خبرورزشی، ابتدای لیگ نوزدهم گمانه‌زنی‌هایی بود که سیدجلال حسینی دیگر کاپیتان اول پرسپولیس نخواهد بود و وحید امیری گزینه مد نظر کالدرون برای کاپیتانی است، اما لیگ نوزدهم با کاپیتانی سیدجلال حسینی در دو بازی ابتدایی آغاز شد. بعد از شکست برابر تراکتور معادلات تغییر کرد و سید به بهانه مصدومیت رفت روی سکو‌ها و بعد هم نیمکت‌نشین شد و ۷ هفته متوالی در ترکیب اصلی قرار نگرفت تا بازوبند کاپیتانی در غیابش به نفرات بعدی برسد. کاپیتان دوم پرسپولیس یعنی حسین ماهینی که مصدوم بود و تا پایان نیم‌فصل حتی یک بازی هم در ترکیب اصلی حضور نداشت و کاپیتان سوم تیم، امید عالیشاه هم ارتباط خوبی با سرمربی آرژانتینی تیمش نداشت تا او نیز در غیاب سیدجلال فقط دو بار بستن بازوبند تیم را تجربه کند و جلوتر از همه وارد زمین شود. در زمان سرمربیگری کالدرون معادلات کاپیتانی تغییر کرد و احمد نوراللهی بیشتر از باقی بازیکنان بازوبند ارزشمند پرسپولیس را بست که کاپیتان چهارم تیم به حساب می‌آمد ولی در عمل کاپیتان اول تیم شد. ماهینی به عنوان کاپیتان دوم به بازی گرفته نمی‌شد تا در زمان کالدرون ترتیب کاپیتان‌ها به این شکل باشد: ۱- احمد نوراللهی ۲- سیدجلال حسینی ۳- امید عالیشاه و ۴- حسین ماهینی. اما با آمدن گل‌محمدی ورق به نفع سیدجلال برگشت تا دوباره جلوتر از باقی بازیکنان با بازوبند کاپیتانی وارد زمین شود. حسینی ۳ بازی از چهار بازی تحت هدایت گل‌محمدی را کاپیتان تیم بود تا تعداد کاپیتانی‌هایش با نوراللهی برابر شود. نگاهی به بازی‌های لیگ برتر نشان می‌دهد نوراللهی و حسینی هر کدام با ۹ کاپیتانی از ابتدای بازی برابر هستند و عملاً در کنار هم کاپیتان‌های اول تیم به حساب می‌آیند و بعد از آن‌ها هم دو بار بازوبند به عالیشاه رسیده است. اگر لیگ ادامه داشت با اعتمادی که گل‌محمدی به سیدجلال حسینی دارد حتماً او کاپیتان اولی را از نوراللهی پس می‌گرفت، اما فعلاً با آماری مشترک به خانه رفته‌اند.
