بــازی موقعیتــی بــرای کــودکان جهــت کاوش و یــاد گرفتــن درباره خودشــان ، مــردم اطرافشــان و جهــان مــی باشــد .
بــازی بــه منزلــه «کار» کــودک اســت. کودکان از راه بازی و آزمایش کردن اشیا و از راه مشاهده و تقلید ازاعمال دیگران می آموزند کــودکان کنجــکاو هســتند.بــازی بــه آنهــا ایــن موقعیــت را مــی دهــد تــا فکــر کننــد و مســایل را حــل کننــد. کــودکان اولیــن دانشــمندان هســتند. کــودکان مــی تواننــد بــا بــازی کــردن یــاد بگیرنــد. آنهــا بــا کوبیدن، انداختــن و گذاشــتن وســایل در داخــل جعبــه و در آوردن آنهــا یــاد مــی گیرنــد. کــودکان بــا چیــدن اشــیا روی هــم و مشــاهده فــرو ریختــن آنهــا، و آزمایــش کــردن صــدای اشــیاء مختلــف بــا زدن آنهــا بــه یکدیگــر ، مــی آموزنــد.
در زمــان تولــد، نــوزادان ســالم مــی تواننــد ببیننــد، بشــنوند و بــوکشــند. از همــان زمان ، شــروع بــه تشــخیص مادرشــان مــی کننــد. در فاصلــه کوتاهــی در پاســخ بــه لبخنــد ســایر افــراد بــه آنهــا لبخنــد مــی زنند.صــورت افــراد بــرای آنهاب طــور خاصــی جالــب اســت.در ایــن ســن، یادگیــری کــودک از طریــق دیــدن، شــنیدن، احســاس کــردن و حرکــت مــی باشــد. صــورت کــودک نبایــد بــرای مــدت طولانــی پوشــانده شــود زیــرا آنهــا بــرای تکامــل بینایــی خــود نیــاز بــه دیــدن دارنــد.
تا ســن ۶ ماهگی کــودکان بــه دسترســی و گرفتــن انگشــتان دســت و اشــیاء علاقــه دارند آنهــا طــوری بــه دســتها و پاهایشــان نــگاه مــی کننــد کــه گویــی در حــال کشــف آنهــا هســتند. از آنجایــی کــه دهــان آنهــا حســاس اســت، کــودکان اجســام را داخــل دهــان خــود مــی گذارنــد. دهــان بوســیله مــزه و لمــس کــردن بــه آنهــا کمــک مــی کنــد تــا گرمــی و ســردی و نرمــی و ســفتی را یــاد بگیرنــد. فقــط اطمینــان حاصــل کنیــد ،چیــزی کــه کــودک در دهــان مــی گــذارد تمیــز بــوده و بــه انــدازه کافــی بــزرگ اســت تــا ســبب خفگــی کــودک نشــود.بــه کــودک کمــک کنیــد تــا یــک شــی را دنبــال کنــد. یــک اســباب بــازی دســت ســاز نظیریــک جغجغــه بــا در آوردن صــدا از خــود مــی توانــد توجــه کــودک را بــه خــود جلــب کنــد. کــودکان در ایــن ســن همچنــان علاقــه خــود بــه دیــدن افــراد و صــورت هــا را ادامــه مــی دهنــد. افــراد خانــواده را بــه بغــل کــردن و حمــل کــودک تشــویق کنیــد.
در سن ۶ تا ۹ ماهگی ، کــودکان از صــدا درآوردن بوســیله ضربــه زدن یــا کوبیــدن یــک فنجــان و سایر اجســام لــذت مــی برنــد. ممکــن اســت آنهــا اشــیاء را از یــک دســت بــه دســت دیگــر و بــه ســایر افــراد خانــواده بدهنــد، آنهــا را بیندازنــد تــا ببیننــد کجــا مــی افتــد، چــه صدایــی از آنهــا خــارج مــی شــود یــا آیــا کســی آنــرا برمــی دارد. کــودک شــما دارد یــک دانشــمند کوچــک مــی شــود. او در حــال آزمایــش کــردن ایــن اســت کــه چگونــه اشــیاء بــه زمیــن مــی افتنــد، چگونــه از خــود صــدا در مــی آورنــد، چگونــه قــدرت بازویــش اشــیا را روی میــز حرکــت مــی دهــد.
