فقط یک نفس مانده بود تا رسیدن به مدال طلا.هر چه زور داشت روی حرکت دوم وزنه ۲۱۸ کیلوگرمی در حرکت دوضرب خالی کرد.وزنه را روی سینه آورد و بدون معطلی بالای سرش برد.یک ثانیه ،دو ثانیه،سه ثانیه اما ناگهان وزنه از پشت دستانش سر خورد تا آرزوهای خودش،وزنه برداران و خیلی از مردم ایران که تا بامداد پنج شنبه بیدار مانده بودند را نقش بر آب شود.اعتراض حسین توکلی و دستیارانش هم فایده ای نداشت.کم مانده بود او دو دستی تو سرش بکوبد.وقتی دوربین روی توکلی زوم کرد مثل اسپند روی آتش بود و مدام بالا و پایین می پرید اما نظر داوران چیز دیگری بود.اگر کیانوش یک صدم ثانیه دیگر صبر کرده بود حالا دندانش مدال طلای مسابقات جهانی را گاز زده بود.
هرچند کیانوش یک فرصت دیگر برای حمله به رکورد ۱۷ ساله دنیا و مهار وزنه ۲۱۹ کیلوگرمی را داشت اما او تمام زورش را روی حرکت دوم گذاشته بود.رستمی حتی نتوانست وزنه را لیفت کند و آن را به روی سینه بکشد اما تلاشش برای مهار این وزنه ستودنی بود.
خبرآنلاین، آنقدر ستودنی که ۵۰-۶۰ هواداری که پرچم ایران را در هیوستون تکان می دادند یک صدا نامش را صدا می زدند.کیانوش هم به پاس همه فریاد هایی که آنها زده بودند برایشان دست زد،یک دست را روی سینه گذاشت،سر را پایین آورد و کمی خم شد تا به احترام آنها،به احترام خودش و به احترام همه ایرانیان سر تعظیم فرود بیاورد،کاری که خیلی وقت بود کمتر ورزشکاری از کشورمان آن را انجام داده بود.
