روزنامه خراسان نوشت: «علی (ع) که در دامان حضرت ختمی‌مرتبت نفس به نفس او شد و در سایه تربیت برترین معلم و مربی و پیامبر خدا قد کشید و بالید و پس از خدیجه کبری اولین مرد گرونده به آیین پاک اسلام ناب شد؛ همان علی (ع) که رسول اعظم او را برادر، وصی و جانشین خود خواند و منزلت و جایگاه او را برای خود همچون منزلت هارون برای موسی دانست؛ الاّ این که بعد از حضرت مصطفی پیامبری نخواهد آمد و نبوت به وجود اعظم رُسُل، ختم می‌شود و چون مشیت الهی بر این قرار گرفت بارها خاتم انبیا در حدیث دار، حدیث منزلت … و در غدیر خم به فرمان خداوند که فرمود یا ایها الرسول بلغ ما انزل الیک و ان لم تفعل فما بلغت رسالته بر وصایت و جانشینی علی بن ابی طالب پس از خود تاکید فرمود.
همان علی (ع) که خداوند حکیم او را «امیر مومنان» نامید. علی (ع) که به فرموده عقل کل حضرت ابوالقاسم محمد (ص) علم و دانش‌اش باب و دروازه علم نبوی بود، علی (ع) که زهد و تقوا و ایمان و ورعش ناب‌ترین پس از پیامبر خدا بود؛ همان علی (ع) که وجودش «قرآن ناطق»، کلامش «اَخُ القرآن» و مرام و کردارش عین «مرادش» حضرت مصطفی بود. علی (ع) که به فرموده خودش اگر همه پرده‌ها کنار زده و غیب آسمان‌ها آشکار می‌شد، ذره‌ای بر ایمان و باورش افزوده نمی‌شد. علی (ع) که عبد صالح خدا و بنده خالص حضرت حق بود و بندگی‌اش به درگاه یگانه بی‌همتا نه از ترس جهنم و نه به طمع بهشت بلکه به خاطر شایستگی پرستش رب‌العالمین بود و نمازش معراج و بخشندگی او و فاطمه‌اش به مصداق آیه شریفه و یطعمون الطعام علی حبه مسکیناً و یتیماً و اسیرا، خالص‌ترین بود برای جلب رضایت حق تعالی. علی (ع) که به تصریح آیه مباهله «جان» پیامبر بود و فدایی ختم رُسُل چه در جنگ‌ها و چه در توطئه‌ها و چه در «لیله‌المبیت» چه در غربت و تنهایی حبیب خدا در «اُحُد». همان علی (ع) که به فرموده آخرین برگزیده رب‌العالمین، ضربتش در «یوم‌الخندق» برتر از عبادت جن و انس بود. علی (ع) که به گواه قرآن به گاه رکوع انگشتری می‌بخشد به فقیر.
علی (ع) که پسر عم، برادر و جانشین رسول خاتم است. همان علی (ع) که تنها «کُفو» حضرت بتول، صدیقه طاهره، فاطمه زهرا، منصوره دو عالم دخت گران قدر رسول اکرم است.
علی (ع) همو که ولایتش «سربرگ» نامه اعمال مردمان و نشانه رستگاری اهل ایمان است.
همان علی (ع) که ساقی کوثر است و «ذکرش» عبادت و شیعیانش، فائز و رستگار.
همان علی (ع) که تنها او «امیر مومنان» است.
علی (ع) که تنها او «فاتح خیبر» و بر زمین زننده «عمرو بن عَبدُود» و بسیاری دیگر از دشمنان حق است و شمشیر از پی حق می‌زند و ذوالفقارش در هم کوبنده ستمگران و کافران، قاسطین و ناکثین و مارقین است و در عین حال زره‌اش فقط «یک رو» دارد؛ چرا که او هیچگاه به دشمن پشت نمی‌کند. همان علی (ع) که «ابوالعجایب» است و جامع اضداد، همان پهلوان بی‌همتایی که در میدان نبرد حریف ندارد و در شجاعت بی‌مثال است و تشنه شهادت در راه خدا و قرآن و آیین ناب محمدی (ص). اما همین علی (ع) شبانگاهان و بی‌نشان انبان نان و طعام بر دوش می‌کشد و بر سفره محرومان طعامی هر چند ساده می‌گذارد.
این پهلوان میدان‌های نبرد در کنار تنور داغ یتیمان و زنان بی‌سرپرست کوفه به پهنای صورت اشک می‌ریزد؛ بی آن که صاحبِ خانه بداند این مرد کیست که برایش نان می‌پزد و اشک می‌ریزد و حلالیت می‌طلبد.
آری علی (ع) امیر مومنان، همان برترین هدیه آفرینش پس از حضرت ختمی مرتبت است که خداوند ارحم‌الراحمین به عالم هستی عطا کرد تا آدمیان پس از خاتم انبیا در سایه ولایتش به «صراط مستقیم» و «سبیل نجات» رهنمون شوند اما هزاران هزار فسوس که چه ظلم‌ها بر این امام عظیم‌الشأن و وصی بر حق حضرت ختمی مرتبت کردند!
امید که به دعای امام زمان (عج) همه ما جزو محبان و شیعیان و موالیان حضرت مولی‌الموحدین امیرالمومنین این پدر امت در کنار ختم‌المرسلین باشیم و شفاعتش روزی‌مان.»
انتهای پیام
