گروه سیاسی: روزنامه اطلاعات با اشاره به پایان رسیدن مجلس یازدهم نوشت: مجلس جدید، فارغ از پشتوانه‌ی تعداد آراء مأخوذه، قانوناً مجلس همه‌ی ملت است و این اصل، بیش از آن که داراییِ جیب نمایندگان به حساب آید، سرمایه‌ی مردم است؛ که به هرحال بخش عظیمی از شئون و مقدراتشان به نشست و برخاست‌های این مجلس گره خورده است.
ارزیابی کارنامه‌ی مجلس قبلی قطعا می‌تواند کارنامه‌ی مجلس جدید را به معدلی قابل قبول‌تر برساند؛ به شرطی که برخی در‌ها بر پاشنه‌های دیگری بچرخند و عبرت‌ها دستمایه‌ی کارنمایی بیش از پیش در جهت منافع ملی شود و به خصوص متضمن همبستگی افرون‌تر مردم گردد؛ همبستگی‌ای که پیامد سوگ ملی اخیر کرانه‌هایی از کشور را درنوردید.
پس از ۱۱ دوره تجربه‌ی مجلس‌داری پس از انقلاب، قاعدتاً باید از راه‌یافتگان به این مجلس انتظار داشت که در تشخیص اولویت‌ها، به خصوص معیشت و اقتصاد و رهایی از تحریم‌های فلج‌کننده، نیز برای تداوم و تحکیم همبستگی پایدار ملی همّ و غمی افزون‌تر از گذشته‌ها به کار آورند و حتی بر پاره‌ای حاشیه‌های غیر اولویت‌دار گذشته قلم حذف و عفو (!) بکشند و به رفوی پارگی‌ها بپردازند.
انتخابات غیرمترقبه‌ی ریاست جمهوری که در پیش است نیز از این دایره‌ی اولویت‌سنجی جدا نیست. قطعا سه‌سال گذشته، در نمایه‌ی آمار و ارقام و البته با احتساب زحمات و تلاش‌های خدمتگزارانی که در پایان سه‌سال رخت برکشیدند، می‌تواند چراغی برای آینده شود؛ به شرطی که سترگی سوگی که به حق سنگین بود، سایه بر واقعیت‌های موجود نیفکنَد و تدبیر و احساس، راه را بر یکدیگر تنگ نکنند.
آزموده‌ها را آزمودن خطاست. قطعا تلاش و خدمت و شب از روز نشناختن، شرط لازم برای مدیران اجرایی است؛ لیک برنامه و استراتژی حرکت و دانش و بینش در جهت صلاح مُلک و ملت، شرط کافی آن است.
عقلایی به نظر نمی‌رسد که در انتخابات زودهنگام ریاست‌جمهوری، دوباره در بر همان پاشنه‌های معهود و مألوف، که امتحان خود را پس داده‌اند بچرخد و نسخه‌های چند بار آزموده شده دوباره آزمون شود و کسانی که چهار یا هشت‌سال را به استراحت گذرانده‌اند، دوباره طمع زین‌کردن اسب قدرت در سر آورند و بر پشت این راهوار بجهند و بازهم چهارسالی یا بیشتر، روز از نو و روزی از نو!
ارزیابی کارنامه‌ی مجلس قبلی قطعا می‌تواند کارنامه‌ی مجلس جدید را به معدلی قابل قبول‌تر برساند؛ به شرطی که برخی در‌ها بر پاشنه‌های دیگری بچرخند و عبرت‌ها دستمایه‌ی کارنمایی بیش از پیش در جهت منافع ملی شود و به خصوص متضمن همبستگی افرون‌تر مردم گردد؛ همبستگی‌ای که پیامد سوگ ملی اخیر کرانه‌هایی از کشور را درنوردید.
پس از ۱۱ دوره تجربه‌ی مجلس‌داری پس از انقلاب، قاعدتاً باید از راه‌یافتگان به این مجلس انتظار داشت که در تشخیص اولویت‌ها، به خصوص معیشت و اقتصاد و رهایی از تحریم‌های فلج‌کننده، نیز برای تداوم و تحکیم همبستگی پایدار ملی همّ و غمی افزون‌تر از گذشته‌ها به کار آورند و حتی بر پاره‌ای حاشیه‌های غیر اولویت‌دار گذشته قلم حذف و عفو (!) بکشند و به رفوی پارگی‌ها بپردازند.
انتخابات غیرمترقبه‌ی ریاست جمهوری که در پیش است نیز از این دایره‌ی اولویت‌سنجی جدا نیست. قطعا سه‌سال گذشته، در نمایه‌ی آمار و ارقام و البته با احتساب زحمات و تلاش‌های خدمتگزارانی که در پایان سه‌سال رخت برکشیدند، می‌تواند چراغی برای آینده شود؛ به شرطی که سترگی سوگی که به حق سنگین بود، سایه بر واقعیت‌های موجود نیفکنَد و تدبیر و احساس، راه را بر یکدیگر تنگ نکنند.
آزموده‌ها را آزمودن خطاست. قطعا تلاش و خدمت و شب از روز نشناختن، شرط لازم برای مدیران اجرایی است؛ لیک برنامه و استراتژی حرکت و دانش و بینش در جهت صلاح مُلک و ملت، شرط کافی آن است.
عقلایی به نظر نمی‌رسد که در انتخابات زودهنگام ریاست‌جمهوری، دوباره در بر همان پاشنه‌های معهود و مألوف، که امتحان خود را پس داده‌اند بچرخد و نسخه‌های چند بار آزموده شده دوباره آزمون شود و کسانی که چهار یا هشت‌سال را به استراحت گذرانده‌اند، دوباره طمع زین‌کردن اسب قدرت در سر آورند و بر پشت این راهوار بجهند و بازهم چهارسالی یا بیشتر، روز از نو و روزی از نو!
