در مقاله‌ای با عنوان ” بیماری COVID-19 و عواقب حصر خانگی در سالمندان” که توسط کمیته دانشجویی مرکز مدیریت مطالعات و توسعه آموزش پزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی ترجمه شده، آمده است: از آنجاکه بسیاری کشورها درگیر بیماری کرونا ویروس ۲۰۱۹ (COVID-19) هستند، به افراد سالخورده تاکید شده که باید برای “مدت بسیار طولانی” خود را قرنطینه کنند. این تلاش برای محافظت از افراد دارای سنین بالای ۷۰ سال و همچنین محافظت از جامعه و سیستم‌های بهداشتی در حالی انجام می شود که تعدادی ازکشورهای جهان قرنطینه نظامی و انزوای اجتماعی را برای کاهش شیوع سندرم حاد تنفسی coronavirus 2 اعمال می‌کنند.
تمام این‌ها در حالیست که انزوای اجتماعی در میان افراد مسن، همواره به عنوان یک نگرانی جدی برای سلامت عمومی شناخته شده است، چراکه این افراد در معرض خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی و عروقی، خود ایمنی، عصبی و شناختی و بیماری‌های روان هستند.
سانتینی و همکارانش اخیراً نشان دادند که قطع ارتباط اجتماعی، سالمندان را در معرض خطر افسردگی و اضطراب قرار می‌دهد. بنابراین اگر وزرای بهداشت کشورها، افراد سالخورده را ملزم به در خانه ماندن کرده و با تهیه مواد غذایی و داروهای حیاتی، از تماس اجتماعی آنان با خانواده و دوستان خودداری کنند، اعمال اقدامات لازم برای کاهش عواقب بهداشت روانی و جسمی سالخوردگان الزامی است.
خود قرنطینگی بر افراد سالخورده که تنها تماس اجتماعی آنها خارج از خانه و در مکان‌هایی مانند خانه سالمندان، مراکز اجتماعات و اماکن مذهبی است، تأثیر نامطلوبی می‌گذارد.
افرادی که خانواده یا دوستان نزدیک ندارند و به حمایت از خدمات داوطلبانه یا مراقبت‌های اجتماعی متکی هستند، در معرض خطرات بیشتری قرار بگیرند.
در این میان اگرچه ممکن است بعضی افراد در امکان دسترسی یا سواد استفاده از منابع دیجیتال و فضای مجازی مشکل داشته باشند، با این حال می‌توان از فنآوری‌های آنلاین برای ایجاد شبکه‌های پشتیبانی اجتماعی و ایجاد حس بهتر در افراد استفاده کرد.
مداخلات ساده‌ای شامل تماس تلفنی مکرر با کسانی که برای فرد مهم هستند، خانواده و دوستان نزدیک، سازمان‌های داوطلبانه یا متخصصان مراقبت‌های بهداشتی و یا طرح‌ها و پروژه‌هایی برای افزایش دسترسی افراد به جامعه، در طول قرنطینه اجباری حمایت موثری را برای افراد ایجاد می‌کنند.
علاوه بر این، ارایه روش‌های درمانی رفتاری شناختی به صورت آنلاین نیز می‌تواند به کاهش احساس تنهایی و بهبود سلامت روانی افراد کمک کند.
قرنطینه کردن سالمندان می‌تواند به کاهش میزان انتقال بیماری، جلوگیری از به اوج رسیدن شیوع بیماری به طور چشمگیر و همچنین کاهش انتقال بیماری به افراد پرخطر کمک می‌کند، با این حال پیروی از استراتژی‌های خود قرنطینگی احتمالاً با گذشت زمان کاهش پیدا می‌کند. بنابراین اگرچه چنین اقداماتی باید به طور مؤثر به منظور جلوگیری از سرایت بیماری به موقع انجام شود، اما باید با درنظر گرفتن تمهیداتی از افزایش عوارض عاطفی و روانی این اقدامات جلوگیری شود.
همچنین باید توجه داشت که این عوارض بیشتر در جمعیت‌های محروم و حاشیه نشین احساس می‌شود که باید فوراً برای اجرای راهکارهای پیشگیری کننده مورد هدف قرار گیرند.
