در یادداشتی در عصرایران آمده است: «از یکشنبه که بازی پرسپولیس – پیکان تحت تاثیر پرتاب اوت‌های نادر محمدی قرار گرفت، این بازیکن و این سبک بیش از هر زمان دیگری مورد توجه قرار گرفت. طبیعی است. بازی پخش زنده می‌شد و به دلیل حساسیت در جدول بیننده بیشتری داشت و نمی‌توان آن را با بازی پیکان – ماشین‌سازی مقایسه کرد. اما همین امر هم دو جبهه موافق و مخالف ساخت.
موافقان
از تیمی که مهم‌ترین بازیکنش محمد نوری ۳۷ ساله است که او را هم به خاطر ابتلا به کرونا در خدمت نداشت، چه انتظاری دارید؟ پیکان با همین بضاعت در لیگ تنها ۵ بازی را باخته، ۱۸ امتیاز گرفته و رتبه یازدهم هستند. در فوتبالی که کسب امتیاز مهم‌ترین چیز است مربیان و بازیکنان تیم‌های ضعیف‌تر از هر حربه‌ای استفاده می‌کنند. از پارک اتوبوس تا توسل به خشونت، از فشار به داور تا ولو شدن روی زمین و وقت‌کشی … پرتاب اوت هم یک تاکتیک است. قانون‌گذار در فوتبال اجازه داده بازیکن به این شیوه توپ را بفرستد و مهدی تارتار از توان عجیب یک بازیکن استفاده می‌کند. آیا می‌شود یک سرمربی را به خاطر استفاده از بازیکن قدبلند برای سر زدن و اصرار روی سانتر سرزنش کرد؟ مگر وقتی علی علیزاده بازیکن استقلال و پرسپولیس بود، مربیان دو تیم اوت‌ها را به او نمی‌سپردند؟ چطور برای دو تیم با انبوهی ستاره و ادعا این کار ایراد ندارد اما برای پیکان مقابل پرسپولیس ایراد دارد؟ چطور برای پرتاب اوت دست‌های علیرضا بیرانوند غش و ضعف می‌کنید اما نوبت به نادر محمدی که می‌رسد نظرتان عوض می‌شود؟
مخالفان
پرتاب اوت یک تاکتیک است اما نباید به «همه» تاکتیک یک تیم تبدیل شود. تقلیل فوتبال به هندبال – آکروبات پاک‌کردن کل صورت مسأله این ورزش است و مهدی تارتار انگار شیفتۀ فیلم تخیلی مدرسه شائولین شده. ممکن است این حرکت برای یک یا چند بار جذاب باشد اما تکرار آن بازی فوتبال را مضحک کرده و عملاً باقی توانمندی‌های نادر محمدی را به عنوان یک بازیکن فوتبال (ورزشی که باید با پا و توپ انجام شود) زیر سؤال برده است. دفاع از این شیوه، دفاع از یک سبک غلط است که باعث می‌شود مربیان به جای تمرکز روی کارهای تاکتیکی در زمین به فکر تربیت بازیکنان اوت‌انداز بیفتند. یعنی کسانی که با دست بهتر فوتبال بازی می‌کنند! ما باید از فوتبال زیبا حمایت کنیم و از مربیان فوتبال بخواهیم وقتی حقوق میلیاردی می‌گیرند به فکر ارتقای کیفیت فوتبال باشند تا هم بینندۀ تلویزیونی لذت ببرد و هم بتوانیم در آسیا حداقل قدمی به جلو برویم. واقعاً با تاکتیک تمام وقت پرتاب اوت می‌خواهیم فوتبال را جلو ببریم؟
البته که مثل هر بحث دیگری پیداکردن نقاط توافق کار سختی است. عیسی عظیمی، مترجم و فوتبال‌نویس، نوشت: «نادر محمدی، احتمالاً مثل هر کس دیگری، از چهره‌شدن بدش نمی‌آید اما این امضای بزرگی که روی تمام صفحۀ سفید فوتبالش کشیده، ممکن است اصل کاری را نابود کند. او باید به فوتبال، بیشتر از پرتاب اوت فکر کند. من ولی جای او بودم یک امشب را فقط به این جمله فکر می‌کردم: اصرار بر جذاب بودن، قاتل جذابیت است.»
انتهای پیام
