جام حذفی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ امسال سنت‌شکنی کرد و قبل از به پایان رسیدن لیگ برتر خاتمه پیدا کرد. احتمالا جام حذفی امسال تا سال‌ها در یاد اهالی فوتبال می‌ماند چرا که هیچ کدام از تیم‌های عنوان‌دار این رقابت‌ها حتی به مرحله نیمه‌نهایی نرسیدند و از طرفی نساجی، یکی از پرطرفدارترین تیم‌های ایران توانست برای نخستین بار عنوان قهرمانی جام حذفی را کسب کند. قهرمانی نساجی در جام حذفی اما یک یادآوری دیگر هم داشت؛ این که برگزاری منظم و طبق اصول جشن قهرمانی در ایران شبیه شوخی است.
در ابتدا باید به این نکته اشاره شود که نحوه برگزاری جشن قهرمانی سال‌های اخیر پیشرفت بسیاری نسبت به جشن‌های ۱۰ سال قبل داشته است اما نه آنطور که مسئولان سازمان لیگ فوتبال به آن “بی‌نقص” می‌گویند. گفتن درباره افراد متفرقه و غیرمسئولی که در گوشه و کنار مراسم دیده می‌شوند، هجو محسوب می‌شود چرا که اگر قرار بود این موضوع حل شود، ۲۱ دوره برگزاری لیگ به اصطلاح حرفهای، فرصت خوبی برای حل آن بود.
به سراغ سکوی اهدای مدال برویم؛ محلی که احتمالا ستاد ملی کرونا با آن کاری نداشته و حتی بیشتر از ظرفیت ۱۰۰ درصدی‌اش شاهد تجمع بود. بالاخره یک جای کار می‌لنگید چون یا وسعت آن جایگاه کم بود یا تعداد افراد حاضر روی آن زیاد؛ حتی اگر حضور مهدی پرهام، مالک سابق نساجی را الزامی بدانیم.
از طرفی سازمان لیگ فوتبال به جای این که محلی برای قرارگیری مدال‌ها در نظر بگیرد تا افراد مسئول مدال‌ها را از آن‌جا برداشته و به گردن اعضای تیم نساجی بیندازند، از یکی از کارمندان بلند قامتش استفاده کرده بود که رفت‌وآمدش در پشت وزیر، استاندار، نماینده مجلس و مالک نساجی مشهود و نوعی بدسلیقگی بود.
یکی از شاهکارهای مراسم منظم قهرمانی نساجی اما زمانی رقم خورد که مسئولان برگزاری این مراسم حتی وزیر را از برنامه‌ای که برای اهدای جام داشتند مطلع نکرده بودند تا حمید سجادی همانطور که در تصاویر تلویزیون مشخص بود، لحظاتی کلافه و سرگردان شود. در نهایت هم که طبق عادت، تمام مسئولان حاضر در این مراسم برای این که از قافله عقب نماند، جلوی بازیکنان تیم قهرمان ایستادند تا کاپیتان و بازیکنان نساجی پشت سر آن‌ها جام را بالای سر ببرند به طوری که بعضی از بازیکنان این تیم در تصاویر تلویزیونی توسط مقامات پوشش داده شده بودند.
در پایان باید مانند سال‌های گذشته تکرار کرد که شاید این جشن قهرمانی نسبت به جشن‌های قهرمانی ۱۰، ۲۰ سال گذشته برتری‌های زیادی داشته باشد اما این دو مدل جشن قهرمانی را فقط می‌توان با هم مقایسه کرد و قیاس آن با جشن‌های قهرمانی منظم لیگ‌ها و تورنمنت‌های معتبر اروپایی و حتی آسیایی، قیاس مع‌الفارق است چرا که با این اوضاع، راه زیادی تا نظم واقعی وجود دارد.
انتهای پیام
