دکتر خاطره عربیخوان عنوان کرد: یکی از ناعادلانه‌ترین اَشکال استیگما، اِعمال آن در مورد افرادی است که ناخواسته به بیماری مبتلا شده‌اند. در واقع اِشکال در افراد انگ خورده نیست بلکه در اجتماع انگ زننده است.وی ادامه داد: ابتلا به کرونا معضلی جهانی است؛ این بیماری از لحاظ اجتماعی در حال تبدیل شدن به یک انگ اجتماعی است که شأن افراد را مورد حمله خود قرار میدهد.این پزشک بیماری‌های عفونی در کاشمر مطرح کرد: فرد مبتلا به کرونا در کنار تحمل درد و استرس ناشی از بیماری و ترس از مرگ، به ناچار باید نگاه و احساسات منفی دیگران مثل طرد و تحقیر و انواع تبعیضهای اجتماعی را تحمل کند و این باعث می‌شود پیامدها و مشکلات ناشی از این انگ، از خود بیماری دردناک‌تر باشد.وی گفت: این موضوع نه تنها باعث می‌شود؛ افراد مبتلا به کرونا ویروس، بیماری خود را پنهان کنند؛ بلکه موجب عدم رغبت برای مراجعه به پزشک و انجام آزمایش و فاش نکردن بیماری و عدم تعهد به درمان می‌شود.عربیخوان اظهار کرد: تغییر این معضل اجتماعی نیازمند اصلاح دیدگاه و رفتارهای اجتماعی با افراد بیمار است و این میطلبد که پرسنل بهداشت و درمان، سیاست‌گذاران فرهنگی، اساتید دانشگاه، رسانهها و افراد صاحب نفوذ مانند روحانیون در این زمینه اطلاع رسانی لازم را به جامعه و به خصوص نزدیکان بیمار انجام دهند.
در ادامه یک جامعه‌شناس نیز در این خصوص به ایسنا گفت: برخی از این که دیگران را با علامت‌هایی همانند اینکه فلان فرد کرونایی است، معرفی کنند، لذت میبرند اما نهادن این القاب و برچسب اجتماعی – بهداشتی بر او ناپسند، کدورت آور، نامقبول و مخرب است.دکتر سید عباس عابدی موسوی افزود: متاسفانه در زنـدگی روزمره عادت داریم از عناوین برچسبی همچون ابله، غیـر عادی، بدکاره، معتاد افیونی(دودی)، کلاهبردار، تبهکار، گوش‌بر، دو رو، آدمکش، متقلب، دزد، روسپی، چاقـوکش، دلال، آب زیرکاه، تیغ زن، خسیس، مارمولک، دیوانه، زمین خوار، رشوه گیر، مفت خور، زورگیر، باج گیر، رانت خوار و… استفاده کنیم. وی عنوان کرد: هرچند پاره‌ای از این القاب منتسب شده، موقتی و سفیدند و برخی تند و خاکستری، اما باز هم این پرسش به وجود میآید که چرا به این لیبلها عادت کردیم، برچسبهای آماده و دم دستی نثار یکدیگر میکنیم و به وفـور و رایگان، الفاظ توهین آمیز را با بیملاحظگی محض به کار می‌بندیم و برای گفتن آن حدی را مراعات و قاعدهای را نمیپذیریم و از سر صدق و انصاف سخن نمیگوییم و با رویدادهای پیرامون خود با روشن اندیشی برخورد نمی‌کنیم؛ چرا باید به مبتلایان یک بیماری ناخواسته طعنه زنیم و یا دست بیندازیم، انگ زنی کنیم، ویس و سرگرمی بسازیم و با بیمهری برخورد کنیم.
عابدی موسوی مطرح کرد: بیتردید، انگ کرونایی زدن به مبتلایان درگیر آن، نشانه سقوط اخلاق و علامت روشنی از گسست عمیق و غیر عادی در روابط اجتماعی ما است.وی با بیان اینکه برچسب کرونایی زدن باعث می‌شود فرد تصویر جدیدی از خود بسازد و رفتارهای دیگری از خود نشان دهد، اظهار کرد: القاب را به یکدیگر روا دانستن، از نشانههای جامعه رنجور است که باید بسترهای تمهیدی آن بررسی شود.این جامعه شناس سالم سازی خانواده و جامعه را ضروری ذکر کرد و افزود: چنین برچسبهایی در واقع شکلی از بیمعنایی و گریز از کیمیای عشق ورزی به هم‌نوع و مرگ محبت اجتماعی است.وی بیان کرد: برای فهم چرایی و پیدایی این گونه رفتارها، باید مختصاتی که رفتارمان در قالب آن شکل گرفته یعنی مطالعه ساخت و کارکرد نظام اجتماعی و فرهنگی بازبینی جدی شود.
عابدی موسوی گفت: به نظر میرسد برخی از افراد در روزهای کرونایی و در انگ زدن، شهوت تند دارند و بوی غلیظ انگشان، سنگین و ترسناک است، به نحوی که شادابی به ضمیر جامعه راه نمیدهند و طراوتها را درو می‌کنند، این افراد بذر یاس و غمناکی میکارند و در زندان رذیلت گرفتارند.وی عنوان کرد: نسل امروز، در پارادایم سنت و مدرنیسم به شدت گرفتار شده و چالشها و پریشانیهای حاصل از آن بر فضای نظام‌های اخلاقی و معرفتی ما تاثیر گذاشته است. ویروس نوبنیاد کرونا و تظاهرات رفتاری آن نشان روشن این حقیقت است.
