سیدهاشم فیروزی
ببینید آقاجان از زمانیکه حکومتها توانستند قدرت بی بدیل صنعت فرهنگ با عناصری همچون رسانه را بجهت آرام سازی توده های ناراضی از وضعیت خویش فهم کنند، این صنعت دچار نوعی نامیرایی و یگانگی شد که در همه جای دنیا همگان بنده و منقاد آن شدند.
اصل اساسی صنعت فرهنگ حرکت حول نیازها و غرایز جامعه است.
غریزه خشم
غریزه سوگ
غریزه شادی
غریزه ترس
آنچه همواره در طول سالیان گذشته عامل رنجش اهل تفکر و تامل بود،رونق مالی شگفت انگیز و همچنین ایجاد هیجانات کاذب بواسطه صنعت سینما و سریال و فوتبال و موسیقی بامحوریت سلبریتی های حاکم در ایران بود.
در زمانه فقر و پسرفت اقتصادی عمومی فلان آقا برای فلان برنامه ۳۰ میلیارد تومان پول می گرفت!
یا آن دو مجری جوان از آب گل آلود جام جهانی که خود رکنی از صنعت فرهنگ است باز دوباره صنعت را در صنعت ضرب کردند و ۳۰ میلیارد هم آن ها برداشتند. چرا که نه!
ببینید عزیزان این درد از آنجایی قلب شما را به درد می آورد که شما بدانید یکوقت این صنعت فرهنگ در زمانه رونق اقتصادی ایران است و خوب حالا حاکمیت پول اضافه دارد و ملت هم نیازمند سرگرمی هستند.
اما زمانیکه ملت در حال دست و پازدن برای بقای خویش است. این خرج کرد ماکویالیستی از خزانه مردم خیلی زشت و وقیحانه است!
ملت بسان کودکی هستند که مادر معتاد بجای خوراندن شیر و ساکت کردن به او دائما شیره تریاک می دهد.هم جذاب است و هم فریب دهنده مغز و هم تخدیر کننده و صد البته کشنده!
این وسط چه کسی برنده این وضع آشفته است؟
یقینا ارکان صنعت فرهنگ!
همه آن هنرمندان!
فلذا از همین روست که من بشدت با اعتصاب این قشر در اکنون همراهم.
نه بخاطر معادلات سیاسی.
بلکه از سر وجدان انسانی.
یعنی چه که ملت در به در امورات یومیه باشند و شما بزرگواران میلیاردی پول بگیرید و حواس جامعه را از مشکلات خویش متفرق نمایید.
اول شرط یافتن راه حل #درد است. جامعه تا دردش نگیرد. بدنبال راهکار نخواهد رفت. تخدیر نیز ضد درد است، البته درد را از بین نمی برد. برروی آن سرپوش می گذارد. و ناگهان منفجر می کند کالبد انسانی و یا اجتماعی را.
حالا ما در ایران دو نوع صنعت فرهنگ داریم.
صنعت فرهنگ سرگرم کننده
صنعت فرهنگ سوگ و آرام کننده
یکی از دوستان سلام علیکی ما نقاش است. در جریان جوانان مومن انقلابی سری دارد و سودایی.
مطلع شدم گویا قرار است ۲میلیارد وجه ناقابل ممکلت را از فلان نهاد دریافت کند.
خدا بدهد برکت!
فلان رفیق سلام علیکی دیگر ما مجریست. در صدا و سیما برو و بیایی دارد.از این ریش قشنگها و آیه و حدیث بلدها و زبان چربها.
مطلع شدم برای هر برنامه بالای ۵۰ میلیون دریافت می کند.
برای یکساعت در یک برنامه شهرستانی ۲۵ میلیون دریافت کرد.
اینکه صدا و سیما اینگونه پر شده است از جوانان مومن انقلابی و سطوح شهرها و نهادها و سازمانها پر شده است از این قشر زحمتکش که به خیال خود دارند جهاد فرهنگی می کنند، اصل و فرعش پول است آقاجان!
