شکیبا کولیوند: روزهایمان آغشته به ویروسی شده که از ما تمام داشته هایمان را گرفته است؛ آری، تمام داشته هایمان را…
ما ایرانیان دلمان همواره خوش بود به بودن هایمان کنار هم، هم را در آغوش گرفتن، دست هایمان را به نشانه دوستی به دیگران دادن، و هم را با همین کنار هم بودن ها دلگرم کردن…
برایمان نشستن سر سفره پدر و مادرها و پدربزرگ و مادربزرگ ها خوش یمن و زندگی مان را پُربرکت می کرد، برایمان صله رحم یعنی زندگی این دنیا و آن دنیا!
ما با هم زندگی می کردیم، با هم می خندیدیم، اصلاً حاضر و آماده شدن برای رفتن خانه دوستان و اقوام به زندگی مان معنا می داد.
تمامی زندگی مان عجین شده با سرمایه های اجتماعی ای بود که حال این ویروس پیچیده همه آن ها را به بازی گرفته!
خیلی ها نتوانسته اند این ماجرا را بپذیرند که دیگر باید سبک زندگی شان را عوض کنند اما باید بدانیم که اگر خودمان و دیگران را دوست داریم، این وظیفه ما است که روزهای زندگی مان را به سمت دیگری سوق دهیم.
زندگی ای با مسئولیت پذیریِ بیشتر…
و به راستی که این روزها که زندگی هایمان منگنه شده به ویروس کرونا و نیاز است تا برای جلوگیری از درگیری خود اطرافیانمان و فروکش کردن این بیماری، ماسک بزنیم، بهداشت را رعایت کنیم، پروتکل های بهداشتی و فاصله گذاری ها را به زندگی هایمان وارد کنیم و از حضور در تجمعات به ویژه مراسم های عروسی، تولد و دورهمی ها جلوگیری کنیم؛ نیاز است تا سبک زندگی ای همراه با «مسئولیت پذیری اجتماعی» را در پیش بگیریم.
در این بین، «لوث مسئولیت» یعنی هر آن چه که موجب می شود که در دوران شیوع این ویروس، خود را جدای از دیگران بدانیم را باید کنار بگذاریم.
باید بدانیم که پویش«من ماسک می زنم؛ به خاطر تو و تو ماسک بزن برای من» یک شعار نیست! زندگی ای است که مسئولیت اجتماعی ما را به ما گوشزد می کند و همانا، به بار نشستن این سبک زندگی می تواند در آینده، بار دیگر روزهای عادی و بدون ترس و نگرانی از سلامتی مان را برایمان رقم بزند، ان شاالله.
شکیبا کولیوند
مدرس دانشگاه و پژوهشگر اجتماعی
