن زنده ماندن امکان پذیر نیست. یک نفر یا در اینجا می‌میرد یا دیوانه و یا فلج می‌شود. این هدف آنها بود. حتی یک حیوان نمی‌تواند در اینجا زندگی کند. چگونه یک انسان می‌تواند زندگی کند.
انتهای پیام
