تا الان گمان می کردم که اگر تبعیض است در امتیازات مادی است. رانت از آنِ زرمداران و زورمندان است. خلاصه باید پ باشد تا کارَت جور شود. اما امروز دیدم که اگر می خواهی مذهبی تر باشی هم باید از رانت برخوردار باشی.
یادداشت یاسر جبرائیلی درباره تقارن نماز پسرش هنگام اذان ظهر تهران با سریال ساختمان پزشکان نمونه ای از این رانت است.
جبرائیلی که در تهران زندگی می کند به شبکه نسیم اعتراض کرده است که پخش سریال همزمان با اذان ظهر نابجاست. با اعتراض وی دو مدیر شبکه نسیم و سه بدین اعتراض واکنش نشان داده، قول دادند فیلم ها را با فاصله از اذان پخش کنند.
اذان یعنی اذان تهران ، نه اذان بیرجند و بروجرد و بیارجمند و بجنورد و بروجن. بله تهران ملاک است. یعنی اگر بیرجندی ای خواست نماز اول بخواند و ساختمان پزشکان هم‌پخش شد، ایرادی نیست. نماز اول وقت تهرانی مهم است.
تهران عیار و معیار ایران است و این دُردانه را باید ارج نهاد و بر صدر نشاند. همین توهم برتری مراکز استان ها، پایتخت و مراکز شهرستان ها است که ما را به خاک سیاه نشانده است.
امکانات پزشکی، ورزشی، رفاهی و تفریحی همه در مراکز گردآمده اند و دیگرشهرها و روستاها را حاشیه ای پنداشته اند.
مصادیق آن از شمارش بیرون است. برای مثال دارالمیزان شهرستان مُهر و بشاگرد هرمزگان در حسرت گاز مانده اند اما گاز جنوب به مراکز استان ها می رود.
این رفتارها چیزی جز خودمحوری نیست. و این خود محوری به اضافه قدرت (منظورم همان توهم قدرت به دلیل مرکز بودن است) نتیجه اش جابجایی آب، گاز و پول نفت به سوی شهرهای دردانه است و به تبع آن به حاشیه رانده شدن نواحی اطراف و در نتیجه عدم توسعه متوازن .
آیا این پایان راه است ؟ یا این قطار قدرت سوت زنان به مسیرش ادامه خواهد داد؟
با امید به فردایی بهتر
