ایسنا و به نقل از بی ساکر، کریستیانو رونالدو یکی از ورزشکارانی است که قدرت بالای ذهنی دارد. باید یک کاراکتر قوی داشت تا بتوان سال ها در بالاترین سطح ماند. مهاجم پرتغالی از این موضوع آگاه است. بازیکن یوونتوس در مستند “جهان موازی” درباره این که چگونه زندگی اش عوض شد صحبت کرد. او به گنادی گلوکین، بوکسور قزاقستانی گفت: هر دو در محیط و فرهنگ متفاوتی بزرگ شدیم. دوران سختی بود چون وضع مالی خوبی نداشتیم و ثروتمند نبودیم. به همین خاطر برای زندگی کردن باید می جنگیدیم. من در جزیره مادیرا متولد شدم و در یازده سالگی باشگاه اسپورتینگ با پدر و مادرم صحبت کرد. آن ها به ماد و پدرم گفتند که به من علاقه مند هستند اما باید برای زندگی به لیسبون بروم.
کاپیتان تیم ملی پرتغال افزود: ترک کردن خانواده ام سخت ترین تصمیم زندگی ام بود. زمانی که می خواستم نقل مکان کنم و با پدر و مادرم صحبت کردم مادرم گریه کرد و به من گفت: “پسرم، اگر می خواهی بروی، برو.” من رفتم و روز ها گریه می کردم چون دلتنگشان بودم. سخت ترین دورانم آن روز ها بودند و همچنین زمانی که پدرم را از دست دادم. به نظرم داشتن احساسات خوب است و من هرگز چیزی که هستم را پنهان نمی کنم. مردم می‌گویند مردان گریه نمی کنند اما چه کسی این حرف را زده است؟ همه ما احساس داریم و باید آن را بروز دهیم.
رونالدو درباره اهمیت سن اظهار کرد: تابستان سال گذشته در دوبی با آنتونی جاشوا صحبت کردم. در ۳۳ سالگی به این موضوع فکر می کنید که از این به بعد افت خواهید کرد. من می خواهم به فوتبال خود ادامه دهم. مردم من را نگاه خواهند کرد و خواهند گفت: “کریستیانو بازیکن فوق العاده ای بود اما اکنون کند شده است.” من این را نمی خواهم. می توانید خیلی مراقب بدنتان باشید اما مشکل آن نیست. بستگی به فکر و انگیزه و تجربه تان دارد. آن از همه چیز پیچیده تر است. در ورزش با پختگی می توانید برنده باشید. به راجر فدرر در تنیس نگاه کنید. او ۳۷ سال دارد یا ۳۸ و همچنان در قله به سر می برد. در بوکس هم چند نمونه داریم. دوست دارم بهترین بازیکن جهان باشم اما از همه مهم تر این است که انسان خوبی باشم.
مهاجم پرتغالی درباره علاقه اش به بوکس گفت: فوتبال بازی کردن به من شور و هیجان می دهد اما ترجیح می دهم ورزش های دیگری را از تلویزیون تماشا کنم. اگر بخواهم بین تماشای مسابقه فوتبال یا مبارزه بوکس یکی را انتخاب کنم آن بوکس خواهد بود. تصور نمی کنم می توانستم بوکسور باشم. خیلی رشته سختی است. باید برای آن متولد شده باشید. من برای فوتبالیست حرفه ای شدن متولد شده ام. به همین خاطر این فرصت را از دست ندادم. در بوکس شرایط کمی سخت تر است چون زمان مبارزه تنها هستید. زمانی که در باشگاه تمرین می کنید تیم خود را دارید اما سپس آن ها در کنارت مبارزه نخواهند کرد و تنها با تو تمرین می کنند. در فوتبال متفاوت است و رشته سرگرم کننده تری است چون تمرین می کنیم و می خندیم.
انتهای پیام
