گروه سیاسی: بعد از نشست جورج تاون و تحولات دیگر در عرصه بین المللی مانند اخراج ایران از کمیسیون بین المللی زنان و حتی دیرتر از اینها؛ تشکیل نشست ورشو و ایجاد ده کمیسیون در خصوص مسائل ایران و آنچه در شهر‌های بزرگ ایران رخ داده است، نشست مونیخ و دعوت از عناصر ضدانقلاب، پیام‌های اشکاری می‌تواند داشته باشد که نباید آن را نادیده انگاشت و از کنار آن گذشت.
خبرآنلاین، امسال کنفرانس مونیخ بدون حضور مقامات دولتی ایران برگزار شد. در حقیقت برگزار کنندگان ایران و روسیه را در یک کفه قرار دادند و از مقامات این دو کشور برای حضور در این کنفرانس امنیتی دعوت نکردند. اما به جای آن؛ بخشی از چهره‌های مخالف خارج از کشور، به این نشست رفتند و در سخنرانی‌هایی خواستار تحریم علیه ایران و سپاه پاسداران شدند. سخنگوی وزارت امور خارجه در واکنش به این اقدام عجیب نوشت: آنانی که ۴۴ سال حضور بی‌نظیر اکثریت قریب به اتفاق ایرانیان در حمایت از کشور، انقلاب و رهبری خود را نادیده می‌گیرند و به سراغ چند دلقک بی‌هویت می‌روند، به دموکراسی اعتقاد ندارند.
مهدی مطهرنیا، کارشناس مسائل بین الملل در مورد کنفرانس مونیخ و دعوت از اپوزیسیون گفت: کنفرانس امنیتی مونیخ مجمع جهانی غیر دولتی است و بر اساس این معنا هیچ دولتی در جهان در برابر آن مسئولیت حقوقی ندارد. بر این نکته باید توجه کنیم که از منظر ایجاد فضای برخورد با این کنفرانس در نظام فکری حاکم بر تهران این چالش عظیم وجود دارد. مهم‌ترین کنفرانس امنیتی در جهان به ویژه در عصر قدرتمند شدن کنشگران سیاسی فراملی است. به گونه‌ای که روسای دولت‌ها چه در جایگاه پادشاه و رییس جمهور یا نمایندگان پارلمان و افرادی مانند زاکربرگ و ایلان ماسک در آن شرکت می‌کنند. در دوره‌های قبل از ایران هم افرادی مانند محمدجواد ظریف یا حسین امیرعبداللهیان در آن شرکت کرده اند. این بار رسما اعلام شده که از ایران دعوت به عمل نمی‌آید. در همان هنگام از رهبران اپوزیسیون ایران که چهره‌های شناخته شده‌ای هستند، دعوت به عمل می‌آید و اگر چه گفته می‌شود آن‌ها خود ثبت‌نام کرده اند، اما قرائن نشان می‌دهد که آن‌ها دعوت شده اند و سناتوری مشهور در پنل تخصصی در کنار آن‌ها می‌نشیند و یا نماینده‌ای از آلمان به عنوان نزدیک‌ترین شریک تجاری ایران، در آن مشارکت دارد. بعد از نشست جورج تاون و تحولات دیگر در عرصه بین المللی مانند اخراج ایران از کمیسیون بین المللی زنان و حتی دیرتر از اینها؛ تشکیل نشست ورشو و ایجاد ده کمیسیون در خصوص مسائل ایران و آنچه در شهر‌های بزرگ ایران رخ داده است، نشست مونیخ و دعوت از این افراد پیام‌های اشکاری می‌تواند داشته باشد و نباید آن را نادیده انگاشت و از کنار آن گذشت.
مطهرنیا تاکید کرد: نمی‌توان با حمله و تجزیه و تحلیل‌های ناهمگون و بدون مبدا و مقطع و هدف تعریف شده علمی بر اساس معیار‌های پذیرفته شده منطقه ای، آن‌ها را نادیده انگاشت. مردمان در زمانه کنونی با توجه به تبادل آزاد اطلاعات به نسبت گذشته زمینه‌هایی را پیدا می‌کنند که در باب آنچه گفته شده است بیاندیشند و بعد این اندیشه روی رفتار و عملکرد آن‌ها تاثیر بگذارد.
کنفرانس امنیتی مونیخ را نمی‌توان به دلیل اینکه کشورهای دیگر در ارتباط با ایران اثر می‌گذارند، غیر مشروع دانست. این وضعیت نیازمند یک نگاه مسئولانه به پیدارنده و پیدار است.
