روزنامه دنیای اقتصاد نوشت: «با نتایجی که در هفته بیست‌وهفتم مسابقات لیگ برتر فوتبال ایران رقم خورد، قهرمانی استقلال تهران در این دوره از بازی‌ها تثبیت شد. کمتر کسی می‌توانست تصور کند استقلال جوان‌شده فرهاد مجیدی طلسم قهرمانی ۹ساله را سه هفته مانده به پایان فصل بشکند اما این تیم سزاوارش بود و به حقش هم رسید. استقلال شنبه‌شب یکی از سخت‌ترین بازی‌های فصلش را در اهواز با نتیجه دو بر یک از فولاد برد تا شکست پرسپولیس برابر سپاهان با نتیجه مشابه کار را تمام کند. حالا در فاصله سه هفته به پایان فصل، فاصله به ۹ امتیاز افزایش یافته و اگر آبی‌ها هر سه بازی باقی‌مانده را هم ببازند، باز بالاتر از پرسپولیس قرار می‌گیرند، چرا که در بازی رودررو به لطف گل زده در خانه حریف نتیجه بهتری گرفته‌اند.
شعار ندادند، عمل کردند
امسال هر قدر مربیان پرسپولیس جملات قصار به کار بردند و مشغول شعرگفتن در نشست‌های خبری و مصاحبه‌ها بودند، مربیان استقلال کار کردند. فقط کار و کار و کار. این فرمول ابدی موفقیت است و حتی اگر در کوتاه‌مدت جواب ندهد، بالاخره به ثمر خواهد نشست. مرور کنید و ببینید امسال چه اتفاقاتی برای استقلال رخ داد؛ آنها ابتدای فصل ستاره‌هایی مثل مهدی قائدی، شیخ دیاباته، فرشید اسماعیلی، مسعود ریگی و … را از دست دادند. در طول فصل هم که سیاوش یزدانی و محمدحسین مرادمند سرباز شدند. با این حال کادر فنی استقلال دنبال بهانه‌جویی نبود. آنها به‌ندرت در این مورد اظهار نظر کردند و به کارشان چسبیدند. نتیجه‌اش هم شد این که در فاصله سه هفته مانده به پایان لیگ، تازه تعداد گل‌های خورده آنها دورقمی شده است. سخت است که شما بهترین مدافعانت را از دست بدهی، اما همچنان ساختار دفاعی را مستحکم و سر پا نگه داری. مجیدی و شرکا اما این کار را کردند، چون آنها به «فوتبال» چسبیده بودند و دنبال لایک‌گرفتن با جملات قشنگ و انگیزشی نبودند.
خریدهای کارآمد
یک تفاوت مهم بین پرسپولیس و استقلال امسال، نحوه خریدکردن بود. هر چقدر یحیی گل‌محمدی در این مورد آسان‌گیر بود و خریدهای عجیب و ناکارآمد انجام داد، فرهاد مجیدی مهره‌هایی را گرفت که به کار تیمش بیایند. در استقلال همه «کارگر» بودند. این تیم رضا اسدی نداشت که با کلی هیاهو بیاید و کاری از پیش نبرد. آنجا مهدی مهدی‌پور و زبیر نیک‌نفس، بی‌ادعا و سربه‌زیر برای تیم زحمت می‌کشیدند. در این تیم جعفر سلمانی، یک سرباز بی‌سروصدا و مثمرثمر بود که در خیلی از مسابقات به کار تیم آمد، درست مثل آرمان رمضانی که بدون حاشیه مشغول سختکوشی و کمک به تیم بود. در بقیه نقاط زمین هم همین فرمول را می‌بینید. نگاه کنید که صالح حردانی از زمان حضور در استقلال چقدر به این تیم کمک کرد، درست مثل علیرضا رضایی که واقعا یک گلر دوم به‌دردبخور بود. حالا خودتان مقایسه کنید با خریدهای پرسپولیس. اگر فرهاد مجیدی علیرضا رضایی را خرید، گلر منتخب یحیی در لیگ برتر احمد گوهری بود که بعد از چند بازی نیمکت‌نشین شد و لک پرحاشیه به ترکیب اصلی برگشت. خب اگر خوب بود چرا بازی‌اش نمی‌دهید و اگر بد بود، چرا خریدید؟ پرسپولیس یحیی پر از بازیکنان این شکلی است؛ از فرشاد فرجی که یک بازی در لیست ۱۸ نفره نیست و در مسابقه بعدی فیکس می‌شود تا دو مدافع تاجیکستانی که رسما توریست شدند. فرهاد مجیدی اما با چشم باز خرید کرد و پاداش آن را هم گرفت.
آینده امیدبخش
اشتباه است اگر فکر کنیم پروژه استقلال «جوان‌شده» با قهرمانی در لیگ بیست‌ویکم به پایان رسید. آنها تازه راه موفقیت را آموخته‌اند و در باب کارکردن به جای غرزدن، شرایط چند سال قبل پرسپولیس را بازیافته‌اند. به علاوه فرهاد مجیدی توانسته میانگین سنی استقلال را پایین بیاورد و از این نظر درست در نقطه مقابل پرسپولیس قرار دارد؛ تیمی مستهلک که سه سال است هیچ جوانی را به فوتبال ایران معرفی نکرده. اگر فرض کنیم سرخابی‌ها همچنان رقبای اصلی هم هستند، استقلال از این منظر دست بالا را در اختیار دارد. آبی‌ها فلسفه موفقیت را پیدا کرده‌اند اما پرسپولیس در جاده خاکی جلو می‌رود. بنابراین عجیب نیست که استقلالی‌ها نسبت به آینده هم خوش‌بین هستند.»
انتهای پیام
