روزگاری بود که کلمه “خانه” قداست داشت و اهالی خانه پایبند و وفادار باقی می‌مانند؛ حتی اگر بالاترین پیشنهادها به دست‌شان می‌رسید، قدر و ارزش ماندن کنار اهالی خانواده را بیش از هر چیزی می‌دانستند ولی قصه فوتبال مانند سالیان پیش نیست و نقل و انتقالات تابستانی به صحنه پشت کردن بازیکنان به خانه تبدیل شده است.
البته می‌توان به هر بازیکنی حق داد که درباره آینده خود حرفه‌ای‌ترین تصمیم را بگیرد اما در این بین برخی سعی دارند با بیان جملاتی مانند “هیچ جا خانه خود آدم نمی‌شود” یا “فلان تیم را خانه خودم می‌دانم،” همچنان اعتبار خود را میان هواداران حفظ کنند.
برای مصادیق مختلف این موضوع، نیازی نیست به چندین سال پیش برگردیم؛ در نقل و انتقالات امسال، بازیکنی مانند احسان حاج‌صفی که بازوبند کاپیتانی را هم در اختیار دارد، بعد از سال‌ها حضور در تیم‌های مختلف و دریافت قراردادهای سنگین، بالاخره به سپاهان برگشت و سخن از این بود که احسان به خانه برگشته است و همه به او به خاطر برگشت به «خانه» تبریک گفتند اما در کمتر از ۵ ماه احسان پیشنهاد مالی بهتری دریافت کرد و از سپاهان جدا شد!
نفر بعدی مهدی ترابی است که فصل گذشته با وجود نیاز پرسپولیس به این بازیکن برای قهرمانی در آسیا، قراردادش را به خاطر “پرداخت نشدن چند میلیون تومان” از طلبش فسخ کرد و حتی وعده‌هایش مبنی بر پرداخت مبلغی به عنوان رضایت نامه عملی نشد که عصبانیت هواداران را به دنبال داشت اما ترابی دورش را زد، پولش را جمع کرد و به «خانه» برگشت. هواداران همان اوایل کمی غرولند کردند اما با اولین پاس گل مهدی ترابی برابر یک تیم دسته‌دومی در جام حذفی، نصف دلخوری‌ها فراموش شد.
به این نفرات، بقیه لژیونرها را هم که از خانه و عشق خود به تیم‌هایشان سخن می‌گفتند اضافه کنید. باید قبول کرد که بازیکنانی مانند علیپور، خلیل‌زاهد و سایرین هم به زودی به خانه برمی‌گردند!
واقعیت این است که وفادارترین بازیکنان تاریخ فوتبال جهان، تک‌باشگاهی‌ها هستند؛ کسانی که سراسر طول دوران بازی خود را در یک تیم گذراندند. آنها هرگز، در هیچ فراز و فرودی تیم را رها نکردند و از وسوسه پیشنهادهای بهتر گذشتند. کتاب فوتبال جهان مزین به نام این ابرستاره‌هاست. امثال فرانچسکو توتی، رایان گیگز و پائولو مالدینی. توتی ۲۵ سال برای رم بازی کرد و در این مسیر حتی پیشنهاد رئال مادرید را هم نپذیرفت. گیگز و مالدینی هر کدام ۲۴ فصل در منچستریونایتد و میلان بازی کردند.
پل اسکولز و گری نویل هم هر کدام ۱۹ سال پیراهن شیاطین سرخ را به تن کردند. کارلس پویول، تونی آدامز، فرانکو باره‌سی و روجریو سنی را هم به این فهرست اضافه کنید. سنی همه عمرش دروازه‌بان سائوپائولو بود و ۱۳۱ گل هم برای این تیم به ثمر رساند که خیلی از آنها از روی ضربات کاشته بود.
همیشه اوضاع بر وفق مراد فوتبالیست‌ها نیست؛ یعنی دل‌پیرو، بوفون و کیلینی برای نشان دادن وفاداری خود همیشه در بهترین اوضاع نبودند اما ماندند و روزهای سخت را هم کنار تیم‌شان سپری کردند و بنابراین تاریخ با افتخار و احترام از آنها یاد می‌کند.
در هر حال هدف این نیست که بازیکنان ایرانی را به خاطر انتقال به فوتبال خارج از کشور ملامت کرد ولی روی سخن با کسانی است که هر گاه پای پول وسط بوده، به تیم و هوادار پشت کردند و در شرایط سختی، به سرعت به خانه برگشتند!
روایت بسیار مشهوری وجود دارد که فرانچسکو توتی در واکنش به پیشنهاد رئال مادرید گفته بود: «هیچ کس خانواده فقیرش را به خاطر پول ترک نمی‌کند.»
انتهای پیام
