ایسنا و به نقل از مارکا، هفدهم می ۲۰۱۴ بارسلونا و اتلتیکومادرید در ۹۰ دقیقه برای فتح لالیگا در نوکمپ تلاش کردند. پیروزی میزبان اجازه نمی‌داد اتلتیکو جشن قهرمانی بگیرد. روخی بلانکو که از ۳۷ هفته یازده هفته صدرنشین بود با یک تساوی یا پیروزی به رویای خود می رسید. تنها یک بازی باقی مانده بود و یک امتیاز فاصله برای قهرمانی پس از ۱۸ سال. آخرین بار رادومیر آنتیچ که یک ماه پیش درگذشت قهرمانی در لالیگا را برای تیم مادریدی به ارمغان آورده بود. اکنون نوبت دیگو پابلو سیمئونه بود که در خانه لیونل مسی این جام را فتح کند.
دیگو گودین به خاطر به ثمر رساندن گل تساوی و ثبت دهمین قهرمانی اتلتیکو در لالیگا به قهرمان این بازی تبدیل شد. آن گل در دقیقه ۴۹، گل السیس سانچس که ۱۵ دقیقه پیش به ثمر رسیده بود را بی ارزش کرد. بدون شک ضربه سر گودین بهترین هنرنمایی دوران سیمئونه در این هشت سال بود که توانست دوباره پس از دهه‌ها قدرت‌نمایی کند. به همین خاطر این جام جایگاه ویژه‌ای در دوران طلایی قرمز و سفیدپوشان دارد.
ترکیبی که تاریخ‌سازی کرد از این یازده مرد تشکیل شده بود: تیبو کورتوا، خوان فران، میراندا، گودین، فیلیپه، آردا توران، گابی، تیاگو، کوکه، داوید ویا و دیگو کاستا. ترکیب نام آشنایی که از بازیکنان مهم دیگری هم‌چون رائول گارسیا، دیگو، ماریو سوارس، آدریان و ژوزه سوزا برخوردار بود.
تیمی که سیمئونه تشکیل داد توانست به حکمرانی قهرمانی‌های رئال مادرید و بارسلونا در لالیگا پایان دهد. آخرین باری که یکی از آن دو تیم قهرمان نشدند سال ۲۰۰۴ بود که والنسیا جام را بالای سر برد. کمتر کسی شک دارد آن عنوان، هنر بزرگ سیمئونه نبوده است. کنار زدن دو تیم پولدار و قدرتمند و بالاتر از آن ها ایستادن کار سختی بود.
برای این حماسه کاستا نقش مهمی داشت و ۲۷ گل به ثمر رساند. ویا و رائول گارسیا توانستند هر یک به تنهایی ۲۲ بار گلزنی کنند. میانه میدان تیم سیمئونه از توران، گابی، تیاگو و کوکه تشکیل شده بودکه مغز متفکر این پست تیاگو بود. در دفاع کورتوا مثل یک دیوار ایستاده بود و توانست جایزه سامورا (بهترین دروازه‌بان لالیگا) را از آن خود کند. هم‌چنین در خط دفاعی زوج خوان فران و فیلیپه حضور داشتند. گودین و میراندا مدافع‌های میانی بودند که توانستند شش گل به ثمر برسانند. آخرین گل موجب شد بهترین دستاورد تیم رقم بخورد.
انتهای پیام