او در مورد اقدامات احتمالی در آینده در قبال ایران و از سوی غرب توضیح داد: این اقدامات از قبل شروع شده است. در زمانی که جمهوری اسلامی ایران در ارتباط با نظام بین الملل رویکرد‌های نفع گرایانه خود را تجویز می‌کند بالطبع طرف مقابل درست یا نادرست به تجهیز نیروی خود علیه حرکتی می‌پردازد که ادعای نابودی آن را دارد. مساله برخورد ایران با امریکا نیست. ایران در منطقه؛ در برخورد با نظام بین الملل و در داخل با چالش رو به رو است؛ لذا بعد از یک مدتی همگرایی بین این لایه‌ها به وجود می‌آید که اثراتی از خود به جا می‌گذارد.
این کارشناس مسائل بین الملل در مورد واکنش ایران به دعوت از اپوزیسیون در کنفرانس مونیخ گفت: ایران همواره آنچه را که رخ می‌دهد بر اساس مفهوم توطئه‌های دشمن معنا می‌کند. دشمن و آنچه که دشمن انجام می‌دهد به دنبال نفع و رودررویی است. دشمن اگر اینکار‌ها را نکند دشمن نیست. آنچه مهم است اینکه ما چگونه عمل کرده‌ایم که دشمن می‌تواند به راحتی آنچه را می‌خواهد به انجام برساند. میزان موفقیت دشمن در هر هدفی بیش از آنکه به قدرت دشمن برگردد به ضعف کسانی که دشمن علیه شان عمل می‌کند باز می‌گردد. از این رو است که جمله معروف آیت الله خمینی مطرح می‌شود که امریکا هیچ غلطی نمی‌تواند بکند. زمانی آمریکا هیچ غلطی نمی‌تواند بکند که در درون کار‌ها درست انجام شود.
او در مورد موضوعات مطرح شده در نشست مونیخ در زمینه تحریم ایران و تحریم سپاه پاسداران توضیح داد: ادبیاتی که امروز ساخته می‌شود در حال ایجاد فضای معنادار برای گسترش تحریم سپاه پاسداران توسط ایالات متحده به کل جبهه غرب است. اگر این مسیر طی شود؛ این امر هم احتمال رخداد دارد. فلذا باید بر این نکته تاکید کرد که هیچ چیز در جهان بی اثر نیست. در چنین جهانی آیا می‌توانیم انتظار داشته باشیم آنچه در صحن نشست مونیخ مطرح می‌شود، اثری نداشته باشد.
خبرآنلاین، امسال کنفرانس مونیخ بدون حضور مقامات دولتی ایران برگزار شد. در حقیقت برگزار کنندگان ایران و روسیه را در یک کفه قرار دادند و از مقامات این دو کشور برای حضور در این کنفرانس امنیتی دعوت نکردند. اما به جای آن؛ بخشی از چهره‌های مخالف خارج از کشور، به این نشست رفتند و در سخنرانی‌هایی خواستار تحریم علیه ایران و سپاه پاسداران شدند. سخنگوی وزارت امور خارجه در واکنش به این اقدام عجیب نوشت: آنانی که ۴۴ سال حضور بی‌نظیر اکثریت قریب به اتفاق ایرانیان در حمایت از کشور، انقلاب و رهبری خود را نادیده می‌گیرند و به سراغ چند دلقک بی‌هویت می‌روند، به دموکراسی اعتقاد ندارند.
