آن‌ها بهترین کتاب‌های «چگونه نقاشی کنیم» برای کودک خردسالی هستند که پدر دلسوزش برایش درست کرده؛ پدری که اتفاقا یکی از بزرگترین هنرمندان قرن بیستم بوده است.
نوه پابلو پیکاسو، مجموعه‌ای خارق‌العاده از کتاب‌های طراحی کشف کرده است که توسط این هنرمند برای آموزش نقاشی و رنگ‌آمیزی به دختر بزرگش درست شده بود.
گاردین؛ پیکاسو، صفحات کتابش را با صحنه‌های بازی پر کرده است، تصاویری پر از حیوانات، پرندگان، دلقک‌ها، آکروبات‌بازها، اسب‌ها و …، چیزی که هر کودک و البته هر بزرگسالی را هم سر ذوق می‌آورد.
او آن‌ها را برای مایا رویز-پیکاسو، زمانی که بین ۵ تا ۷ ساله بود، خلق کرد. در برخی از صفحات کتاب، دختر کوچولو تلاش‌های چشمگیری برای تقلید از استادش انجام داده است. او همین‌طور به کار پدرش نمره هم داده است. در صحنه سیرک، عدد ۱۰ را نوشته تا تایید خود را نشان دهد.
او دو تصویر جذاب از روباه انگوردوست – با الهام از افسانه انگور ترش، داستان روباه و انگور‌ها اثر ژان دو لا فونتن حکایت‌نویس فرانسوی قرن هفدهم – نقاشی کرده و مایا یکی از آن‌ها را رنگ‌آمیزی کرده است. او همین‌طور برای دخترش عقاب‌های ساده، اما زیبا را در یک حرکت، بدون بلند کردن مداد از روی کاغذ ترسیم کرد و علاقه خود به فرم و خط را به او انتقال داد.
این مجموعه دیده‌نشده همین‌طور شامل مجسمه‌های اوریگامی نفیس از پرندگان است که پیکاسو از کارت‌های دعوت نمایشگاه برای دخترش خلق کرده است.
نوه او، دایانا ویدمایر-روئیز-پیکاسو، این آثار را به طور تصادفی در حالی که به دنبال چیز‌های خانوادگی در انبار می‌گشت، پیدا کرد. او که کنجکاو شده بود، آن‌ها را به مادرش که اکنون ۸۶ ساله است، نشان داد و خاطرات برای او دوباره زنده شد.
ویدمایر-روئیز-پیکاسو به آبزرور گفت: «مادرم گفت البته، این‌ها کتاب‌های نقاشی من در بچگی هستند. ما همیشه در خانواده نسبت به کار‌های بصری تشویق می‌شویم. مادرم با نگاه کردن به آن نقاشی‌ها در خاطرات دوران کودکیش غرق شد.
پیدا کردن این کتاب‌ها بسیار تکان‌دهنده بود، نه تنها به این دلیل که درباره یکی از بزرگترین هنرمندان صحبت می‌کنیم، بلکه به این دلیل که چنین چیزی بسیار انسانی است. من هیجان‌زده و متاثر شدم.»
پیکاسو، که در سال ۱۹۷۳ درگذشت، از پدرش، استاد طراحی، نقاشی کشیدن را آموخته بود، «بنابراین یاد دادن نقاشی به مایا برای او طبیعی بود. نوه پیکاسو گفت: «یک صفحه زیبا در کتاب هست که پیکاسو یک کاسه کشیده و مایا هم کنارش یک کاسه کشیده است.
گاهی این طور است که او تصویر چیزی را کشیده و به مایا راه درست نقاشی کردن آن را یاد داده است. گاهی او از کل صفحه فقط برای نقاشی یک چیز خاص استفاده کرده است. گاهی یک سگ یا یک کلاه کشیده است. بعضی جا‌ها هم او صحنه‌های خاصی را نقاشی کرده، مثل صحنه‌هایی از سیرک. خیلی جالب است.»
مایا به‌ویژه به یاد می‌آورد که در طول جنگ جهانی دوم، مداد‌های رنگی و دفترچه‌ها کم بود: «احتمالا به همین دلیل است که پدرم در دفترچه‌های تمرین من می‌نوشت و با مداد‌های من رنگ می‌کرد. من هنوز خاطرات خوبی از آن لحظاتی دارم که در آشپزخانه همدیگر را ملاقات می‌کردیم تا با هم نقاشی بکشیم. تنها جایی در آپارتمان بود که هوا گرم بود.»
نوه پیکاسو مورخ هنر، متصدی و طراح جواهرات است که به تازگی آخرین کتاب خود را با عنوان «Picasso Sorcier» منتشر کرده است که خرافات و اعتقاد او به جادو را بررسی می‌کند.
او کشف این کتاب‌های نقاشی را تصادفی از روی خوش‌شانسی توصیف کرد، زیرا در تدارک نمایشگاه بزرگی در موزه پیکاسوی پاریس درباره رابطه پیکاسو با اولین دخترش بود که حاصل عشق پرشور او به ماری ترز والتر، زنی است که هنگام ملاقاتش با پیکاسو در سال ۱۹۲۷، ۱۷ ساله بود و پیکاسو ۲۸ سال از او بزرگتر بود.
این نمایشگاه، مایا رویز-پیکاسو، دختر پابلو، تا ۳۱ دسامبر ادامه دارد و شامل پرتره‌های بسیاری از مایا، دارایی‌های شخصی و عکس‌های او، همراه با کتاب‌های طراحی و مجسمه‌های اوریگامی است که برای اولین بار نمایش داده می‌شوند.
پیکاسو و دخترش مایا در سال ۱۹۳۵
مشخص نیست که آیا پرندگان اوریگامی از کارت‌های دعوت برای نمایشگاه‌های خودش ساخته شده است یا خیر. نوه پیکاسو گفت: من نمی‌خواستم اثر او را باز کنم.
او در کتابچه همراه این نمایشگاه نوشته است: «چه کسی است که تا حالا، موقع دیدن یک تابلو از پیکاسو این جمله را نشنیده باشد: یک کودک هم می‌توانست این کار را انجام دهد! بسیاری از انقلاب‌های هنری قرن بیستم، با تمسخر و رسوایی مواجه شدند.
درست است، اما در مورد پیکاسو، در قضاوت آثارش به این شکل، اشاره کوچکی به حقیقت هم نهفته است. همان‌طور که مایا، اولین دخترش به یاد می‌آورد: «معمای زندگی و البته دوران کودکی، چیزی بود که پدرم را همیشه سر ذوق می‌آورد.»
او افزود: «پیکاسو در جستجوی زبانی تصویری که با کد‌های فرسوده رئالیسم آکادمیک شکسته شود، از خطوط سرکش نقاشی‌های کودکان وام گرفت. در جایی که ون گوگ، گوگن و ماتیس بر سادگی گرافیکی و تصویری که کودکان با آن نقاشی می‌کنند تمرکز کردند، پیکاسو بیشتر بر عناصری تاکید کرد که سنت‌های تصویری را برهم می‌زد، یعنی تحریف و بدشکلی.»
با این حساب باید گفت، در این کتاب‌های نقاشی، چه کسی از چه کسی آموخته است؟
منبع: همشهری آنلاین
