ایسنا و به نقل از نیو اطلس، سلولهای سرطانی نیز مانند سایر سلولهای بدن برای زنده ماندن به مواد مغذی و انرژی نیاز دارند. این موضوع این امکان را برای محققان فراهم می‌کند تا عرضه این مواد مغذی را به آنها قطع کرده و روند گسترش این سلولها را کند کنند.
اکنون یک گروه تحقیقاتی در دانشگاه “کلمبیا” با اکتشافی جالب در این زمینه، کشف کرد که یک دارو که در حال حاضر برای بیماری سنگ کلیه تجویز می‌شود، می‌تواند رسیدن اسید آمینه به سلولهای سرطانی لوزالمعده را که برای این سلولها حیاتی است، قطع کند؛ روشی که ثابت کرد رشد تومور را در موشها متوقف می‌کند.
“کنث الیو” نویسنده ارشد این مطالعه می‌گوید: ما از این نتایج بسیار شگفت شده شدیم. سرطان لوزالمعده یک بیماری کشنده است و میانگین بقای آن تنها شش ماه پس از تشخیص است و ما به درمان‌های جدید برای آن احتیاج داریم.
یکی از راه‌های آسیب سرطان لوزالمعده، تولید اکسیدان است که می‌تواند برای سلولهای سالم بدن کشنده باشد، اما سلولهای تومور را دست نخورده باقی می‌گذارد. دلیل این اتفاق، یک آمینو اسید به نام “سیستئین”(cysteine) است که به مقدار زیادی به سلولهای تومور وارد می‌شوند و به آنها امکان تولید مولکول‌هایی را می‌دهند که اثر سمی اکسیدان‌ها را خنثی می‌کنند.
“الیو” می‌گوید: از آنجا که به نظر می‌رسد تومورهای لوزالمعده برای زنده ماندن به “سیستئین” وابسته هستند، ما فرض کردیم که با هدف‌گیری انتخابی این اسید آمینه می‌توان رشد تومور را کند کرد.
این گروه با آزمایش روی موش‌هایی که دارای تومور سرطانی لوزالمعده بودند، دریافت که داروی مذکور، واردات “سیستئین” را کنترل می‌کند و می‌تواند منجر به توقف رشد تومورها و دو برابر شدن زمان بقای متوسط آنها شود.
محققان، موشها را با این دارو موسوم به “سیستئیناز”(cysteinase) درمان کردند. این دارو برای درمان اختلال ژنتیکی نادری به نام “سیستینوریا” به کار گرفته می‌شود که در آن تولید مقادیر زیادی از “سیستئین” منجر به تشکیل سنگ کلیه و سنگ مجاری ادراری می‌شود.
دانشمندان با رساندن “سیستئیناز” به سلولهای سرطانی لوزالمعده انسانی پرورش یافته در محیط آزمایشگاه دریافتند که این دارو باعث مرگ سلولهای سرطانی انسانی نیز می‌شود.
اکنون این گروه در تلاش است تا با ترکیب این دارو با سایر درمان‌های سرطانی مانند ایمنی درمانی(ایمونوتراپی)، اثر بخشی این دارو را افزایش دهد.
این گروه خاطرنشان می‌کند که یکی از نتایج امیدوار کننده این رویکرد این است که به نظر می‌رسد این دارو، سلولهای طبیعی و سالم را دست نخورده باقی می‌گذارد و به آنها آسیبی نمی‌رساند.
“الیو” می‌گوید: ممکن است تصور کنید که تمام سلولهای بدن به اسید آمینه به همان اندازه سلولهای سرطانی احتیاج دارند، اما ما از مطالعات قبلی می‌دانستیم که اکثر سلولهای طبیعی فقط به مقادیر بسیار کمی از “سیستئین” نیاز دارند. هدف اصلی ما در هدف قرار دادن این تفاوت بین سلولهای طبیعی و سلولهای سرطانی، ایجاد درمانی است که برای سلولهای سرطانی، سمی و برای دیگر سلولها بی‌ضرر باشد.
این مطالعه در مجله Science منتشر شده است.
انتهای پیام