پولی که خیلی از سرکارآمدی این دوستان هم نیست. بلکه از سراجبار کنونی و دست خالی ساختار است. و علت العلش هم کارکرد صنعت فرهنگ در آرام سازی توده های تحقیر شده از وضعیت اقتصادی و ناکمروایی غریزی آنهاست.
من در اینجا واقعا قلبم می شکند.هنگامی که بچه ها را می بینم که می دانند و می فهمند کشور باید تغییر کند.وضع بحرانی ملک و ملت را می بینند اما سکوت می کنند. و صرفا در پی منافع اقتصادی بسیار رونق صنعت فرهنگ هستند.
رفقایی که خود نیک بهتر از من می دانند برای یک مخاطب بسیار بسیار حداقلی دارند تولید می کنند.و بی نسبت با نیاز و ذائقه مخاطب حداکثری هزینه های بسیار گزافی را به اسم حق الزحمه از جیب اکثریت مردم برمی دارند!
والله زشت است…
مسئله امروز ایران تفکر و تامل و تغییر است و نه:
۵۰۰ مدل گروه سرود، تولید فلان فیلم،تولید آن سریال مقوای کرونایی،آن مسابقه احکام با آن آقای خارجی، کپی پیست مهران رجبی در همه شبکه ها، نهضت مردمی فلان، مسابقه میدان،انتشاراتی های انقلابی، مسابقه اعجوبه ها، جلف بازی های سید بشیر،این حجم از بچه های جوان مومن انقلابی در حال ارتزاق از خوان گرافیک و همایش و هئیت و موسسات فرهنگی!
اگر شرایط ایران شرایط نرمالی بود. شما هم نوش جانتان مثل آن بخش دیگر صنعت فرهنگ!
اما والله فردای قیامت باید پاسخگو باشید چون حال ایران وخیم است و بحرانی.
و راهکار آن نه در تفرق حواس و منفعت پرستی بلکه در تعقل و تامل است و بس!
در زمانه رونق کسب و کار صنعت فرهنگ رفقای زیادی را از اهل علم می شناسم که بسختی گذران ایام می کنند و دود چراغ می خورند. بویژه آن منتقدین مصلح و دارای لسان سرخ و ایستاده بر سر تغییر.
ببینید آقاجان از زمانیکه حکومتها توانستند قدرت بی بدیل صنعت فرهنگ با عناصری همچون رسانه را بجهت آرام سازی توده های ناراضی از وضعیت خویش فهم کنند، این صنعت دچار نوعی نامیرایی و یگانگی شد که در همه جای دنیا همگان بنده و منقاد آن شدند.
اصل اساسی صنعت فرهنگ حرکت حول نیازها و غرایز جامعه است.
غریزه خشم
غریزه سوگ
غریزه شادی
غریزه ترس
آنچه همواره در طول سالیان گذشته عامل رنجش اهل تفکر و تامل بود،رونق مالی شگفت انگیز و همچنین ایجاد هیجانات کاذب بواسطه صنعت سینما و سریال و فوتبال و موسیقی بامحوریت سلبریتی های حاکم در ایران بود.
در زمانه فقر و پسرفت اقتصادی عمومی فلان آقا برای فلان برنامه ۳۰ میلیارد تومان پول می گرفت!
یا آن دو مجری جوان از آب گل آلود جام جهانی که خود رکنی از صنعت فرهنگ است باز دوباره صنعت را در صنعت ضرب کردند و ۳۰ میلیارد هم آن ها برداشتند. چرا که نه!
ببینید عزیزان این درد از آنجایی قلب شما را به درد می آورد که شما بدانید یکوقت این صنعت فرهنگ در زمانه رونق اقتصادی ایران است و خوب حالا حاکمیت پول اضافه دارد و ملت هم نیازمند سرگرمی هستند.
اما زمانیکه ملت در حال دست و پازدن برای بقای خویش است. این خرج کرد ماکویالیستی از خزانه مردم خیلی زشت و وقیحانه است!
ملت بسان کودکی هستند که مادر معتاد بجای خوراندن شیر و ساکت کردن به او دائما شیره تریاک می دهد.هم جذاب است و هم فریب دهنده مغز و هم تخدیر کننده و صد البته کشنده!
این وسط چه کسی برنده این وضع آشفته است؟
یقینا ارکان صنعت فرهنگ!