مهدی مطهرنیا، کارشناس مسائل بین الملل در مورد کنفرانس مونیخ و دعوت از اپوزیسیون گفت: کنفرانس امنیتی مونیخ مجمع جهانی غیر دولتی است و بر اساس این معنا هیچ دولتی در جهان در برابر آن مسئولیت حقوقی ندارد. بر این نکته باید توجه کنیم که از منظر ایجاد فضای برخورد با این کنفرانس در نظام فکری حاکم بر تهران این چالش عظیم وجود دارد. مهم‌ترین کنفرانس امنیتی در جهان به ویژه در عصر قدرتمند شدن کنشگران سیاسی فراملی است. به گونه‌ای که روسای دولت‌ها چه در جایگاه پادشاه و رییس جمهور یا نمایندگان پارلمان و افرادی مانند زاکربرگ و ایلان ماسک در آن شرکت می‌کنند. در دوره‌های قبل از ایران هم افرادی مانند محمدجواد ظریف یا حسین امیرعبداللهیان در آن شرکت کرده اند. این بار رسما اعلام شده که از ایران دعوت به عمل نمی‌آید. در همان هنگام از رهبران اپوزیسیون ایران که چهره‌های شناخته شده‌ای هستند، دعوت به عمل می‌آید و اگر چه گفته می‌شود آن‌ها خود ثبت‌نام کرده اند، اما قرائن نشان می‌دهد که آن‌ها دعوت شده اند و سناتوری مشهور در پنل تخصصی در کنار آن‌ها می‌نشیند و یا نماینده‌ای از آلمان به عنوان نزدیک‌ترین شریک تجاری ایران، در آن مشارکت دارد. بعد از نشست جورج تاون و تحولات دیگر در عرصه بین المللی مانند اخراج ایران از کمیسیون بین المللی زنان و حتی دیرتر از اینها؛ تشکیل نشست ورشو و ایجاد ده کمیسیون در خصوص مسائل ایران و آنچه در شهر‌های بزرگ ایران رخ داده است، نشست مونیخ و دعوت از این افراد پیام‌های اشکاری می‌تواند داشته باشد و نباید آن را نادیده انگاشت و از کنار آن گذشت.
مطهرنیا تاکید کرد: نمی‌توان با حمله و تجزیه و تحلیل‌های ناهمگون و بدون مبدا و مقطع و هدف تعریف شده علمی بر اساس معیار‌های پذیرفته شده منطقه ای، آن‌ها را نادیده انگاشت. مردمان در زمانه کنونی با توجه به تبادل آزاد اطلاعات به نسبت گذشته زمینه‌هایی را پیدا می‌کنند که در باب آنچه گفته شده است بیاندیشند و بعد این اندیشه روی رفتار و عملکرد آن‌ها تاثیر بگذارد.
کنفرانس امنیتی مونیخ را نمی‌توان به دلیل اینکه کشورهای دیگر در ارتباط با ایران اثر می‌گذارند، غیر مشروع دانست. این وضعیت نیازمند یک نگاه مسئولانه به پیدارنده و پیدار است.
او در مورد اقدامات احتمالی در آینده در قبال ایران و از سوی غرب توضیح داد: این اقدامات از قبل شروع شده است. در زمانی که جمهوری اسلامی ایران در ارتباط با نظام بین الملل رویکرد‌های نفع گرایانه خود را تجویز می‌کند بالطبع طرف مقابل درست یا نادرست به تجهیز نیروی خود علیه حرکتی می‌پردازد که ادعای نابودی آن را دارد. مساله برخورد ایران با امریکا نیست. ایران در منطقه؛ در برخورد با نظام بین الملل و در داخل با چالش رو به رو است؛ لذا بعد از یک مدتی همگرایی بین این لایه‌ها به وجود می‌آید که اثراتی از خود به جا می‌گذارد.
این کارشناس مسائل بین الملل در مورد واکنش ایران به دعوت از اپوزیسیون در کنفرانس مونیخ گفت: ایران همواره آنچه را که رخ می‌دهد بر اساس مفهوم توطئه‌های دشمن معنا می‌کند. دشمن و آنچه که دشمن انجام می‌دهد به دنبال نفع و رودررویی است. دشمن اگر اینکار‌ها را نکند دشمن نیست. آنچه مهم است اینکه ما چگونه عمل کرده‌ایم که دشمن می‌تواند به راحتی آنچه را می‌خواهد به انجام برساند. میزان موفقیت دشمن در هر هدفی بیش از آنکه به قدرت دشمن برگردد به ضعف کسانی که دشمن علیه شان عمل می‌کند باز می‌گردد. از این رو است که جمله معروف آیت الله خمینی مطرح می‌شود که امریکا هیچ غلطی نمی‌تواند بکند. زمانی آمریکا هیچ غلطی نمی‌تواند بکند که در درون کار‌ها درست انجام شود.
او در مورد موضوعات مطرح شده در نشست مونیخ در زمینه تحریم ایران و تحریم سپاه پاسداران توضیح داد: ادبیاتی که امروز ساخته می‌شود در حال ایجاد فضای معنادار برای گسترش تحریم سپاه پاسداران توسط ایالات متحده به کل جبهه غرب است. اگر این مسیر طی شود؛ این امر هم احتمال رخداد دارد. فلذا باید بر این نکته تاکید کرد که هیچ چیز در جهان بی اثر نیست. در چنین جهانی آیا می‌توانیم انتظار داشته باشیم آنچه در صحن نشست مونیخ مطرح می‌شود، اثری نداشته باشد.