در ســن ۱۲ ماهگی تا ۲ سالگی اگــر کــودکان ســالم و خــوب تغذیــه شــده باشــند، فعــال تــر می شوند . آنها به اطراف می روند و می خواهند کاوش کنند.آنهــا از بــازی کــردن بــا اشــیا ســاده در منــزل یــا در طبیعــت لــذت مــی برنــد و نیــازی بــه اســباب بــازی هــای فروشــگاهی ندارند.آنهــا علاقــه دارنــد کــه اشــیا را درون قوطــی هــا و جعبــه هــا بگذارنــد و ســپس آنهــا را بیــرون بیاورنــد. کــودکان دوســت دارنــد کــه اشــیا را تــا زمانــی کــه فــرو بریزنــد روی هــم بگذارنــد. خانــواده هــا مــی تواننــد از اشــیا ایمــن خانگــی بــرای بــازی بــا کودکانشــان اســتفاده کننــد ، کــودکان زمانــی کــه بــرای راه رفتــن تلاش می کنند بازی های جدید انجام می دهند و مهــارت هــای جدیــد یــاد مــی گیرنــد، نیــاز بــه تشــویق دارنــد.خانــواده هامــی تواننــد از راه مشــاهده آنچــه کــودکان انجــام مــی دهنــد و گفتــن اســم آن کار، کــودکان خــود را بــرای یادگیــری تشــویق کننــد : «تــو داری جعبــه هــا را پــر مــی کنی» اجــازه بــده ایــن کار را (بزرگترهــا بایــد بــا کــودکان بــازی کننــد و بــه آنهــا کمــک کننــد: باهــم انجــام دهیــم. اینجــا ســنگ هــای بیشــتری هســت کــه درون جعبــه گذاشــته شــود). وقتــی کــودکان یــک بــازی یــا مهــارت جدیــد یــاد مــی گیرنــد، آن را بارهــا و بارهــا تکــرار مــی کننــد. ایــن کشــفیات آن هــا را خوشــحال و اعتمــاد بــه نفــس آنهــا را بیشــتر مــی کنــد. آنهــا بــه خصــوص زمانــی خوشــحال هســتند کــه مــی بیننــد بزرگتــر هــای اطرافشــان را هــم خوشــحال مــی کننــد. اعضــای خانــواده را تشــویق کنیــد تــا بــه کــودکان توجــه کننــد و آنهــا را بــرای انجــام کارهایــی کــه یــاد مــی گیرنــد، تحســین کننــد.
بچــه هــای دوســال و بزرگتــر نــام بــردن اشــیا و شــمردن را یــاد مــی گیرنــد. یــک مراقــب مــی توانــد بــه کودکــش کمــک کنــد تــا شــمردن را بــا پرســیدن «ایــن چنــد تاســت» و شــمردن اشــیا بــا همدیگــر یــاد بگیــرد. کــودکان در ابتــدا اشــتباهاتی دارنــد، امــا بــا چنــد بارتکــرار کــردن یــاد مــی گیرنــد.کــودکان هنــوز از بــازی بــا اســباب بــازی هــای ســاده و ســاخته شــده در خانــه لــذت مــی برنــد. آنهــا به اســباب بازی هــای فروشــگاهی نیــازی ندارند. آنها مــی توانند با کشــیدن گــچ روی ســنگ یــا بــا چــوب روی شــن، نقاشــی را یــاد بگیرنــد. مــی تــوان عکــس هــای مجلــه یــا نقاشــیهای ســاده را بــه صــورت قطعــات بــزرگ بریــد و پازلهــای تصویــری تهیــه نمود.
انتهای پیام/