همه آن هنرمندان!
فلذا از همین روست که من بشدت با اعتصاب این قشر در اکنون همراهم.
نه بخاطر معادلات سیاسی.
بلکه از سر وجدان انسانی.
یعنی چه که ملت در به در امورات یومیه باشند و شما بزرگواران میلیاردی پول بگیرید و حواس جامعه را از مشکلات خویش متفرق نمایید.
اول شرط یافتن راه حل #درد است. جامعه تا دردش نگیرد. بدنبال راهکار نخواهد رفت. تخدیر نیز ضد درد است، البته درد را از بین نمی برد. برروی آن سرپوش می گذارد. و ناگهان منفجر می کند کالبد انسانی و یا اجتماعی را.
حالا ما در ایران دو نوع صنعت فرهنگ داریم.
صنعت فرهنگ سرگرم کننده
صنعت فرهنگ سوگ و آرام کننده
یکی از دوستان سلام علیکی ما نقاش است. در جریان جوانان مومن انقلابی سری دارد و سودایی.
مطلع شدم گویا قرار است ۲میلیارد وجه ناقابل ممکلت را از فلان نهاد دریافت کند.
خدا بدهد برکت!
فلان رفیق سلام علیکی دیگر ما مجریست. در صدا و سیما برو و بیایی دارد.از این ریش قشنگها و آیه و حدیث بلدها و زبان چربها.
مطلع شدم برای هر برنامه بالای ۵۰ میلیون دریافت می کند.
برای یکساعت در یک برنامه شهرستانی ۲۵ میلیون دریافت کرد.
اینکه صدا و سیما اینگونه پر شده است از جوانان مومن انقلابی و سطوح شهرها و نهادها و سازمانها پر شده است از این قشر زحمتکش که به خیال خود دارند جهاد فرهنگی می کنند، اصل و فرعش پول است آقاجان!
پولی که خیلی از سرکارآمدی این دوستان هم نیست. بلکه از سراجبار کنونی و دست خالی ساختار است. و علت العلش هم کارکرد صنعت فرهنگ در آرام سازی توده های تحقیر شده از وضعیت اقتصادی و ناکمروایی غریزی آنهاست.
من در اینجا واقعا قلبم می شکند.هنگامی که بچه ها را می بینم که می دانند و می فهمند کشور باید تغییر کند.وضع بحرانی ملک و ملت را می بینند اما سکوت می کنند. و صرفا در پی منافع اقتصادی بسیار رونق صنعت فرهنگ هستند.
رفقایی که خود نیک بهتر از من می دانند برای یک مخاطب بسیار بسیار حداقلی دارند تولید می کنند.و بی نسبت با نیاز و ذائقه مخاطب حداکثری هزینه های بسیار گزافی را به اسم حق الزحمه از جیب اکثریت مردم برمی دارند!
والله زشت است…
مسئله امروز ایران تفکر و تامل و تغییر است و نه:
۵۰۰ مدل گروه سرود، تولید فلان فیلم،تولید آن سریال مقوای کرونایی،آن مسابقه احکام با آن آقای خارجی، کپی پیست مهران رجبی در همه شبکه ها، نهضت مردمی فلان، مسابقه میدان،انتشاراتی های انقلابی، مسابقه اعجوبه ها، جلف بازی های سید بشیر،این حجم از بچه های جوان مومن انقلابی در حال ارتزاق از خوان گرافیک و همایش و هئیت و موسسات فرهنگی!
اگر شرایط ایران شرایط نرمالی بود. شما هم نوش جانتان مثل آن بخش دیگر صنعت فرهنگ!
اما والله فردای قیامت باید پاسخگو باشید چون حال ایران وخیم است و بحرانی.
و راهکار آن نه در تفرق حواس و منفعت پرستی بلکه در تعقل و تامل است و بس!
در زمانه رونق کسب و کار صنعت فرهنگ رفقای زیادی را از اهل علم می شناسم که بسختی گذران ایام می کنند و دود چراغ می خورند. بویژه آن منتقدین مصلح و دارای لسان سرخ و ایستاده بر سر تغییر.
