آنچه در ادامه می‌آید بخشی از سخنرانی امام موسی صدر درباره امام علی(ع) است که سال ۱۳۵۰ در کاشان ایراد و در روزنامه همشهری منتشر شده است: «ای کسی که برای خاطر علی روی زمین می‌نشینی! ای کسی که برای علی جمع می‌شوی و چراغ روشن می‌کنی و صبر می‌کنی! ای کسی که دلت شاد می‌شود با منزلت علی! بشنو و بترس و بلرز از این حرف…! علی سه تا مصیبت داشت. مصیبت اول، مصیبتی است برای شخص خودش. کسانی حقش را غصب کردند، اذیتش کردند، کشتندش. این مصیبت چند سال طول کشید؟ ۳۰ سال، ۴۰ سال، ۵۰ سال.
مصیبت دوم، مصیبتش در اولاد است. امت با اولاد علی بد رفتار کردند. کشتند، فراری دادند، اسیر کردند، هر کار خواستند کردند. این چند سال طول کشید؟ ۲۰۰ سال، ۳۰۰ سال… بیشتر که نه. بالاخره تمام شد.
اما مصیبت بزرگ علی، [بعضی از] شیعیانش است. آنها ننگ ابدی برای این سرور هستند. تنها یکی از این شیعیان کافی است تا بگوید علی باطل بوده! درست است ما بی‌سواد باشیم؟ درست است ما سفیه باشیم؟ درست است ما بداخلاق باشیم؟ درست است ما در معامله غش داشته باشیم؟ درست است ما در معامله باطل بگوییم؟ درست است جامعه ما از همه جوامع عقب‌تر باشد؟ این چه پیروی از علی است؟ امروز ما زیر ذره‌بین هستیم. سابقاً دنیا با هم ارتباط نداشت، هر کار غلطی که دلمان می‌خواست می‌کردیم، توی مملکت خودمان بود، کسی نگاه نمی‌کرد و متوجه نمی‌شد… امروز جامعه ما در دنیا منعکس است. هر چه کنیم همه می‌بینند! هر اخلاقی داشته باشیم همه مطلع می‌شوند! هر روشی داشته باشیم مشخص است! و به نام علی تمام می‌شود!
ما شیعه علی هستیم. نباید دشمن او باشیم! می‌گوییم علی امام ماست؛ امام یعنی پیشوا. اگر کسی را دیدید نماز می‌خواند و ایستاده اما مأمومینش دارند سجود می‌کنند یا امام دارد سجود می‌کند اما مأمومین ایستاده‌اند، می‌گویید این آقا امام اینهاست؟ البته که نمی‌گویید. مسخره است. ما چطور مأمومین این امام هستیم؟ علی شجاع، ما ترسو! علی کریم، ما بخیل! علی بااخلاق، ما بداخلاق! علی توانا، ما ترسو و طماع و…! علی سّر کمالش، ایمانش است. راهی است که برای ما هم باز است. این راهی که علی رفت. تو هم برو! می‌رسی. علی صد درجه‌اش را رفت، تو یک درجه‌اش را برو! یک صدم علی شو! راه باز است، باز نیست؟»
انتهای پیام
