نادر قشقایی در گفت‌وگو با ایسنا درباره‌ی ضرورت وجود مکانی برای نگهداری از مجسمه‌های شاخص، اظهار کرد: ما برای حفظ و نمایش دوره‌های مختلف مجسمه‌سازی معاصر به یک موزه نیاز داریم، چون این آثار، تاریخی پشت سرشان دارند و باید در مکانی، از آن‌ها نگهداری شود. البته هر اثری از هر جنس و پارامتری نمی‌تواند یک اثر موزه‌ای باشد. اصل مجسمه‌های ارزشمند هنرمندان شاخص دنیا در موزه‌ها نگهداری و کپی آن‌ها در مکان‌های عمومی نصب می‌شود.
او ادامه داد: انجمن مجسمه‌سازان ایران آمادگی دارد تا با کمک شهرداری پروسه‌ی ساخت موزه و انتقال آثار ارزشمند به آن را پیگیری و اجرا کند. ما مجسمه‌های ارزشمندی از هنرمندان شاخص داریم که جزو آثار ملی هستند و در این سال‌ها در معرض آسیب قرار گرفته‌اند، مانند مجسمه خیام ابوالحسن صدیقی که بارها صدمه دیده است. روی برخی از این آثار نمی‌توان قیمت گذاشت و باید مکانی مثل موزه برای نگهداری اصل آن‌ها در نظر گرفته شود و کپی آن‌ها با استفاده از قالب‌بندی در مکان‌های عمومی نصب شود.
قشقایی در بخش دیگری از سخنانش به برگزاری هفتمین سمپوزیوم بین‌المللی مجسمه‌سازی تهران اشاره کرد و گفت: معمولا سه هدف برای برگزاری یک سمپوزیوم وجود دارد؛ یکی این‌که این رویداد باید دغدغه‌های فرهنگی و هنری را پالایش کند، دوم این‌که ملی و حرفهای باشد و سوم، آثاری که تولید می‌شوند با متریال‌های ماندگار و به‌منظور ثبت دوره‌ای برای تفاوت نگرش‌ها در سال‌های مختلف باشند. این آثار باید در چارچوب نگاه هنری خلق شوند نه این‌که فقط عملکرد تکنیکی در آن‌ها مد نظر باشد.
او اظهار کرد: سمپوزیومی که به‌صورت بین‌المللی برگزار می‌شود باید تفاوت نگاه و جریان فکری هنرمندان را به‌نمایش بگذارد و فقط محلی برای ارائه‌ی تجاری و به رخ کشیدن ابزارها نباشد. سمپوزویم یعنی مردم در جریان خلق یک اثر از ابتدا تا انتهای آن قرار گیرند و برای دانشجویان و علاقه‌مندان فرصتی باشد تا بتوانند از تجارب این رویداد بهره ببرند.
رییس انجمن مجسمه‌سازان همچنین بیان کرد: در سمپوزیوم‌هایی که در این سطح در دنیا برگزار می‌شوند، نگاه حرفهای و غیرحرفه‌ای وجود دارد. تعدادی از هنرمندان هستند که مثلا در یک سال، در پنج سمپوزیوم شرکت می‌کنند و هزینه‌های یک سال فعالیت‌شان را از این راه تأمین می‌کنند. هنرمندانی هم هستند که هر پنج سال یک‌بار برای حضور در سمپوزیوم برنامه‌ی از پیش تعیین‌شده دارند.
قشقایی درباره‌ی تفاوت این سمپوزیوم با رویدادهای مشابه در دنیا گفت: در سمپوزیوم‌های دیگر معمولا شرایط سنی در نظر گرفته می‌شود و کارها در سه سطح دانشجویی، غیرحرفه‌ای و حرفهای بدون این‌که با هم مسابقه دهند خلق می‌شوند. اگر این شرایط در سمپوزیوم تهران هم در نظر گرفته شود می‌توان به‌صورت خیلی ویژه‌تر روی آن فکر کرد. همچنین باید در کنار هنرمندان حرفهای و پیشکسوت دستیارهایی حضور داشته باشند. ایده‌پردازی اصلی توسط خود هنرمند شکل گرفته و دستیارها می‌توانند در خلق آن به او کمک کنند.
او به لزوم توجه رسانه‌ها به این رویداد اشاره و اظهار کرد: اگر این رویدادها به‌صورت توسط رسانه‌ها و رادیو و تلویزیون جدی گرفته شوند، می‌توان به حضور و علاقه‌ی مردم امیدوار بود. وقتی امکان حضور برای همه‌ی اقشار مردم در سمپوزیوم وجود ندارد، می‌توان فیلم‌های مستندی از جریان این رویداد تهیه و از شبکه‌های تلویزیونی پخش کرد.
رییس انجمن مجسمه‌سازان ایران به لزوم جانمایی آثار برگزیده سمپوزویم در نقاط مختلف شهر اشاره و اضافه کرد: مجسمه‌های برگزیده می‌توانند در شهرها و پارک‌ها جانمایی شوند. تهران این پتانسیل را دارد که هزاران مجسمه از چنین رویدادهایی را در خود جا دهد.
