گروه سیاسی: روزنامه جوان نوشت: (جریان رقیب) اکنون تمایل دارد که مشارکت حداکثری شود اما این تمایل به مشارکت هم یک چیز غیردموکراتیک و حتی شیطانی است.
خاتمی که انتخابات قبلی را به بهانه «ماندن کنار مردم» تحریم کرد، اکنون دوباره به بهانه «ماندن کنار مردم» و در یک پیام خالی از هرگونه ارزش‌های دینی و انقلابی دعوت به مشارکت می‌کند. باطن پیام او، اما بر زبان برادرش که در گردهمایی طرفداران نامزد اصلاح‌طلب سخنرانی کرد، جاری شد، آنجا که گفت «ما در هر انتخاباتی شرکت نمی‌کنیم. ما رأی می‌دهیم نه برای مشروعیت‌بخشی به چیزی و نه برای خوشامد کسی»!
این تفکر، «استبداد رأی» است. این «دیکتاتوری دموکراسی‌خواهان» است. اسمش هرچه هست، دموکراسی‌خواهی نیست. وقتی هم عصبانی می‌شوند نه برای مردم است، نه برای ایران، نه اخلاق، فقط از آن جهت است که می‌بینند آن مشارکت حداکثری که می‌پندارند با آن پیروز می‌شوند، به‌رغم سخنرانی‌های آنان هنوز در دسترس نیست.
سال‌ها سیاه‌نمایی کرده‌اند و انتخابات ایران را نادموکراسی نامیده‌اند و حالا گمان می‌کنند همین مردم با دو هفته سفیدنمایی (درواقع زردنمایی به جای سفیدنمایی) به اراده آنان پای صندوق رأی می‌آیند، با آنکه قبلاً به کرات اعتراف کرده‌اند که نوستالژی اصلاح‌طلبی، پایگاه اجتماعی آنان را از مردم گرفته است. این را درست حدس زده‌اند. مردم اگر مشارکت را به حداکثر برسانند و حتی اگر به نامزد اصلاح‌طلبان رأی بدهند، ساده‌لوحانه‌ترین تحلیل این است که بگوییم مردم با این انتخاب، می‌خواهند مطابق ادعای خاتمی‌ها، مشروعیت را از نظام بگیرند و مطابق ادعای برخی همراهان آن نامزد، هشت‌سال دویدن دنبال توافق با امریکا را یک‌بار دیگر مزه کنند! با این عبارات که «ما نیامده‌ایم به نظام مشروعیت بدهیم» خود را برای پسند امریکا زینت می‌کنند و همچنان مردم در سپهر سیاسی آنان جایی ندارند.
خاتمی که انتخابات قبلی را به بهانه «ماندن کنار مردم» تحریم کرد، اکنون دوباره به بهانه «ماندن کنار مردم» و در یک پیام خالی از هرگونه ارزش‌های دینی و انقلابی دعوت به مشارکت می‌کند. باطن پیام او، اما بر زبان برادرش که در گردهمایی طرفداران نامزد اصلاح‌طلب سخنرانی کرد، جاری شد، آنجا که گفت «ما در هر انتخاباتی شرکت نمی‌کنیم. ما رأی می‌دهیم نه برای مشروعیت‌بخشی به چیزی و نه برای خوشامد کسی»!
این تفکر، «استبداد رأی» است. این «دیکتاتوری دموکراسی‌خواهان» است. اسمش هرچه هست، دموکراسی‌خواهی نیست. وقتی هم عصبانی می‌شوند نه برای مردم است، نه برای ایران، نه اخلاق، فقط از آن جهت است که می‌بینند آن مشارکت حداکثری که می‌پندارند با آن پیروز می‌شوند، به‌رغم سخنرانی‌های آنان هنوز در دسترس نیست.
سال‌ها سیاه‌نمایی کرده‌اند و انتخابات ایران را نادموکراسی نامیده‌اند و حالا گمان می‌کنند همین مردم با دو هفته سفیدنمایی (درواقع زردنمایی به جای سفیدنمایی) به اراده آنان پای صندوق رأی می‌آیند، با آنکه قبلاً به کرات اعتراف کرده‌اند که نوستالژی اصلاح‌طلبی، پایگاه اجتماعی آنان را از مردم گرفته است. این را درست حدس زده‌اند. مردم اگر مشارکت را به حداکثر برسانند و حتی اگر به نامزد اصلاح‌طلبان رأی بدهند، ساده‌لوحانه‌ترین تحلیل این است که بگوییم مردم با این انتخاب، می‌خواهند مطابق ادعای خاتمی‌ها، مشروعیت را از نظام بگیرند و مطابق ادعای برخی همراهان آن نامزد، هشت‌سال دویدن دنبال توافق با امریکا را یک‌بار دیگر مزه کنند! با این عبارات که «ما نیامده‌ایم به نظام مشروعیت بدهیم» خود را برای پسند امریکا زینت می‌کنند و همچنان مردم در سپهر سیاسی آنان جایی ندارند.
