جیک والیس سیمونز، روزنامه‌نگار و نویسنده این مقاله، با اشاره به مصاحبه‌های خود با منابع مختلف دیپلماتیک در هفته‌های گذشته، عنوان کرده است که مذاکرات هسته‌ای وین «به طرز غم‌انگیزی ناکارآمد» بوده است. او با اشاره به این‌که مذاکره‌کنندگان غربی در گرفتن امتیاز از تهران ناتوان بوده‌اند نوشت: غربی‌ها در مذاکرات، خود را با درگیری‌های داخلی، برنامه‌های رقابتی و تنش غرق کرده‌اند. به گفته سیمونز، رویکرد غربی‌ها هدیه‌ای به ایران بوده و مقامات تهران از موضع قدرت وارد سال ۲۰۲۲ شده‌اند. او در ادامه به نقل از منابع دیپلماتیک خود، رابرت مالی را «نرم‌ترین سیاست‌مداری که تا به حال دیده‌ام» توصیف کرده و می‌گوید او حاضر است امتیازات زیادی به ایران دهد.
سیمونز از سوی دیگر، جیک سالیوان، مشاور امنیت ملی کاخ سفید را صدای معقول‌تری در دستگاه سیاست خارجی آمریکا می‌داند اما به گفته سیمونز، او همواره توسط رابرت مالی کنار گذاشته شده است. به گفته سیمونز، از همین جهت ابعاد واقعی ناکامی این مذاکرات از کاخ سفید پنهان مانده و جو بایدن نیز مشغول مسائل داخلی آمریکا است. به گفته نویسنده این مقاله، رویکرد مالی پیش از کریسمس تغییر کرد. آن‌ها مشاهده کردند که در بحبوحه بن‌بست این گفت‌وگوها، ایران در حال غنی‌سازی هرچه بیشتر اورانیوم است و به تقویت جایگاه خود ادامه می‌دهد. از این روی مالی و تیم او، رویکرد آرام و نرم را در قبال ایران کنار گذاشتند.
او موضع بریتانیا در این مذاکرات را «منسجم‌تر» دانسته و می‌گوید، با وجود برخی اختلافات، موضع لندن «محکم‌تر»بوده و این امر منجر به ایجاد وضعیتی غیرمنتظره شده که در آن بریتانیا بیشتر از آمریکا به اسرائیل نزدیک شده است. با این وجود به گفته سیمونز، دیپلمات‌های بریتانیایی در دو موضع با ایران در حال مذاکره هستند. علاوه بر مذاکرات هسته‌ای، این کشور گرفتار پرونده شهروندان زندانی خود در تهران است. به گفته سیمونز، علاوه بر زندانیان مطرح و برجسته‌ای مانند نازنین زاغری – راتکلیف، تعداد نامشخص دیگری از بازداشت‌شدگان دوتابعیتی بریتانیایی در ایران وجود دارد که خانواده‌هایشان این موضوع را به لندن اطلاع‌رسانی نکرده‌اند. او با اشاره به بدهی ۴۰۰ میلیون پوندی بریتانیا به ایران نوشت: اگر لندن با نیت آزادی شهروندان خود این مبلغ را پرداخت کند، نمی‌تواند اطمینان حاصل کند که این مبلغ صرف تامین مالی تروریسم در منطقه نخواهد شد.
نویسنده این مقاله خاطرنشان می‌کند که «به‌سختی می‌توان از این نتیجه‌گیری اجتناب کرد که سال ۲۰۲۲، سال ایران خواهد بود.» به نوشته او، مقامات ایران با چرخش اقتصادی به روسیه و چین، اثر تحریم‌های غرب را کاهش داده‌اند. او در ادامه به تلاش اسرائیل برای برجسته‌کردن گزینه نظامی علیه ایران اشاره می‌کند و می‌نویسد، حتی اگر اسرائیل به هدف خود برسد، تضمینی وجود ندارد که حمله نظامی علیه ایران کارساز باشد. به گفته سیمونز، مراکز هسته‌ای ایران، در اعماق زمین و حتی در مناطق مسکونی قرار گرفته‌اند. این مسئله غرب را با دو گزینه مواجه می‌کند: یا این‌که همچون عراق از راه زمینی این کشور را اشغال کند و یا بزرگترین کارزار حمله هوایی از زمان جنگ جهانی دوم را علیه این کشور آغاز کند.
سیمونز می‌نویسد: با توجه به این‌که تنها آمریکا قادر به انجام چنین عملیاتی است و شرایط سیاسی این کشور نیز مهیای چنین گزینه‌ای نیست، حمله نظامی به ایران بعید به‌نظر می‌رسد. نویسنده این نوشتار به فعالیت‌های شبه‌نظامیان وابسته به ایران نیز اشاره‌ای کوتاه کرده و می‌گوید، این شبه‌نظامیان نیابتی در صورت جنگ، برای حمله به چندین هدف به طور همزمان فعال شده و تهران حتی می‌تواند تنگه هرمز، که ۳۰ درصد گاز جهان از آن عبور می‌کند را مسدود کند. سیمونز در پایان این مقاله و با استناد به محافل دیپلماتیک، از احتمال اتمام زمان رابرت مالی در تیم مذاکرات آمریکا می‌گوید و به گفته او، «عقربه ساعت برای رابرت مالی در حال تیک‌تاک است.» سیمونز تنها امید در پرونده هسته‌ای ایران را، برکناری رابرت مالی از سِمت خود و جایگزینی او با «بازیگری جدی‌تر» در تیم آمریکا می‌داند.
