با شیوع ویروس کرونا و بسته شدن راههای صعود به اورست، افراد شرپا دچار مشکلات فراوانی شده اند. شِرپاها گروهی از افراد بومی نپال هستند که امروزه در اصطلاح کوهنوردی به افرادی گفته می‌شود که در ازای مبلغی در حمل بار کوهنوردان مشارکت می‌کنند. بعضی شرپاها به دلیل تجربیات فراوانی که در صعود به قلل بلند منطقه داشته‌اند، مشاوران خوبی برای کوهنوردان حرفهای بوده و هستند.
اما بسته شدن راههای صعود به اورست دارای نتایج نگران کننده‌ای برای شرپاها، آشپزها و سایر افرادی است که در طول زمان مناسب صعود کوهنوردان به اورست هزینه زندگی خود را تأمین می کردند. به طور میانگین راهنماهای کوهستان که اغلب افراد محلی هستند در هر فصل صعود حدود ۷ هزار دلار درآمد خواهند داشت.
اونگل یکی از راهنماهای کوهستان که فصلی ۷ هزار دلار درآمد داشت با توجه به بسته شدن راههای صعود به اورست می گوید که او به شدت به این پول برای به مدرسه رفتن دو پسر خود، اجاره خانه و مواد غذایی روزانه نیاز دارد. همچنین او می گوید که اکنون پس انداز زیادی ندارد.
همچنین کوهنوردان برای صعود به اورست باید از ۳۵ تا ۸۵ هزار دلار هزینه کنند. این بسته شدن مسیرهای اورست ضرر هنگفتی را به تور ها و محلی ها زده است به طوری که باید این تورها تمامی هزینه را به کوهنوردان برگردانند.
دولت نپال با بستن مسیر جنوبی اورست، تنها ۴ میلیون دلار که برای صدور مجوز دریافت کرده بود را از دست خواهد داد و هزاران نفر افراد محلی در نپال وجود دارند که از پولی که کوهنوردان در نپال هزینه می کنند زندگی خود را می گذرانند.
به گفته یک متخصص کوهنوردی در نپال، صنعت کوهنوردی در منطقه سالانه حدود ۳۰۰ میلیون دلار درآمد دارد. این متخصص معتقد است که بسته شدن کوهها باعث شده تا هزاران نفر در جامعه کوهنوردی بیکار شوند.
شرپا ها اولین کسانی هستند که در هر فصل صعود به اورست را آغاز کرده و آخرین نفراتی هستند که از آن خارج می شوند. آنها اردوگاه ها را برپا کرده، وسایل را حمل می کنند و غذا را برای کوهنوردان آماده می کنند. آنها طناب ها و نردبان ها را بر روی یخبندان ها تثبیت می کنند که کوهنوردان را قادر می‌سازد قله را فتح کنند.
به طور کلی، شرپا با کار کردن می‌تواند ۱۰ هزار دلار در سال یا بیشتر درآمد کسب کند. دربان و یا آشپزهای اردوگاه‌های کوهنوردان در طول سه ماه کار خود به طور متوسط بین ۳ تا ۵ هزار دلار دریافت می‌کنند. این مقدار قابل توجهی در مقایسه با درآمد سرانه سالانه هزار دلاری مردم نپال است.
البته گروه هایی تلاش می کنند تا وعده های غذایی گرم را برای دانش آموزان در مدرسه فراهم کنند. همچنین گروهی حقوق چندین معلم را پرداخت خواهد کرد و وسایل مدرسه مانند رایانه را تأمین می کند تا مشکلات اقتصادی مانع تحصیل محلی های نپال نشود.
