کمتر کسی است که از داستان غرق شدن کشتی تایتانیک خبر نداشته باشد؛ کشتی که در ۱۵ آوریل ۱۹۱۲ (۲۶ فروردین ۱۲۹۱) به یک کوه یخ برخورد کرد و در مجموع ۱۴۹۶ نفر جان خود را از دست دادند.
اما ماجرای کشتی تایتانیک به المپیک هم ربط دارد و حادثه غرق شدن این کشتی کمتر از یک ماه مانده به برگزاری بازی های المپیک ۱۹۱۲ سوئد اتفاق افتاد. البته ربط ماجرای کشتی تایتانیک به المپیک از جایی آغاز می شود که دو ورزشکار المپیکی نیز در این کشتی حضور داشتند که توانستند جان سالم به در ببرند. این دو ورزشکار داستان کاملا مخالف هم دارند که باعث شده از یکی به عنوان قهرمان و از دیگری به عنوان یک فرد ترسو یاد شود.
“ریچارد نوریس ویلیامز” تنیس باز آمریکایی که در آن زمان ۲۱ سال داشت به همراه پدرش در کشتی تایتانیک بود. او در رویای این بود زودتر به خانه برگردد و در مسابقات اپن آمریکا شرکت کند. زمانی که کشتی در حال غرق شدن بود او و پدرش تصمیم گرفتند به داخل آب بپرند و شنا کنند.
پدر نوریس موفق نشد زنده بماند اما نوریس شش ساعت در آب ماند و همین مسئله باعث شد پاهایش یخ بزند. بعدا پزشکان معتقد بودند که باید پاهای او قطع شود اما نوریس موافقت نکرد و گفت: من به این پاها احتیاج خواهم داشت.
نوریس و پدرش در هنگام غرق شدن کشتی جلیقه های نجات خود را به دیگر مسافران داده بودند و حتی برای نجات جان یکی از مسافران که گیر کرده بود نیز تلاش کردند و یک در را شکستند از این رو او و پدرش جزو قهرمانان تراژدی تایتانیک قرار گرفتند.
نوریس ۱۲ سال بعد از فاجعه تایتانیک در المپیک ۱۹۲۴ مدال طلای میکس دوبل تنیس را گرفت.
اما “ادموند داف گوردن” برخلاف نوریس که یک ورزشکار نوظهور بود، افتخاراتی را کسب کرده بود و در المپیک ۱۹۰۶ آتن در شمشیربازی اپه مدال نقره تیمی به دست آورده بود.
بر خلاف اینکه در زمان نجات جان مسافران گفته شده بود ابتدا زنان و کودکان باید در قایق های نجات قرار بگیرند، داف گوردن که ۴۹ ساله بود در اولین قایق نجات به همراه ۱۱ سرنشین دیگر قرار گرفت و این در حالی بود که ظرفیت هر قایق ۴۰ نفر بود. گفته می شود او به خدمه پول پیشنهاد داده بود که قایق را دیگر پر نکنند از این رو به او لقب “ترسوی تایتانیک” داده شد.
انتهای پیام
