روزنامه دنیای اقتصاد نوشت: «داستان اینطوری است که اگر یک مربی معمولی لیگی را ولو بعد از کسب نتایج نامناسب از سمتش برکنار کنند، صد تا مصاحبه ریز و درشت انجام می‌دهد و دنبال توجیه عملکرد خودش می‌رود. همین اواخر رضا پرکاس که چهره چندان شناخته‌شده‌ای هم در فوتبال ایران نبود، بعد از برکناری از نفت آبادان به طور مفصل در دفاع از خودش با رسانه‌های گوناگون حرف زد. این، یک رویه بسیار مرسوم است اما حتی همین قاعده هم شامل دراگان اسکوچیچ نشد. سرمربی پیشین تیم ملی که بانی صعود این تیم به جام جهانی ۲۰۲۲ قطر بود، همانطور که می‌دانید در پی یک تصمیم جنجالی جای خود را به کارلوس کی‌روش داد؛ آنچه دستمایه بحثی مفصل و کش‌دار در فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی شد. در چنین شرایطی انتظار می‌رفت اسکوچیچ مصاحبه کند و به دفاع از خودش بپردازد؛ مخصوصا که دست او «پر» به نظر می‌رسید اما در نهایت همین کار را هم انجام نداد و رفت.
پیش از این عمده تحلیل‌ها معطوف به این بود که سکوت اسکوچیچ به خاطر تلاش او برای رسیدن به جام جهانی به هر قیمت ممکن است. می‌گفتند مرد کروات حاضر نیست دست به هیچ ریسکی بزند، مبادا موقعیتش به خطر بیفتد و نتواند در دوحه حاضر شود. حالا اما این فرضیه هم باطل شده است. او در حالی به سکوتش ادامه داده که دیگری خبری از جام جهانی نیست و سرمربی جایگزین هم از مدت‌ها قبل کارش را آغاز کرده است. در این شرایط رسانه‌های زیادی دنبال مصاحبه با اسکوچیچ رفتند و به او تریبون دادند تا آخرین حرف‌هایش را بزند اما این اتفاق رخ نداد. آخرین حدس و گمان‌ها مبنی بر این بود که او برای عدم ایجاد مشکل در مسیر دریافت باقی‌مانده دستمزدش سکوت کرده، اما این یکی هم درست نبود؛ چرا که او ظاهرا پولش را گرفته و بدون مصاحبه از ایران رفت.
حقیقت آن است اسکوچیچ به هر دلیلی سکوت کرده باشد، آرامش او در این برهه به سود تیم ملی است. شاید مربی کروات می‌توانست حرف‌هایی بزند و مثلا رفتار و کردار برخی از شاگردانش را زیر سوال ببرد اما قید این داستان را زد و کمک کرد تا تیم ملی در فضای آرام‌تری راهی جام جهانی شود. به طور کلی این رفتار، در ادامه نوع کنش‌های سرمربی تیم ملی در سه سال اخیر بوده است. او به شکلی بسیار آرام و غیر منتظره هدایت تیم ملی را پذیرفت و در همان مقطع هم حاضر نشد سروصدای کاذب راه بیندازد. این انتخاب با انتقادهای بسیار زیادی همراه شد و بعضا مخالفان اسکو سخنانی را به زبان آوردند که توهین‌آمیز بود اما او حتی بعد از موفقیت هم حاضر نشد از منتقدانش انتقام‌کشی کند. این سکوت آخر هم پازل آقای سرمربی را کامل می‌کند؛ مردی که فارغ از سزاواری یا عدم سزاواری‌اش برای نشستن روی نیمکت تیم ملی و حضور در جام جهانی، چهره‌ای آرام و باوقار داشت و هرگز میانه‌ای با جنجال و هیاهو پیدا نکرد.»
انتهای پیام
